28.2.10



Τουτος ο δρομος που διαβαινω,μυριζει πισσα κ θειαφι απο παντου.
Μεσα στις χουφτες μου,κρυβω φωτια κ χωμα,σπορος ευλογημενος,απο καιρους αλλοτινους...
Μια βουβη μουσικη σερνει τις αποκοσμες νοτες της μεχρι τον κολασμενο παραδεισο του προδωμενου μου Θεου!
Ο ηλιος μου σκοτεινιασε...
Το φεγγαρι ξημερωσε...
Ποιο ηταν το τιμημα της διαφορετικοτητας μου τελικα;
Ολες κ ολες,τρεις ολοκληρες πληγες...
Ομως φροντισα να την πουλησω πολυ ακριβα!

27.2.10



Πως ν'αντεξω αυτην την ερημια;
Πως να σταθω στο διαβα μιας ακομα κουφιας μερας;
Μα,κ οταν ερχεται το βραδυ...
Ω...!Θεε μου!
Παρακαλω την μοναξια μου,
ο ληθαργος να'ρθει,
να με λυτρωσει...

Σε υπνο βαθυ να ταξιδεψω κ να σε θυμηθω...
Σαν μεσα απ'ονειρο,
πνηγμενος σε αναφιλητα...


Ποιο χερι θα μ'αγγιζει τωρα πια;
Ποιο χερι θα γιατρεψει τις αλυτρωτες πληγες μου;
Το αιμα εγινε οξυ που καιει τις σαρκες μου απ'ακρη σ'ακρη...
Δεν κλαιω αλλο πια...
Δεν ποναω διολου...
Σφιγγω τα δοντια κ γελω!
Μειδιω κ αυτοσαρκαζομαι μπροστα στον μαυρο μου καθρεφτη...
Μηπως ετσι κ καταφερω να ξεγελασω το χαμενο μου ειδωλο...

Σερνω τα βηματα μου σε χορο σκοτεινο.
Τα φτερα στην πλατη μου σκληρηναν πια...
Τα νιωθω βαρια...
Ματωνουν τα πελματα...
Κ εγω εκει!
Να χορευω κ παλι απ'την αρχη τον ξεφρενο εκεινο χορο!
Να ξορκιζω καθε τι παλιο κ να ευλογω καθε τι καινουργιο...

26.2.10


Ατακτως ερριμμενη η ψυχη μου στο σκοταδι σου...
Κανεις δεν φανηκε με λυχνο να σταθει,να φεξει το ερεβος της νιοτης μου,στην θλιψη της σκιας μου να κρυφτει...
Τι ζητανε ολοι αυτοι που στεκονται στο πλαϊ μου μες την μαυρη μου τη νυχτα;
Τι περισσιο θρασος κ αυτο να τολμουν να θελουν ν'αντικρυσουν την πικρα της ρημαγμενης μου χαρας!
Κανεις!
Μονο εγω!
Κανεις στο πλαϊ μου...
Σβηστε τα φωτα!
Ειμαι τυφλος...
Πιο τυφλος κ απ'τους τυφλους!
Ομως βλεπω...
Βλεπω στη μαυρη σας καρδια τον θυμο μιας καταιγιδας!
Κ οπου να'ναι θα ξεσπασει!
Κ ο κεραυνος θα σας κατακεραυνωσει!
Κ μετα...
Μετα η λυτρωση!
Για εσας αλλα κ για μενα...

ΕΚΣΤΑΣΗ...


Απόσπασμα από την «Έκσταση» του Μενέλαου Λουντέμη:

… Η ύλη φίλε μου… Η ύλη. Αρκεί να εμπιστευτεί κανείς την ύλη, κι η ύλη δε σφάλλει. Οι αισθήσεις μας δεν είναι παραπάνω από πέντε μα είναι αρκετές όταν τις υπηρετούμε καλά.

- Τις βρίσκετε αρκετές λοιπόν για να μας εξασφαλίσουν την πληρότητα;

- Ούτε αρκετές ούτε λίγες. Είναι όσες χρειάζονται. Θα μου πείτε τώρα: «και οι επιθυμίες μας;» Φίλε μου, δεν υπάρχουν επιθυμίες πέρα απ’ τις αισθήσεις μας.

- Και τότε λοιπόν η ευτυχία; Αν πραγματικά είναι τόσο απλή όσο λέτε, τι είναι το άλυτο πρόβλημα της;
- Η ευτυχία, φίλε μου, δεν έχει προβλήματα. Να πω ότι δεν υπάρχει; Αυτό θα ήταν η πιο οχληρή κοινοτοπία. Οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι ή αδιάφοροι. Και πιο πολύ δυστυχισμένοι είναι, κατά κανόνα, εκείνοι που ζητούν την ευτυχία. Όλοι αυτοί αποτελούν την ομάδα των αξιολύπητων εκείνων ανθρώπων με τις «αναζητήσεις» και τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Σ’ όλους αυτούς θα είχα να δώσω μια συμβουλή: Αν στ’ αλήθεια θέλουν, τα όνειρά τους να μην μείνουν ανεκπλήρωτα, ας μην κάνουν…

"Ο Θεος μ αδικεί κ με εστειλε στην αργητα του κοσμου να ζω, χωρις να μπορω να την αλλαξω..."

...
Γι'αυτο κ εγω λοιπον εκλεισα τα ματια μου κ ανοιξα τα ματια της ψυχης μου...
Ετσι επαψα πια να τους κοιτω...
Οχι,μην με πεις τυφλο...
Οχι!
Απλως,τωρα πια,μπορω κ βλεπω...
Ναι!
Τωρα πια βλεπω με τα ματια των αγγελων...

Εσβησε ο ηλιος κατω απ'τα βλεφαρα σου κ ελαμψε ο κοσμος απ'τη λαμψη των ματιων σου.
Εγειρε η σεληνη πανω απ'το υγρο κ μυρωδατο χωμα,
ποτισμενο απ'τη δροσια της νυχτας,
κ αφουγκραστηκε την ηχω της φωνης σου...

Εκεινη που οριζει ολοενα κ περισσοτερο την παγωμενη λιμνη της ψυχης μου...
Ανοιξε ο ουρανος κ εστειλε το δακρυ του,
να κοψει σαν ξυραφι την καρδια μου κ το αιμα μου να σταξει...

Να σταξει κ να κυλησει ως την ακρη της ριζας του γερικου δεντρου στην ακρη του λοφου.
Και τοτε,θα'ρθει ο ανεμος...
Θα δωσει μια κ θα αναστατωσει τα κλαδια του εκεινου του γερικου δεντρου...
Θα παρασυρει καθε του φυλλο ως την πιο μακρινη γωνια αυτου του κοσμου,
προσπαθοντας να σε βρει...

Να σε βρει για να σου θυμησει πως εγω ειμαι ακομα εκει...
Εκει που με αφησες μονο να προσμενω τον ισκιο σου...
Τωρα πολεμαω ανυμπορος,
ικετευω τα ζεστα σου τα χερια να μου κλεισουν τα ματια...

Κ υστερα...
Κ υστερα το φως...

Τι να'ναι αραγε αυτη η μοναξια της ψυχης;
Ποιος να την εχει στειλει εδω κατω;

Καποιος Θεος μηπως ή μηπως καποιος Δαιμονας;

Κ αν ειναι κατι Θεϊκο,
τι δωρο μεγα κ αυτο Θεε μου που το μοιραζεις ετσι απλοχερα σε μενα μοναχα;

Κ αν παλι,ειναι του Δαιμονα δουλεια,
τι αμαρτιες να πληρωνω και μου αξιζει μια τετοια τιμωρια;

Ετσι λοιπον αναρωτιεμαι ολημερις,
μ'απαντηση δεν περνω απο πουθενα...

Το μονο-ισως-που μπορω να πω με σιγουρια ειναι πως...

Οτι κ αν ειναι αυτο που λεγεται

...Η μοναξια της ψυχης...

Δωρο θεϊκο ή δαινονιο,
δεν παυει να ειναι...

...ΚΑΤΑΡΑ...

25.2.10


Σημερα,ανοιξα τα ματια μου κ κοιταξα τον ηλιο.
Φωτησα με την φλογα του την σκοτεινια αυτου του κοσμου...

Θλιψη...

Σαρκα κ φτηνος κορεσμος ηδονων...
Ηδονων χαμενων στο απειρο προστυχων αισθησαιων.
Βαραινει ο νους μου,το μυαλο μου σαπιζει...

Αφουγκραζομαι την κραυγη του προδωμενου μου ερωτα,κουρασμενου πια απο τον πονο των νεκρων τους φιλιων.


Κρεβατια νεκροκρεβατα,που κουβαλουν στο βρωμικο τους στρωμα,το κουφαρι της χαμενης μου αγαπης...

Μαυρα πουλια που ανθιζουν σε σιχαμενες ανασες αρρωστημενων ποθων.

Που ειμαι τελικα;

Που κρυφτηκε το δακρυ σου Θεε μου;
Να τρεξω,να πλυθω απ'τη σαθρωτητα του ανιατου οργασμου της ζωης μου.

Δειξε μου την δροσερη πηγη της λησμονιας κ ασε με να πνηξω μεσα της,καθε μου θυμηση...

24.2.10

Αν (Ποίημα του Ρ. Κίπλινγκ)


Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη
κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία,
κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει,
στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά
αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα,
κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου,
κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη,
αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις,
αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί,
αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις
όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία
και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία
και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν
αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά,
αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε…
Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου…
Θα ’σαι άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

(Ρ. Κίπλινγκ, Άγγλος ποιητής & πεζογράφος 1865-1936, Βρ. Νόμπελ 1907)

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΙΝΔΙΑΝΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ...

Ο Μεγάλος Αρχοντας της Ουάσιγκτον διατάζει να μας πουν ότι επιθυμεί να αγοράσει τη γη μας. O Μεγάλος Αρχηγός μας στέλνει επίσης λόγια φιλίας και καλής διάθεσης. Εκτιμούμε αυτή την ευγένεια γιατί ξέρουμε ότι χρειάζεται πολύ λίγο τη φιλία μας. Θα σκεφτούμε την προσφορά σας γιατί ξέρουμε ότι, αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας.

Ο Μεγάλος Αρχοντας της Ουάσιγκτον μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ' αυτά που του λέει ο Αρχοντας Σήτλ με την ίδια βεβαιότητα που οι λευκοί αδελφοί μας μπορούν να έχουν εμπιστοσύνη στην αλλαγή των εποχών. Τα λόγια μου είναι αμετάβλητα όπως τ' αστέρια. Πώς μπορείτε ν' αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα ούτε του φέγγους του νερού. Πως λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Το λέμε εγκαίρως από την αρχή.

Πρέπει να ξέρετε ότι κάθε σωματίδιο της γης είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε λαμπερό φύλλο, κάθε αμμουδιά, κάθε ομίχλη στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε έντομο με το βούισμα του είναι ιερό στη μνήμη και στην εμπειρία του λαού μου. Ο χυμός που τρέχει μέσα στα δένδρα περιέχει τις μνήμες του ανθρώπου με το ερυθρό δέρμα. Οι πεθαμένοι του λευκού ανθρώπου λησμονούν τη γενέτειρά τους όταν πάνε να περπατήσουν στ' άστρα. Οι δικοί μας πεθαμένοι ποτέ δεν ξεχνούν αυτήν την όμορφη γη, γιατί η μητέρα του ανθρώπου έχει ερυθρό δέρμα.

Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός είναι αφέλφια μας. Οι βουνίσιες κορυφές, οι χυμοί των λιβαδιών, η ζεστασιά του σώματος του μικρού αλόγου και ο άνθρωπος - όλα αυτά - ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανώ μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε και να διδάσκετε στα παιδιά σας ότι τα ποτάμια είναι δικά μας αδέλφια και αδέλφια δικά σας. Θα πρέπει από κει και πέρα να φροντίζετε τα ποτάμια τόσο καλά όσο κι' έναν αδελφό σας.

Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει το δικό μας τρόπο ζωής. Το ίδιο του κάνει ένα κομμάτι γης ή ένα άλλο, γιατί αυτός είναι ένας ξένος που έρχεται τη νύχτα για να βγάλει από τη γη ό,τι χρειάζεται.

Η γη δεν είναι αδελφός του αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει το δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του.

Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα που μπορεί κανείς ν' αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες.

Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ' αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος του Είναι, είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί ν' ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων της άνοιξης ή το τρίψιμο των φτερών ενός εντόμου. Αλλά ίσως να είναι έτσι επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα.

Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ' αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν' ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι;

Εμείς οι Ινδιάνοι προτιμάμε τον απαλό ήχο του ανέμου που χαϊδεύει την επιφάνεια της λίμνης και τη μυρουδιά του ανέμου που καθάρισε η βροχή του μεσημεριού ή αρωμάτισε το άρωμα των πεύκων.
Ο αέρας είναι κάτι το πολύτιμο για τον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα, γιατί όλα τα πράγματα μοιράζονται την ίδια πνοή: το ζώο, το δέντρο και ο άνθρωπος.

Ο λευκός άνθρωπος μπορεί να μην αισθάνεται τον αέρα που αναπνέει. Οπως ο άνθρωπος που αγωνιά πολλές μέρες, γίνεται αναίσθητος στη δυσωδία. Αλλά αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Οτι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ' όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι' αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να την διατηρείτε αμόλυντη και ιερή σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν' απολαύσει τον γλυκαμένο από τα άνθη της πεδιάδας άνεμο.

Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Ολα όσα επηρεάζουν τη γη επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Οταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Ολα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ θα τα κάνει στον εαυτό του. Ολα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους όπως το αίμα ενώνει μιά οικογένεια. Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του - σαν φίλος με φίλο - δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ισως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια.

Ξερουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του. Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Ελεός του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι' Αυτόν και το να την βλάψει κανείς σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της.

Οι λευκοί άνθρωποι θα περάσουν, ίσως και πριν από τις άλλες φυλές.
Αν μολύνετε το κρεββάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίματα. Αλλά ακόμα και την τελευταία ώρα θα φωτιστείτε με την ιδέα ότι ο Θεός σας έφερε σ' αυτή τη γη και σας έδωσε την κυριαρχία πάνω της και πάνω στον άνθρωπο με το ερυθρό δέρμα για κάποιο ειδικό σκοπό.

Τέτοιο πεπρωμένο είναι για μας μυστήριο, γιατί δεν ξέρουμε τι θα γίνει όταν θα έχουν εξολοθρεφτεί όλοι οι βούβαλοι, όταν θα έχουν δαμαστεί όλα τα άγρια άλογα, όταν οι πιο μυστικές γωνιές των δασών θα μυρίζουν άνθρωπο και όταν η θέα προς τους πράσινους λόφους θα εμποδίζεται από ένα πλήθος από σύρματα που μιλάνε. Πού είναι το πυκνό δάσος; Εξαφανίστηκε. Πού είναι ο αετός; Εξαφανίστηκε!

Ετσι τελειώνει η ζωή και αρχίζει και αρχίζει η επιβίωση...

Κι αν καποτε σβησει ο ηλιος καπου στα βαθη των χαμενων ηπειρων του συμπαντος...
Κι αν καποτε οι μαυρες πετρες της ψυχης μου γινουν κοκκοι αμμου στην σκοτεινια της νεκρικης μου ηβης,
ακομα κ αν η χρυση παλιρροια των υγρων μου ματιων πνηξει στα παγωμενα της σπλαχνα το κρυμενο δακρυ της τελευταιας πανσεληνου,
ακομα κ αν ολα μου τα ονειρα παψουν να ελεγχουν καθε μου συνειδηση...

Ακομα κ τοτε...
Δεν θα παψω ποτε να αναζητω ενα μικρο αστερι καπου εκει ψηλα,
για να κρυψω στην λαμψη του...

Την υστατη πνοη μου...

Η φλογα του μισους κατακαιει τον ποθο που τρεφω χρονια τωρα για μια μι'αγαπη...
Σαπιζει την θλιψη με μια κουπα κρασι απο της ληθης την αμπελο κ η ανασα μου πνηγεται μεσα στου φοβου σου τον υπνο...
Μα,οταν η μαυρη σου λαμψη αναδυθςει απο τον ληθαργο της χαμενης σου συνειδησης,τοτε...
Ο ισκιος σου θα κρυφτει! στην πιο κρυα γωνια της ψυχης αυτου του κοσμου!
Μεσα στις κλειδωμενες απο πονο χουφτες της καρδιας μου!

Στον θολο τ'ουρανου της πιο τρελης μου σκεψης...
Στον πονο της ψυχης που τυρρανικα με στελνει πισω στις ρωγμες των ματωμενων σου χειλιων...
Καθε φορα που πεθαινω κρατοντας στα δοντια μου την πιο πικρη μου ανασα...
Θα ζω κ θα αναπνεω μονο για σενα!

Σε θελω στο πλαϊ μου...
Θελω να βαδισω την ζωη μου πανω στα δικα σου τ'αχναρια...
Σβησε την μοναξια μου με μιας,μ'ενα κ μονο σου αγγιγμα...
Κρατα την ανασα μου γερα μεσα στα χερια σου κ φυσα την μεσα μου ξανα σαν εγω θα'χω πια πεθανει!
Ακομα κ τοτε ομως...
Η ζωη μου...
Θα κρεμεται κ παλι...
Μονο απ'τα δικα σου χερια!

Ασε την σκεψη σου να κυλησει στην αμμο της ερημου της καρδιας σου...
Διωξε τον τρομο των ματιων σου μεσα απο τις φλεβες του μυαλου σου κ δωσε στο πνευμα σου νεα τροφη!
Σκορπισε στους πεντε ανεμους καθε θολη σου σκεψη,αφηνοντας τις σταχτες των προδωμενων σου αναμνησεων να γινουν ενα με τον βυθο της θαλασσας...
Κρατα σταθερα τα νηματα της ζωης σου χωρις να σε κυβερνα το δεος για τ'αγνωστο που πιθανον να σε βρει!
Κολυμπησε γυμνος απο καθε ενδιασμο στους ουρανους της παλαμης σου κ πλεξε στα δαχτυλα σου το εγκωμιο μιας νεας πνοης!
Μιας πνοης που καει καθε τι παλιο...
Καψε!
Καψε πριν καεις απο την ιδια σου την φλογα!
Καψε...

23.2.10


Αυτος ειναι ο προορισμος σου μικρε μου Δον Κιχωτη...
Να χαριζεις ευτυχια στους αλλους αλλα οχι σε σενα.
Η δικη σου ευτυχια ειναι στην ξενη χαρα,στο ξενο χαμογελο...
Εισαι η φλογα της ψυχης σου στα ξεροκλαδα της δικης τους καρδιας!
Εισαι η ανοιξιατικη δροσερη αυρα στα στεγνα τους χειλη...
Εισαι τα παντα αλλα κ το τιποτα!
Το κλεμενο τους ονειρο,η χαμενη τους ελπιδα,τα αδεια τους ματια απ'αγαπη,το προδωμενο τους φιλι...
Εισαι ολα κ τιποτα...

Προστυχο αιμα κ βρωμικη σαρκα παντου!
Σιχαινομαι ν'ακουμπησω,να σταθω για να μην πεσω,κ ομως δεν μπορω!
Προτιμω να συνεχεισω με "δυο ποδια σακατη" παρα να πιαστω απο "δυο σαπια δεκανικια..."

Μια ζωη...
Μια ζωη κ αλλη μια ακομη!
Κ ποσες αλλες πριν απ'αυτην!
Ταξιδεψα πανω στη σκονη τ'ανεμου,αγκαλιασα Θεους κ Δαιμονες,μα τιποτα...
Πιστεψα στον μυθο του χρονου πως:"Θα'ρθει ο καιρος σου,θα το δεις...",
αλλα τιποτα...
Τι μου αξιζε τελικα;
Τι μπορω να παρω μα;ζι μου φευγοντας απο'δω;
Τιποτα!
Μονο νεκρες επιθυμιες κ κουφια ονειρα...
Δεν εχω να περιμενω τιποτα!

22.2.10


Σαν μια φλογα που καει τη σαρκα ενος κορμιου κορεσμενου απο τον πονο της μοναξιας,ετσι κ εγω αποψε μαζευω της ψυχης μου τα κομματια κ τα ξανασυνθετω στην αρχικη τους μορφη...

Επρεπε να'μουν πιο σκληρος με τον εαυτο μου,μιας κ αφηνα τα συναισθηματα σκορπια κ κουρελιασμενα ν'ακουμπησουν σε χερια που θα'θελα να δω κομμενα!

Κ ομως...
Πολλες φορρες,ερχονται στιγμες που αναρωτιεμαι:
"Αξιζει να ζεις για ενα ονειρο,κ ας ειν'αυτο η φωτια που θα σε καψει;"

ΑΞΙΖΕΙ;

Οταν ερθει ο θανατος της ψυχης σου,οταν καθε τι που σε αγγιζε δεν σε αγγιζει πια,οταν απλωνεις το χερι στη καρδια της αγαπης σου κ αυτη σου το κοβει,οταν αναπνεεις κ καθε μοριο του αερα σου πνηγει την ανασα,οταν ολα γυρω σου ειναι φθαρτα κ τιποτενια,τοτε...

σε παρακαλω ΘΕΕ ΜΟΥ...

πες μου τι μπορω να κανω;

πες μου τι...



Δεν ειμαστε ποιητες σημαινει φευγουμε,σημαινει εκαταλειπουμε τον αγωνα,παραταμε τη ζωη στους ανιδεους κ στη σκονη του καιρου...Σημαινει πως φοβομαστε,κ οτι η ζωη μας,μας εγινε ξενη...

Υπο το φως μιας λαμπας...
Σκεψεις που οργιαζουν κ συνθλιβουν καθε τι ζωντανο!
Η φλογα της...
Φως στο σκοταδι ή σκοταδι στο φως;
Ερεβος πυκνο κ μαυρο...

...
Παντως το "αιωνιο" ερωτημα της υπαρξης μου κ το τι ειδους πλασμα μπορει τελικα να ειμαι,παραμενει-σχεδον-αναπαντητο ακομη...
Το σιγουρο ειναι πως,δεν εχω καμμια απολυτως σχεση με το ανθρωπινο ειδος!
Μονο το σαρκιο μου ειναι ανθρωπινο κ αυτο απλα για να με προστατευει...

Ελα θλιμμενη μου μοιρα...
Ελα κ περιγελασε με!
Δως μου ψευτικη φωτια να καψω τα ξεροκλαδα της ωριμης ψυχης μου!
Δως μου το θολο σου φως,αντιδοτο στον κορεσμο της ζωης μου...
Σφιξε τις πετρες της οργης στις τρομαγμενες χουφτες σου,κ κανε την ανασα μου πιο σηχαμενη κ απ'αυτην την μαυρη μου την οψη!
Δρεψε στο κορμι μου αγκαθια μυτερα κ φθονερα,φερμενα απ'τα ροδα της ερημου,σκοτωσε την καρδια μου για αλλη μια φορα,κ πεταξε το κουφαρι της στον ολανθιστο κηπο της Εδεμ...

Κρυψου...
Η γενια σου σ'εχει πια προδωσει!
Φωτια σε καθε μνημη!
Τρεξε στα λειβαδια που δεν εχεις ακομ'ανακαλυψει...
Ο αντιλαλος απ'τ'ονομα σου μονο εκει ηχει!
Ασε ελευθερη τη καρδια σου κ ψαξε!
Μια νεα ζωη σε περιμενει...

Ο καιρος περνα τοσο γρηγορα που οι αισθησεις μου αδρανουν να τον αντιληφθουν.
Τα γεγονοτα συναλλασονται εν ριπη οφθαλμου...
Ομως δεν ηταν παντοτε ετσι.
Θυμαμε καποτε πως αρκετες φορες,ισως τις περισσοτερες,ημουν πολυ πιο μπροστα απ'τα γεγονοτα!
Τωρα πια...
Απλως τα βλεπω να με προσπερνουν...

Κ ομως...

Ειμαι ακομα εδω...

Να ζω με τις μνημες του παρελθοντος κ να μην μπορω να τις ξεπερασω...

Γιατι δεν θελω να τις ξεπερασω!

Ειναι οτι καλυτερο εχω ζησει κ εκει θελω να μεινω...

Στο σκοταδι των αναμνησεων.

Στον πονο κ στην θλιψη...

Εκει ζω,ενω εδω πεθαινω...

Ισως ηρθε η ωρα να πιστεψω πως,οι πραγματικοι φιλοι,κρυβονται πισω απο πληρωμενα ψεμματα κ οχι πισω απο δανεικες αληθειες...

...2000

20.2.10



Κάθε άνθρωπος έχει ένα μαχαίρι καρφωμένο
στην καρδιά του. Η λεπίδα καθενός έχει χαραχθεί
με διαφορετικό τρόπο δηλώνοντας έτσι τη
μοναδικότητα της. Να τούτη είναι βαλμένη από το
χέρι της αγάπης, κάποια άλλη από το χέρι της ζήλιας
ή του μίσους και άλλη πάλι από το σκληρό χτύπημα
της μοίρας. Μερικά μαχαίρια είναι μικρότερα και
άλλα μεγαλύτερα. Κάποιες λεπίδες είναι φανταχτερές
και άλλες περνάνε απλά απαρατήρητες.

Σε πολλούς από εμάς, το μαχαίρι καρφώθηκε
μονομιάς, πόνεσε απίστευτα και σιγά-σιγά η
σάρκα το αγκάλιασε και έλιωσε το μέταλλό του.
Σε άλλους πάλι μπήκε τόσο γλυκά που δεν το
κατάλαβαν, σχεδόν δεν το ένοιωσαν μα η πληγή
που προκάλεσε δεν έκλεισε ποτέ.

Αν είσαι τυχερός και η πληγή σου θρέψει,
το μαχαίρι περνάει σιγά-σιγά στη λήθη της
λησμονιάς.Συνεχίζεις τη ζωή σου και κοιτάς
μπροστά, μα πάντα με προσοχή αφού το σημάδι
που σου έχει αφήσει θα μένει πάντα εκεί,
σαν σακατεμένο ερείπιο ενός ξεχασμένου
παρελθόντος.

Μα αν το τραύμα μείνει ανοιχτό, τότε θα σου
θυμίζει την ύπαρξή του με κάθε ευκαιρία.
Μια λάθος κίνηση και η λεπίδα θα πηγαίνει
πιο βαθιά, τρυπώντας τα σπλάχνα σου. Κάποιος
σε σκουντά κατά λάθος στο δρόμο και το μαχαίρι
στρίβει, ζητάει συγγνώμη μη γνωρίζοντας την
πληγή σου μα εσύ ήδη βρίσκεσαι ξανά στο δρόμο
χωρίς επιστροφή.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που μπήγουν,
το μαχαίρι μέσα τους, με τα ίδια τους τα χέρια.
Κάνουν μάλιστα ότι μπορούν ώστε η πληγή που
ανοίγει να μην κλέισει ποτέ! Αποδεχτηκαν, βλέπετε,
τη μοίρα τους και παλέυουν διαρκώς με τις ερινύες
που τρέφονται με λύσσα από την ζωή που ποτέ τους
δεν τόλμησαν να ζήσουν.και όσο κι αν επιμένουν πως
έχουν συνηθίσει στον πόνο, δεν μπορούν παρά να
βγάλουν μια κραυγή, ελπίζοντας μάταια, πως το
σώμα τους θα ελαφρύνει από αυτό που το βαραίνει.

Ποτέ της δεν πίστεψε ότι η καρδιά είναι το κέντρο
των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Ποιος νοήμων
άνθρωπος δεν γνωρίζει ότι όλα είναι στο μυαλό;
Κι όμως, εκεί είναι βαλμένο και το δικό της μαχαίρι.
Εκεί που ποτέ δεν περίμενε ότι ο υπέροχος νους της
θα το επέτρεπε. Μια ζωή βρισκόταν σε δικό της
κόσμο, σε ένα παραμυθένιο απατηλό όνειρο και
τώρα που επιτέλους ξύπνησε και το αντιλήφθηκε,
έμαθε και κείνη να ζει μαζί του.

… καμιά φορά το στριφογυρίζει λίγο, για να
σιγουρευτεί πως είναι ακόμη εκεί.



17.2.10


Γυρεύω εκείνους τους αγγέλους που πλήγωσαν και πληγώθηκαν και γκρεμίστηκαν στη γη...
Έκαψαν και κάηκαν από τα λάθη τους...
Γοητεύτηκαν και γήτευσαν τα πάθη τους...
Χόρεψαν με τη μοναξιά τους κι ένωσαν κομμάτια ονείρων ξεχασμένων...
Έκπτωτη ψυχή είμαι κι εγώ...
Ενός παράδεισου που δεν γύρεψα ποτέ μου...
Απλά μου "δόθηκε"...
Να αναζητήσω θέλω τις χαμένες μου αλήθειες...
Να ψηλαφίσω τις κρυμμένες μου πληγές...
Ννα ματώσω από της μοίρας μου τα αγκάθια...
Να ισορροπώ ανάμεσα στο δίκιο και το κρίμα...
Σαν κύκλος που δεν κλείνει...
Σαν ήλιος που δεν μπορεί να δύσει...
Σαν κύμα που δεν βρίσκει μια ακτή να ακουμπήσει...
Σαν αγάπη δίχως προορισμό...
Έκπτωτη ψυχή είμαι κι εγώ...
Κι αν ποτέ μου αξιωθώ...
Θα συγχωρέσω και θα συγχωρεθώ...
Θα αγαπήσω και θα αγαπηθώ...
Θα ζήσω...ή θα καώ...
Ή από τις στάχτες μου θα ξαναγεννηθώ...



Εφτασες εκει που δεν επρεπε να πας...
Εκει που ποτε δεν πιστευες πως θα μπορουσες να φτασεις...
Παγωσες μεσα σου κ πετρωσες σαν βραχος!
Ξερνας μισος κ πονο για καθε τι που φοβοσουν ως τωρα!
Το τελος της καρδιας...
Μονο εσυ!
Κ η μουσικη της ζωης σου,θλιβερη κ αποκοσμη ν'αναδυει νοτες κ μελωδιες νεκρες!
Κρατα αναμενη την φλογα μεσα σου,
αλλα μονο για σενα!

Μονο για οσα μπορουν να σε κανουν ξανα ζωντανο!
Αδειο κορμι,
αδεια ψυχη...

Κ ο φοβος της μοναξιας να κορυφωνεται...
Κ λοιπον;
Δεν πειραζει...
Ετσι κ αλλιως,
μονο αυτη μου εμεινε πια...



Τελικα δεν ειναι κ οτι καλυτερο να ξυπνας ενα ωραιο πρωινο,να κοιτας τον εαυτο σου στον καθρεφτη κ να συνειδητοποιεις οτι εχουν περασει τοσα χρονια απο πανω σου,κ εσυ παραμενεις ακομα ενα "προβατο"!!!
Καμμια εξελιξη κ μια δια βιου στασημοτητα!!!
Μια ζωη καθολου αυτονομη,καθολου ανεξαρτητη,διχως πρωτοβουλια κ διχως κανενα ειδος συναισθηματος...
Ενα "προβατο" που περιμενει καρτερικα σε ολη του την ζωη,εναν προσχεδιασμενο "θανατο" απο τον "βοσκο" που ολα αυτα τα χρονια τον εκμεταλευεται...
Εκμεταλευεται καθε κομματι του κορμιου του,μεχρι να ερθει εκεινη η ωρα που θα το "κατασπαραξει" σαν να ηταν βορα σε στοματα θηριων...
Ερμαιο σε αποφασεις αλλων...
Καμμια δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ο τ η τ α απο το υπολοιπο "κοπαδι"...
Κ αν καποιο απο ολα αυτα τα "προβατα" ξεφυγει θελοντας να ζ η σ ε ι μια δικη του ζωη,ξεχωριστη κ αυτονομη,αμεσως γινεται η κατακραυγη ολων,λες κ εκανε το χειροτερο εγκλημα!!!
Μα τελικα τι εκανε για να αξιζει κατι τετοιο???
Απλα ηταν δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ο σε συγκριση με την υπολοιπη του "φυλη"...
Αυτο ηταν κ το μονο του "αμαρτημα"...

"Προβατα ξυπνατε,η σειρα σας ερχεται,
κ εσεις τσομπανακια βρε αιντε να κουρευεστε,
προβατα ξυπνατε,πιαστε τα υψωματα,
λυκοι θα υπαρχουν,οσο υπαρχουν προβατα..."

Δεν ειμαι τιποτα αλλο απο εναν μετανιωμενο εκπτωτο αγγελο,που ο Θεος τον τιμωρησε να ζησει την υπολοιπη του ζωη μεσα σε ενα ανθρωπινο σωμα,επειδη στασιασε εναντιον του αυτος κ το υπολοιπο "του" συναφι... Ετσι ο Θεος δεν δεχεται να με λυτρωσει κ γι’αυτο ειμαι καταδικασμενος να ζω κ να βιωνω ολα τα ανθρωπινα παθη (αγαπη,ερωτας,μισος,πονος...) χωρις να μπορω να τα ελεγχω... Αυτο συμβαινει με μενα... Δεν μπορω να χαρω τιποτα γιατι ειμαι ενα τιποτα... Δεν ειμαι καν ανθρωπος,ειμαι ενας καταραμενος αγγελος,γι'αυτο κ δεν προσδιοριζω αλλα ουτε κ προσδιοριζομαι σε κανενα απο τα δυο ανθρωπινα "σας" φυλα... Δεν ειμαι ουτε αντρας αλλα ουτε κ γυναικα... Ειμαι τοσο αντρας οσο κ γυναικα ΜΑΖΙ... ΜΙΑ ΑΤΕΛΗΣ ΕΞΙΣΩΣΗ...

Ετσι ειμασε εμεις...
Εμεις...
Εμεις ειμαστε ολοι αυτοι που ποτε δεν ξεχασαμε τι σημαινει προσμονη κ ελπιδα.
Αιωνιες καταστασεις που βιωνονται εδω κ χρονια,κ αυτο φυσικα ειναι ολοφανερο,μιας κ ολ'αυτα,διαγραφονται πεντακαθαρα στις γραμμες του μετωπου μας.
Μα πιο πολυ,ξεχωριζουμε απ'τα ματια μας...
Ναι λοιπον,ειναι τα ματια μας που μας προδιδουν.
Ειναι κερια σβηστα,γεματα απο την απορια που μας κρυβουν οι χαμενοι παραδεισοι των νεκρων μας ονειρων...
Καθε φορα που βραδιαζει κ ουρανος στολιζεται με τα πιο λαμπρα του φωτα,ενα ονειρο γεννιεται καπου εκει στο βαθος,μα...μολις η λυκαυγη φερει κοντα της την κορη του ηλιου,την μερα,τοτε τ'ονειρο σβηνει κ χανεται,κ χαριζει τον θρονο του στη πραγματικοτητα κ στην πικρη αληθεια...
Τι γελοιο ομως κ τι ειρωνεια!
Πως θα μπορουσε αραγε κανεις να κρυψει τον ποθο του για τη νυχτα,αλλα κ να τον διατηρησει παραλληλα ως τη γλυκα της πρωϊνης δροσιας της αυγης;
Ομως τα θαυματα ειναι τοσο δυσκολο να συμβουν κ ποσο μαλλον...οταν εχεις παψει πια να τα πιστευεις...
Αλλα ειπαμε...
Ετσι ειμαστε εμεις...

http://like-wolves-life.pblogs.gr/



Στα χρόνια της μεγάλης οργής
ο Μαύρος Ήλιος έθρεφε τα μάτια μου
και έδινε Σκοτεινή ματιά στο προδομένο βλέμμα μου.
Στα χρόνια που οι ψυχές από δίψα σπαρταρούσαν
στην δική μου πήγαζε άφθονο κρασί και με έλουζε με αίμα.
Στις μέρες εκείνες που το αλύχτισμα μου
σκορπούσε τον πόνο και την θλίψη μου...
... Δόθηκε ένα Τέλος...

Και ήρθε η στιγμή που γονάτισα από την εξάντληση
και ο Μαύρος Ήλιος έφυγε από μπροστά μου.
Το Νέο Φώς πιο ισχυρό με τύφλωσε
μου πλήγωσε τα μάτια.
Έλουσε το σώμα μου η γαλήνη των αχτίδων του
και πήρε από πάνω μου το σκοτεινό το πέπλο.
Κι έπεσα κατα γής... σαν άψυχο κουφάρι.
Και ήρθε η εποχή που με πότιζαν για να ανθίσω
αλλά το χώμα είχε μείνει για καιρό χωρίς νερό.
Μέχρι που η κούραση τους επέβαλε
στην προσπάθεια ένα τέλος να βάλουν.

Τότε ήταν η στιγμή που όταν όλα τα άλλα χέρια έφυγαν μακριά
ένα έμεινε και κράτησε το δικό μου.
Δεν ήταν ανάμεσα στα άλλα στην πρώτη την προσπάθεια
δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο.
Ήρθε από το παρελθόν που ξέχασα σε μια νύχτα.
Κι ο αέρας του σαν φιλί στα βλέφαρα, τα άνοιξε...
Και κοίταξα θολά στον νέο κόσμο που ξυπνούσα.
Και η μορφή της θολή όσο και τα λόγια που στα αυτιά μου
τρυφερά ακούγονταν...
Είχες μια αποστολή, τώρα είσαι ελεύθερος να την ακολουθήσεις...
Αυτά τα λόγια ξεχώρισα στα τόσα που μου είπε.

Και σαν αναγεννημένο δένδρο σηκώθηκα
και ούρλιαξα δυνατά να ακουστεί η επιστροφή μου.
Από τα δώματα του πιο σκοτεινού μου κόσμου
σε έναν άλλο που είχα ξεχάσει πίσω από την σκοτεινή μου διαδρομή.
Η οργή έφυγε, το μίσος χάθηκε, η σκοτεινιά από τα μάτια έσβησε...
Το πρώτο Φώς μπορώ να δώ, το τελευταίο να απολαύσω.
Στο μεγάλο τα μάτια μου ματώνουν...
Στην νέα νύχτα όλα είναι καθαρά και το βλέμμα απαλά αγγίζει
τον κόσμο που ζεί πίσω από τις φυλλωσιές.

Με μια αναπνοή ξεκινώ να τρέχω
πάνω στους λόφους και κάτω από τα δέντρα
έξω από τις σκιές που ρίγος φέρνουν.
Τρέχω... Τρέχω... Τρέχω...
Κάτω από το Φώς του Φεγγαριού
κάτω από το τραγούδι των αναγεννημένων άστρων.

Επέστρεψα μέσα από το Σκοτάδι
με έναν αέρα παλιό... Πανάρχαιο...
Τρέχω... Τρέχω... Τρέχω...
Τον κόσμο που κρύβεται πίσω από τις φυλλωσιές της Νύχτας φυλάω!

Κάτω από την πύρινη βροχή...
αναγεννήθηκα Λύκος...
Και σ'έναν τελευταίο πόλεμο οδεύω...
Στο πλάϊ της Κυράς και των πιο αγαπημένων Ανθρώπων
Ανάμεσα στην Μέρα και την Νύχτα...

Κάτω από την γκρίζα την βροχή...
πεθαίνει ελεύθερος και μόνος ένας Λύκος...


Μελαγχολια,
αυταπατες κ κορεσμενα ειδωλα...

Φλογα θολη κ κρασι στυφο που ποτιζει τον ισκιο μου...
Εφιαλτης αοκνος,σαδιστης της μαρμαρωμενης μου ψυχης!
Ηδονη θαμενη στο ερεβος μιας νιοτης πνηγμενης στον ληθαργο ενος αλγους...
Φθονος...
Μισος!
Υπερτατη οντοτητα η οργη!
Θρασυδειλο σθενος,
ωριμο πια να σταθει απεναντι σ'εκεινη την μαχη που ποτε μου δεν ορισα...

Σκεψεις,
θυμηση,
μοναξια...

Διαβατης γοργος,
σε ερημο δρομο,
δυσβατο...

ΚΡΥΒΩ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΙΣΩ ΑΠ'ΕΝΑ ΘΛΙΒΕΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ...
Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΕΓΙΝΕ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΘΕΕ ΜΟΥ...
ΣΕ ΛΑΤΡΕΨΑ Κ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ Κ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΔΩ ΣΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ,ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΣΟΥ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΟΝΤΑΙ ΑΠ'ΤΙΣ ΡΩΓΜΕΣ ΤΩΝ ΤΩΝ ΧΕΙΛΙΩΝ ΣΟΥ.
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΣΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ.
ΠΑΓΩΝΕΙ...
ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ ΣΤΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ...
Κ ΕΓΩ ΕΔΩ,ΕΝΑΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ,ΕΝΑΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΥΠΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΟ ΓΛΥΚΙΑΣ ΣΟΥ ΑΝΑΣΑΣ,ΑΥΤΗΣ ΠΟΥ ΜΕ ΜΙΑΣ ΘΑ ΛΥΤΡΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ Κ ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΦΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ,ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΧΑΝ ΖΥΓΟΥΣ,Κ ΕΣΕΡΝΑΝ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΑΥΤΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ..."ΑΝΘΡΩΠΟΙ"!!!
ΩΣ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΘΕΕ ΜΟΥ;
ΩΣ ΠΟΤΕ;
ΒΑΡΕΘΗΚΑ...
ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΑΠΛΩΝΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΦΙΛΙΚΟΥΣ ΩΜΟΥΣ Κ ΑΥΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΑΠ'ΤΗ ΡΙΖΑ...
ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΩ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ Κ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕ ΤΥΦΛΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΟΛΟ Κ ΠΙΟ ΠΟΛΥ...
ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ'ΟΣΑ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΩ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΗΣΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΖΕΣΤΟ ΝΑ ΜΕ ΛΥΤΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΩΝΙΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΤΡΥΓΥΡΙΖΟΥΝ!
ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΔΥΝΑΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΝΟΗ,ΠΟΥ ΠΝΗΓΕΤΑΙ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ...
ΠΕΘΑΙΝΕΙ...
ΣΒΗΝΕΙ...
.....
ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ ΑΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΣΕΒΗΣ Κ ΠΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΙΟ ΘΡΑΣΣΟΣ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ Κ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ Μ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ,ΟΜΩΣ...
Η ΠΙΚΡΑ ΤΗΣ ΧΟΛΗΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΤΙΣΑΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΣΟΥ,ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΛΗ ΠΟΥ ΠΟΤΙΖΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Κ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΨΥΧΗ...

ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ...