17.2.10


Τις νυχτες,οι μνημες θεριευουν κ γινονται θαμνοι μ'αγκαθια μυτερα κ φαρμακερα...
Προχωρω στα σκοτεινα με μοναδικο φως,
το φως απ'την ψυχη μου...
Ο δρομος ειναι κακοτραχαλος κ δυσβατος,
κ ομως...
μου μοιαζει τοσο γνωριμος!

Θαρρεις πως τον εχω διαβει ξανα στο παρελθον!
Αλλα...δεν ειναι παρα ενας ακομα δυσκολος δρομος.
Φαινεται πως η δυναμη της συνηθειας μ'εχει κανει ν'αναγνωριζω πλεον τους δρομους της ζωης μου.
Καθε φορα το ιδιο γνωριμο τοπιο.
Οι φορες που ο δρομος ειναι ομαλος κ ευκολος,ελαχιστες...
Μα να...
Καπου εκει...
Σ'αυτους τους δυσβατους δρομους,κρυβεται η πραγματικη αληθεια της ζωης μου!
Ο κοπος κ οι δυσκολιες σε δυναμωνουν κ σε κανουν ισχυρο απεναντι σε μια νεα καταστροφη,σε μια πιθανη καινουργια κακοτοπια...
Τι εχεις λοιπον να ζηλεψεις απ'ολους αυτους τους ομορφους κ καλοστρωμενους δρομους;
Η αξια της ζωης κρυβεται αλλου κ οταν πια θα μετρας χρονια στις κουρασμενες σου τις πλατες,δεν προκειται να την βρεις εκει...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου