26.2.10


Εσβησε ο ηλιος κατω απ'τα βλεφαρα σου κ ελαμψε ο κοσμος απ'τη λαμψη των ματιων σου.
Εγειρε η σεληνη πανω απ'το υγρο κ μυρωδατο χωμα,
ποτισμενο απ'τη δροσια της νυχτας,
κ αφουγκραστηκε την ηχω της φωνης σου...

Εκεινη που οριζει ολοενα κ περισσοτερο την παγωμενη λιμνη της ψυχης μου...
Ανοιξε ο ουρανος κ εστειλε το δακρυ του,
να κοψει σαν ξυραφι την καρδια μου κ το αιμα μου να σταξει...

Να σταξει κ να κυλησει ως την ακρη της ριζας του γερικου δεντρου στην ακρη του λοφου.
Και τοτε,θα'ρθει ο ανεμος...
Θα δωσει μια κ θα αναστατωσει τα κλαδια του εκεινου του γερικου δεντρου...
Θα παρασυρει καθε του φυλλο ως την πιο μακρινη γωνια αυτου του κοσμου,
προσπαθοντας να σε βρει...

Να σε βρει για να σου θυμησει πως εγω ειμαι ακομα εκει...
Εκει που με αφησες μονο να προσμενω τον ισκιο σου...
Τωρα πολεμαω ανυμπορος,
ικετευω τα ζεστα σου τα χερια να μου κλεισουν τα ματια...

Κ υστερα...
Κ υστερα το φως...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου