10.2.11


Παιδι της νυχτας θρεμενο απ'τα σπλαχνα της...

Τα σπλαχνα της Μητερας των σκιων!

Ποδια και χερια πληγωμενα απ'τα "πρεπει"...

Ενα αποθημενο ερωτικο καλπαζει μεσα μου εδω και χρονια!

Ατερμονα αισθηματα!

Παθη ανεξελεγκτα!

Ενστικτα που αλλαζουν το ειδωλο μου στον καθρεφτη...

Εγω ειμαι εγω,

αλλα και δεν ειμαι...

Που να κρυψω την ψυχη μου για να μην ακουω την κραυγη της;

Μεσα στις ρωγμες εκεινου του αβατου ονειρου μου...


1 σχόλιο:

  1. Πού να χωρεσει η Ψυχή
    και το είδωλό της?
    Πιάσε μια θαλασσα καθρέφτη Ποιημάτων
    στάξε
    πότισε
    μία αντανάκλαση Ερωτηματικού
    κι Εσύ Σύμπτηξη ερωτοαποκρίσεων που δεν ηχούν στο Κενό της Αναζήτησης..

    Απόγνωση...

    κι όμως...
    όσο περισσότερο με πληγώνουν
    τόσο περισσότερο τον Εαυτό μου ανακαλύπτω..

    "στιχάκι ενός καταχθόνιου"...

    εφηβη κι εγω..
    αιωνια φυτρωμενη σε μία Ανοιξη Νυχτας σε αποχρωσεις γκρι Σκιας που παιχνιδίζει με το Φως και όλα τα Γιατί του Έρωτα..

    φιλι....στιχακι στο στομα σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή