9.3.11


Σε σένα γράφω, αφιερώνοντας λόγια, φίλε μου, τον καθαρό και λευκό απο ότι άλλο.
Σε σένα που δεν ήσουν ο μόνος αλλα είσαι ο μοναδικός.

Όταν σε γνώρισα αναρωτήθηκα αν όντως είσαι "αληθινός" ή ήσουν ένας ακόμη από τα άτομα που είναι θέμα χρόνου να δείξουν το άλλο τους προσωπείο και να επιβεβαιώσουν τον κανόνα που τόσο καλά γνώριζα.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε, σε είδα να σκέφτεσαι άλλους, να αγαπάς και να νοιάζεσαι για εμένα, να δίνεις την βοήθεια σου σε όποιον την χρειαζότανε με άνεση και χωρίς σκέψη.

Ξέρεις ότι η κρυστάλλινη σκέψη μπορεί να συντριφθεί κάτω από το βάρος της λάσπης που υπάρχει στο μυαλό των πολλών.
Ξέρεις ότι η αγέρωχη στάση με το κεφάλι ψηλά μπορεί να σε οδηγήσει στο να σου το πάρουν, αυτό το πολύτιμο κεφάλι, σπαθιά έτοιμα με αυτή την διάθεση
Ξέρεις ότι μπορεί να πνιγείς και όμως δίνεις το χέρι όχι για να σε σώσουν αλλά για να σώσεις άλλους.

Δεν ξέρω αν τέτοιοι άνθρωποι σαν εσένα έχουν ένα κόσμο γύρω τους αντάξιο για το μεγαλείο τους.

Ένα ξέρω, στα χρόνια αυτά, μου έδωσες πίσω ότι μου είχαν πάρει όλοι οι άλλοι, την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, γιατί έστω κι αν είσαι ένας είσαι ολόκληρος, γιατί ένας σαν εσένα στην ζυγαριά της ζωής σημαίνει όλος ο κόσμος από την άλλη και πάλι βαραίνεις περισσότερο.

Αγαπημένε,πολύτιμε φίλε...

1 σχόλιο:

  1. Πίσω από τα κάγκελα της φυλακής ένας παράδεισος ξεχειλίζει τα κλαδιά του από όποια ρωγμή βρει διαθέσιμη...

    κι αν δεν υπάρχουν ρωγμές μόνος του δημιουργεί με εσωτερικές δονήσεις...

    Αυτό είσαι..

    ένας παραδεισος που ξεχειλίζει από την Προσωπική Φυλακή του..

    Σε χαίρομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή