(...Ειμαι τυφλα υπ'οψην...)
Η μοναξια της ψυχης ειναι το χειροτερο ορνιο
που τρωει τα σωθηκα σου καθε μερα!
Δεμενος στον βραχο ως αλλος Προμηθεας,
τιμωρημενος απ'τους Θεους επειδη χαρισα το φως της γνωσης στους..."τυφλους"!
"Τυφλοι" που σαν εκεινους μεχρι χθες βαδιζαν στο σκοτος και στο ερεβος ενος χαμενου κοσμου...
Ενα μονοπατι που οδηγουσε σ'αδιεξοδο γκρεμο!
Σ'εναν αδιεξοδο Καιαδα...
...
Τι γλυκος πονος κ αυτος Θεοι μου!
Να σου τρωει το ορνιο τα σπλαχνα κ εσυ μες απ'το ιδι ο σου το αιμα,
ν'αντκριζεις στα ματια του κοσμου,
τον ιδιο σου τον θανατο!
Ω!γλυκο μου αλγος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου