Υπήρξαν και υπάρχουν ποιητές που συνηθίζουν να διάγουν έναν βίο μακριά από τα κοινωνικά πρότυπα και ζώντας ουσιαστικά στο περιθώριο ή μπαινοβγαίνοντας στην κυρίως σελίδα της ζωής στιγματισμένοι από πάθη όπως : αλκοόλ, ναρκωτικά, έγκλημα, βία τρέλα. Το τυπικότερο στοιχείο ενός καταραμένου ποιητή είναι ο πρόωρος θάνατος (Καρυωτάκης;).
Ο όρος ¨Καταραμένος ποιητής" επικράτησε και κατοχυρώθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από τον Αλφρέντ ντε Βινύ στο δραματουργικό του έργο του 1832 Stello όπου αποκαλεί συλλογικά τους ποιητές ως τη ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης. Όμως στην ιστορία της ποίησης ο πρώτος καταραμένος ποιητής πουέχει καταγραφεί είναι ο Φρανσουά Βιγιόν (1431-1474 περίπου καθώς τα ίχνη του χάνονται κάποια ξαφνικά= κανείς δεν ξέρει πως πέθανε) ενώ παραδείγματα ανάλογων ποιητών υπήρξαν οι Σαρλ Μπωντλαίρ, Πωλ Βερλαίν Αρθούρος Ρεμπώ. Λωτρεαμόν. Η ποίησή τους, συνήθως σκοτεινή αναμοχλεύει τα ανθρώπινα πάθη και οδηγεί τις σκέψεις σε δύσβατα μονοπάτια και όπως χαρακτηριστεί αναφέρει σε ποίημά του ο Βιγιόν:
"Στον τόπο μου ενώ ζω, είμαι πλέρια ξένος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου