25.2.10


Σημερα,ανοιξα τα ματια μου κ κοιταξα τον ηλιο.
Φωτησα με την φλογα του την σκοτεινια αυτου του κοσμου...

Θλιψη...

Σαρκα κ φτηνος κορεσμος ηδονων...
Ηδονων χαμενων στο απειρο προστυχων αισθησαιων.
Βαραινει ο νους μου,το μυαλο μου σαπιζει...

Αφουγκραζομαι την κραυγη του προδωμενου μου ερωτα,κουρασμενου πια απο τον πονο των νεκρων τους φιλιων.


Κρεβατια νεκροκρεβατα,που κουβαλουν στο βρωμικο τους στρωμα,το κουφαρι της χαμενης μου αγαπης...

Μαυρα πουλια που ανθιζουν σε σιχαμενες ανασες αρρωστημενων ποθων.

Που ειμαι τελικα;

Που κρυφτηκε το δακρυ σου Θεε μου;
Να τρεξω,να πλυθω απ'τη σαθρωτητα του ανιατου οργασμου της ζωης μου.

Δειξε μου την δροσερη πηγη της λησμονιας κ ασε με να πνηξω μεσα της,καθε μου θυμηση...

2 σχόλια:

  1. H πρώτη κουβέντα μου εδώ δεν μπορεί να ναι άλλη από "εξαιρετική σκοτεινή ποίηση".
    Αυτή που αγαπώ και έχω βαθιά μέσα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δες πώς κυλούν οι πέτρες στον γκρεμό
    Μορφές στο σκοτάδι που πελεκούν φωτιές
    Αγάπες, έρωτες, ματιές
    Νεκρά τα κομμάτια του ουρανού
    Σφυρίζω τον σκοπό του χαμένου θεού
    Νεκρός κι εσύ και το θείο άγγιγμα σου
    Σκοτάδι γίνομαι να πνίξω τη θλίψη
    Μα θλίψη γίνομαι
    Φλόγα μαύρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή