27.2.10


Ποιο χερι θα μ'αγγιζει τωρα πια;
Ποιο χερι θα γιατρεψει τις αλυτρωτες πληγες μου;
Το αιμα εγινε οξυ που καιει τις σαρκες μου απ'ακρη σ'ακρη...
Δεν κλαιω αλλο πια...
Δεν ποναω διολου...
Σφιγγω τα δοντια κ γελω!
Μειδιω κ αυτοσαρκαζομαι μπροστα στον μαυρο μου καθρεφτη...
Μηπως ετσι κ καταφερω να ξεγελασω το χαμενο μου ειδωλο...

2 σχόλια:

  1. Αφήνω τα είδωλα στην πλάνη
    Χαμένες πατρίδες ψάχνει το σύννεφο
    Τα νούφαρα ματώνουν
    Κλαίει ο ουρανός
    Το άγγιγμα του αέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σου έτυχε ποτέ να νιώσεις πως σε χωρίζει μια γραμμή από όλους κι από όλα, μιά γραμμή όσο νοητή, τόσο βαθιά;
    Να είναι ο κόσμος μια γροθιά κι εσύ να μη θυμάσαι πιά αν επιστρέφεις ή αν μόλις τώρα ξεκινάς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή