7.3.10


Με νυχια σπασμενα κ σκληρα,
σκιζω την πετσα του Θεου μου!
Εκεινου του Θεου που μ'εχει πια ξεχασει...
Φωλιαζω ξανα μες στον πλακουντα μου,
κ οδυνη μου φορος τιμης,
στις καμενες μου φτερουγες...
Ενας επιθανατιος ρογχος αναδυεται διστακτικα μες απ'τα σπλαχνα μου...
Κ να που η λυκαυγη της νεας μου "ζωης" προβαλεται μπροστα μου σε ολο της το μεγαλειο!
Αποκοσμο παιχνιδι ομως κ αυτο...
...
Ζωη...
Θανατος...
Ποτε ο θανατος γινεται ζωη κ ποτε η ζωη γινεται θανατος;
Ποσο μοιαζουν αυτα τα δυο μεταξυ τους τελικα!
Αραγε ζουμε ή ειμαστε νεκροι;
Τι ειναι αληθεια κ τι ψεμα;
Ειναι αυτο η ζωη ή ειναι ο θανατος;
...
Ποιος ξερει...

4 σχόλια:

  1. Ο κόσμος των αισθήσεών μας είναι ένας ψεύτικος κόσμος, ο αληθινός κόσμος είναι άλλος ή άλλοι, δεν θα το μάθουμε, ίσως ποτέ, μόνο ο θάνατος είναι αληθινός, αλλά γιαυτόν δεν θα μάθουμε επίσης ποτέ. Άρα περίπου δεν γνωρίζουμε και βοήθειά μας!
    Καλή μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τελικά τα πάντα είναι ένας κυκλικός χορός...
    Ξεκινάει...τελειώνει...ξαναξεκινάει...κι όλα αυτά μόνο και μόνο για να ξαναγίνουν από την αρχή...

    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. darkrose7/3/10 20:51

    ..η ζωη συνεχιζεται σαν τις υγρες σταλες της βροχης που πεφτουν απο τον ουρανο..ασταματητη η ροη..οπως ασταματητη και η ζωη..ο θανατος ειναι το νημα που κοβεται οταν πεσει η σημαια της αναπνοης..η γεννηση ειναι η ανασταση του θανατου.......μια γλυκεια βροχερη καληνυχτα φιλε μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πλάνη στιχάκι.. μία πλάνη.... αντικατοπτρισμοί φωτός σε μάτια τυφλά.... Μία να έρχομαι μία να φευγω... μία να πάλλομαι και μία να πεθαίνω αβοήθητη...

    Όλο το παιχνίδι των χρωματικών αντιθεσεων εξελίσσεται στη σκακιέρα της ψυχής σου.... πολυδιάστατη επιφάνεια με χρώματα κάθε μελλούμενο που ανακατεύει την ταραχή μας μπροστά στο φόβο του αύριο... μήπως και χασουμε όσα είχαμε κατακτήσει και πιο φτωχοί από τους νεκρούς αποζητάμε λίγα ψίχουλα επιβίωσης.....

    Η καλησπερα μου φύλλο στην πνοή σου.... φύλλο φθινοπώρου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή