9.3.10

...του βιου μου εξιστορησις μερος πρωτον...


Εμενα δεν με γεννησε μητερα,
μητε πατερας μου χαρησε στοργη...
Εμενα ο σπορος μου ηταν μαυρη πετρα,
κ η μητρα που με ξερασε,
στειρα κ ορφανη!
Κ το παιδι μεγαλωνε,
αλλα παιδι δεν εγινε ποτε...
Ενα πραμα αλλοκοτο,
ενα ξωτικο ηταν,

ενα κραμα απο χιλιες μικρες πληγες!
Ολος ο πονος του κοσμου πανω του...
Μια ψυχη απ'το πουθενα!

2 σχόλια:

  1. Το πουθενά μάτια μου είναι ο κόσμος που ψάχνω... είναι το σκοτεινό φως που λίγοι το διακρίνουν μέσα στο πυχτό σκοτάδι το τυφλού μονοπατιού..κι εγώ μόνο διαισθάνομαι ότι υπάρχει.... Αλλά παλεύω να το αγγίξω...

    Είσαι όλα και τίποτε... Τι ευτυχία μάτια μου!....

    Ξύσε το φλοιό που τρυφερά αγγίζει το Είναι σου.... θελω να δω την ψυχή σου.... εκεινη που με το βρώμικο φως της μού έμαθε πως οι ευχες του Θεού έπεσαν Καταρες πανω μας και αν Μόνοι μας Δεν ορθοποδήσουμε αποδεχόμενοι την μικρότητά μας και μετατρέποντάς την σε Μεγαλείο ΔΕΝ υπάρχει Λύτρωση ματια μου...

    Είμαι εδω.. πίσω από τη σκια μιας λέξης..... να περιμενω να δω το χρωμα της τυφλής ματιας σου!.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στιχακι ποια μοίρα σε έκλεψε από το δρόμο της συνάντησής μας?...

    Η καλημέρα μου σε ψαχνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή