15.3.10



Κοκκινη κραυγη δεμενη στον λαιμο σου,
κ ενα παλιο κλειδι θαμμενο βαθεια μεσα στην χουφτα σου...
Ποθοι αρχαιγονοι διχαζουν την σιωπη σου,
σ'αχρειους κλιβανους αποστειρωμενων σαρκων!
Το σωμα σου δεν σε ποναει αλλο πια,
δεν διαμαρτυρεται διολου...
Στα ματια σου εβησε η φωτια,
κ η αβυσσος εγινε πια η οδηγος σου!
Στο στομα σου δεν σου'μεινε λαλια,
ουσια καμμια δεν νιωθεις...
Να δεις πως το'πε εκεινος ο τρελος ετουτο το ταξιδι;
Ληθη θαρρω,
Ναι!
Ληθη...
Αναρτήθηκε από στις

5 σχόλια:

  1. darkrose15/3/10 14:24

    Το κλειδι της ψυχης ειναι πολυ καλα κρυμενο και βαρυ το τιμημα για εκεινον που θα προσπαθησει με δολο να το παρει..Η σιωπη αιωνια και η ληθη βαθια και ατελειωτη..Η ματια οδηγος στην αβεβαια αιωνιοτητα..Ειναι ομορφο το ταξιδι της ψυχης και ειναι γλυκεια η ληθη της αναμνησης σου...Να εχεις ενα λουλουδενιο μεσημερακι φιλε μου...!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ~reflection~15/3/10 15:51

    Και η λήθη συντηρεί τον εαυτό της μέσα από παλμούς εξασθενιμενων χτύπων στα στήθη της απροσπελαστης αναμνησης...

    Το χρωμα ξεθωριασε, μα εκείνο το άρωμα πάντα προσπερνά τη λήθη και φερνει τη γευση του ανομολόγητου στα χείλη....

    Μην υποτιμάς το άρωμα.. είναι το κίνητρο που ενεργοποιεί τη νοσταλγία και κρατά αναμμένο το φούρνο, όπου η ζωή κρατά ζεστό το μενού των αναμνήσεων....

    Στιχακι μία καλησπέρα που μυρίζει ξύλο κανελας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ~reflection~15/3/10 15:52

    Το είδα το link.... ανοιξε?.. μας καλοδεχεται ξανα?... λες να υποδεχονται ξανα τους καταραμενους στους κολπους της υψηλής κοινωνίας?....

    Ας είμαστε καλοπροαιρετοι!....
    Φιλακια αμετρητα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έσπερος15/3/10 21:58

    Η ζωή...
    Ένα παραμύθι..
    Ένα παιχνίδι...
    Που το λένε λήθη...

    Βαστάω μια κλωστή...
    Δεμένη στο κλειδί της πόρτας του ανέμου...
    Αυτού που σαρώνει τα όνειρα και σκόνη κάνει την κλεψύδρα του καιρού μου...

    ...Σκοτεινόταταο...!

    Την καλησπέρα μου Nefesch.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πνευμα15/3/10 22:40

    Είχαν τα μάτια μας ξεφύγει
    και θωρούσαν
    με κείνο το βλέμμα,
    το βλέμμα το θαμπό,
    των χαρισματικά τρελών.


    Με κείνο το βλέμμα,
    το βλέμμα το λοξό
    των σιωπηρών ποιητών.

    και κάποιοι τάχα έσπευσαν
    γιατρειά για να μας δώσουν.

    Σκοτάδι ακολούθησε.
    Σκοτάδι που μέσα του
    φωλιάζει η λογική.

    Και έδωσε η τρέλα
    τη θέση της στην άβυσσο…


    Την καλησπέρα μου Nefesch.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)