Εγω δεν ειμαι ποιητης!
Ενας ελεεινος κ τρισαθλιος καταραμενος στιχος ειμαι κ τιποτ'αλλο...
Βγαλμενος μεσ'απο'κεινα τ'αποκρυφα βιβλια των ξορκισμενων ονειρευτων!
Διπλωματα εγω δεν εχω παρει,
μητε βιβλια διαβασα πολλα...
Στις ακρες των δακτυλων μου,
μια πενα καταληγει.
Παλια κ σκουριασμενη...
Θαρρω πως ξερναει ακομα εκεινο το πηχτο κ μαυρο της κατραμι!
Σ'ενα χαρτι,
Φαιο χαρτι,
γραμματα ζωγραφιζω.
Λεξεις σας φτιαχνω νοητες,
πλασμενες με το νου μου...
Αλλες τους ειν'χρωματιστες,
αλλες τους παλι μαυρες,
αλλες λευκες,
αλλες κενες κ αλλες διχως αρχη κ τελος!
Αυτες ειναι οι λεξεις μου...
Ειν'οι δικες μου οι λεξεις!
Κομματια απο τα σπλαχνα μου,
μεριδια της ψυχης μου...
Βιτρινες δεν στολισα μ'αυτες,
ουτε γιαλιστερες σελιδες!
Σ'αυτες τους πρεπουν μοναχα,
χαρτια αφορισμενα!
Χαρτια βαμμενα βρωμιικα,
ωχρα,
αλικα ή γκριζα...
Εκει μοναχα ζουν οι λεξεις μου!
Εκει...
Αλλιως αλλου πεθαινουν!
Φίλε μου Nefesch οι λέξεις που γεννάνε το μυαλό και οι καρδιά μας έχουν πάντα αξία. Όχι, γιατί μπορεί να έχουν ποιητικό ή διηγηματικό βάρος. Όχι, γιατί είναι προϊόν υψηλής πνευματική διεργασίας. Έχουν αξία γιατί είναι δικές μας. Κουβαλούν την αξία του είναι μας. Ό,τι είμαστε κι ό,τι ελπίζουμε να γίνουμε. Είναι το πρόσωπό μας στο χαρτί...μια αντανάκλαση μας στον καθρέφτη της σκοτεινής γωνίας που κρύβει το σεντούκι του θησαυρού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα έχεις μια υπέροχη Νύχτα και να συνεχίζεις έτσι...με όμορφα σκοτάδια που γεννούν φωτιές.
Όπου κι αν βρίσκοντε,όπως κι αν είναι
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτές οι λέξεις είναι μοναδικά όμορφες..
και είναι γιατί βγαίνουν από την ψυχή μας και είναι μόνο δικές μας...
Καλημέρα και καλή συνέχεια!!
Έβγαλε η ψυχή μας το κουστούμι του καθωσπρεπισμού.... Λευθερωθήκαμε από τις υποκρισίες... Ήρθαμε γυμνοί από πραγματικότητες και ντυμένοι με τα κουρέλια των εφιαλτικών ψευδαισθήσεων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε το μελάνι να χυθει θαλασσα πάνω στον πάπυρο των ξεχασμένων βιβλιοπωλείων... κάποιες ψυχές διψάνε για το περιθωριακό της αλήθειας που κρύβει η απομόνωση...
Δεν είσαι ένας... είμαστε δύο.. γίναμε τριες και η πένα βουτάει στο αίμα που κοχλάζει, και αντέχουμε να δίνουμε το Λίγο μας για Πολύ...
Κάποιοι πίνουν το ΠΟλύκαι μένουν νηφάλιοι να κάνουν κριτική στα ποιήματα...
Εμείς πίνουμε το Λίγο.. το βρώμικο καιμεθάμε χωρίς να χανόμαστε στις φιλολογικές προεκτάσεις τωνλέξεων...
Οι λέξεις είναι νηστέρια, όπλα και κηρύσσουμε πόλεμο....
Αγγελος και Δάιμονας ο καταραμένος.... γραφει.. σβηνει.. μουντζουρώνει και αφήνεται στην παρόρμηση.....
Ας πνιγούμε στιχακι... μέσα στα λασπόνερα μιας ποίησης που δεν ευλογεί την ομορφιά και τονκαθωσπρεπισμό της... μιας ποίησης του δρόμου, των νεφών και της καταιγίδας που φέρνει τοξικά σωματίδια και μας καίει το δερμα....
Σε ευχαριστω για τα υπεροχα κίνητρα που δίνεις...