10.3.10



Τα ματια μου οπλιστηκαν με δυο φτερουγες παθους,
κ καπου εκει στα σκοτεινα,
ο κουρελιασμενος δαιμονας που τρεφει την ψυχη μου.
Σ'αυτον τον κοσμο της σιωπης,
ο διχασμος με ψαχνει...
Η διχοτομος φλεβα του,
καραδοκει κ τεμνει!
Ποτε μου δεν καταφερα να κρυψω τα στοιχεια,
εκεινα που μου χαριζαν συμπαθειες πληρωμενες!
Στραμενος κ στις δυο μεριες,
ανικανος πια να ορισω,
αν στον καθρεφτη που κοιτω,
ειν'το ειδωλο μου που ωχρια,
ή η σκοτεινη μου αληθεια...

4 σχόλια:

  1. Αυτή η μαύρη αλήθεια είναι άραγε αληθινή; Μπορεί να είναι οπτασία από το μεθύσι με αψέντι...

    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. οι πιο βαθειές αλήθειες μας, είναι και οι πιο σκοτεινές...

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ψυχη σου ειναι τα ματια σου...Τα ματια σου ειναι ο κοσμος σου...Ο κοσμος σου ειναι ιδιαιτερα χαρισματικος και ομορφος φιλε μου...Να μην το ξεχνας ποτε αυτο...Μια γλυκεια καληνυχτα και ενα ομορφο ξημερωμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι το φως των ματιών σου στο είδωλο.... το είδωλο καθρεφτίζεται κι αυτό μέσα σε σένα και έχει την ίδια με σένα απορία...

    Φαύλος κύκλος στιχάκι....

    Σπάσε την επίκεντρη γωνία σου στα δύο... Άσε τη διχοτόμο να κάνει τη δουλειά της και μετά όρισε σημείο αναφοράς του κύκλου ασφαλείας της ψυχικής σου ισορροπίας, το σημείο που το ένστικτο τέμνει την ικανοποίηση.....

    Την καλημέρα μου, γεωμετρικώς ορισμένη πάνω στο επίπεδο της όμορφης γραφής σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή