15.4.10


Ποταμια τα ονειρα κυλανε στο κορμι μου...

Απειρα τα στιγματα απ'των χειλιων σου τα φιλια...

οι ακρες των δακτυλων σου,
ριγουν στην αισθηση μου...

κατω απ'το δερμα το αιμα φλεγεται,
καρβουνο πυρωμενο...

Τα ματια μου,
κλειστα κ σφαλιστα,
παραδωμενα στο παθος της ψυχης σου...

Ο θανατος κ οχρονος σβηστηκαν κατω απ'τις μανιασμενες μας ορμες...

Το σπερμα του πειρασμου εχει πια καρπισει...

Κ ο καρπος αυτης της ξορκισμενης νυχτας...

...Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΜΟΥ ΣΕ ΟΤΙ Κ ΑΝ ΜΟΥ ΣΤΕΡΗΣΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ,
ΕΤΟΥΤΗ Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΜΟΥ ΦΥΣΗ...


Αναρτήθηκε από στις

7 σχόλια:

  1. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ15/4/10 16:34

    Nefesh
    Θυελλώδεις οι στίχοι σου. Θυμίζουν ανεμοδαρμένος γυμνά βουνά που βογκούν από το γλύψιμο των κυμάτων στις ρωγμές τους.
    Παρασέρνουν τον αναγνώστη και απαιτούν το ξαναδιάβασμα.

    ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έσπερος15/4/10 16:55

    Σεισμός! Τραντάζομαι στο φάσμα ενός σπασμού που πηγάζει από ουράνια σώματα αιωρούμενα στα Φεγγάρια των επιθυμιών και των στιγμών...

    Να 'ξερες πόσο με αγγίζουν αυτοί οι στίχοι...

    Να περνάς καλά φίλε μου Nefesch! Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Aerlyn020415/4/10 17:54

    Ωραιο..πολυ ωραιο...και βασικα δεν εχω τοσο ωραια λογια να πω! Περασα απλα να δωσω το στιγμα μου...Καλη συνεχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανδρέας Καρακόκκινος15/4/10 18:57

    Ακροβατώντας σε μια αχτίνα
    ανάμεσα
    σε σπέρμα ζωής κατάλευκο
    και μαύρο κενό θανάτου
    αιωρείσαι

    Μη κουραστεί απ το κενό
    η ανάσα σου
    δώσε ρυθμούς μελωδικούς
    και δέσε τη ψυχή σου σε διαδρομές
    πανσέληνες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευαγγελία Πατεράκη15/4/10 21:58

    Σ' ένα λάθος κορμί
    ορθή η ψυχή
    κι οι αισθήσεις
    στο παρόν πάντα

    Έχει φύλο η ψυχή-;-

    Κλείνω τα μάτια
    κι ονειρεύομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. karkinos715/4/10 22:37

    Όπως η ορμή της Θάλασσας τρώει και σκορπά τους βράχους!
    Μέχρι να γαληνέψει η φύση!
    Την Καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ~reflection~16/4/10 09:39

    Στιχάκι,
    σε άγγιξε το χέρι και είσαι ο επιλεγμένος...
    Απο το πλήθος σε ξεφωρισε η Μοίρα, μάτια μου...

    Διαισθάντθηκε, μέσα στη ροή του ποταμού σου, το φίλτρο της Ευμετάβλητης Ύπαρξης, που μαγεύει με τους ελιγμούς της στα νερά της ήσυχης λίμνης των Δειλων...

    Καποιοι ονειρεύοντια να δοκιμάσουν, στιχακι...
    Εσύ πίνεις ήδη το νάμα από την Πηγή της καθαρής Γραφής... της αμεσότητας που κρατάει το μαχαίρι και χαράξει το βλεμμα του αναγνώστη...

    Αν είμαι για λίγα τυχερή στη ζωή μου ένα από αυτα τα λίγα, είναι που σε συνάντησα μέσα από στιχους και ταξίδια στο απροσπέλαστο Σκοτάδι των καταραμενων...που εσυ μου έμαθες να του προσδίδω λίγο φως... για να διαγραφονται οι σκιες στον Τοιχο της Ψυχης...

    Σε ευχαριστω που Υπαρχεις........

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)