Σουπερνοβα...

Στο μαυρο της ληθης μου σκοταδι απλωνω τα φτερα μου!

Θελω να πεταξω,

να χαθω μεσα στην αβυσσο του καθε σου ονειρου,

να γινω ενα με το χαος σου,

να γινω πετσι απ'το πετσι σου,

σπιθα απ'την φλογα σου...

Να γινω ταξιδιαρικο πουλι διχως προορισμο!

Κι ομως δεν μπορω...

Σφιγγω τα δοντια και ριγω!

Ενα με το χωμα.

Ενα με τον τον θανατο τον ιδιο...

Ενα μ'αυτο που πνηγει το αιμα μου και με λυτρωνει!

Ουσιες...

Ουσιες που με ταξιδευουν στ'ατελειωτο συμπαν τ'ουρανου σου!

Στ'αμετρητα αστερια...

Ετη φωτος που με κρατανε μακρια σου.

Εκει μεσα με κερδιζω,

εκει μεσα με χανω οριστικα!

Βαδιζω πανω στους πλανητες σου κι αφηνω χναρια που γινονται σημαδια στην μνημες των καιρων...

Ρουφω τους γαλαξιες σου και το μονο που που με κραταει ακομα ζωντανο ειναι η προσμονη της εκρηξης σου!

Εκεινη την ωρα που μεταμορφωνεσαι σε σουπερνοβα και με πλυμμηριζεις με λαβα καυτη και μαγμα θυμωμενο.

Κι εγω εκει...

Να περιμενω μεχρι να με καταπιει το ερεβος!

Να βυθιστω στο υπεροχο τιποτα αυτου του κοσμου...

Ενος κοσμου που θελει να πιστευει πως υπαρχει.

Πως υφισταται και αναπνεει ακομα!

Κι ομως...

Κατω απ'τις σαπιες του τις σαρκες,

το κυτταρο μιας νεας ζωης ξαναγεννιεται!