Στον δρομο για το δασος της μεγαλης φυγης...

Στον δρομο για το δασος της μεγαλης φυγης,

στην Μανα φυση που καλει κοντα της καθε πλασμα καλο ή κακο...

Τρεχω μοναχος πλαϊ στο φως της πανσεληνου,κι ευλογω καθε μου ανασα,

καθε μου θυμηση που θελω να καψω στην φλογα της!

Το χωμα στα ποδια μου,ραγιζει...

Σπαει σε κομματια κι αγγιζει τον πυρηνα της γης...

Με καλει!

Με προσταζει ν'αναγεννηθω,

να γινω ενα μαζι του!

Σπορος φλεγομενος,

απο σπορο που καει καθε μιερη σαρκα,

καθε βρωμερο κουφαρι...

Καθε σκουληκι που ερπεται κατω απ'τα ποδια μου!

Καρπος μου η φωτια,

σοδεια μου οι φλογες που κρυβουν του νου τη ζωη...

Το νευρο...

Το τσαγανο...

Την μπεσα...

Το θρασσος και το θαρρος για την ιδια του την ζωη...

Μα κρυβει και μισος...

Φθονο και ερεβος για καθε εμποδιο που θα σταθει μπροστα του...

(ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ...ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ...)