Το άρωμα...

Ο αερας που φυσα με μανια,

παρασερνει καθε σκεψη

και καθε θυμηση που

σκιαζε μεχρι σημερα το χθες...

Λουλουδια που μαραθηκαν στην ζεση του καλοκαιριου,

σκορπιζουν τα πεταλα τους σαν εαρινη βροχη

στις ακρες του οριζοντα.

...

Χανονται προς καθε σημειο,

προς καθε κατευθυνση αυτου του κοσμου!

Δεν μπορουν πια να σ'αγγιξουν παρα μονο με το νεκρο τους αρωμα...

Ενα αρωμα που αν κι εχει σβησει χρονια τωρα,

θαρρω πριν αιωνες,

κι ομως...

Αυτο το αρωμα ειναι ακομα δυνατο,

ακομα κι απ'τον ιδιο τον θανατο!

Ενα αρωμα που σερνει μαζι του μνημες φερμενες

απο τον κοσμο της λησμονιας και της ληθης...