ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ...

Το'χεις ξαναπερασει αυτο...

Το'χεις δει το "εργακι" ξανα και ξανα!

...

Ερχονται στιγμες στην ζωη σου που ολα μοιαζουν
κενα και αδεια.

Φτωχα και γκριζα...

Δεν υπαρχει τιποτα που να σ'αγγιζει,
να σου γεμιζει τα κενα της ψυχης σου οπως καποτε...

Κι εκεινα τα ρημαδια τα χνουδια που'φερες στους κουρασμενους  σου τους ωμους,
δεν εγιναν ποτε τους φτερα!

Για την ακριβεια γινηκαν καυκαλα...

Καυκαλα σαν της χελωνας το καβουκι που το σερνει στην πλατη της μεχρι να πεθανει.

Κι ομως...

Τουτο το καβουκι...

Μοιαζει καλυτερο απ'ενα ζευγαρι βελουδενια φτερα!

Σκληρο κι ανθεκτικο στα σημεια των καιρων...

Σε χερια που σ'αγγιζουν κι ευχαριστως θα'θελες να τα δεις κομμενα!

...

Και αυτο καβουκι,
περνοντας ο καιρος,
περνοντας ο χρονος,
να σκληραινει πιοτερο κι απο την πετρα,
πιοτερο κι απ'της θαλασσας τον βραχο,
πιοτερο κι απο'κεινα τα μαρμαρενια δακρυα που'χυσες καποτε για κατι παλιο...

Δεν αντεχει ομως παντα τουτο το καβουκι,
δεν αντεχει τουτο το ερημο το καυκαλο!

Ραγιζει...

Τσακιζει...

Σπαει σε μικρα-μικρα κομματια κι αφηνει την ευαισθητη σου σαρκα εκτεθιμενη!

Βορα σε καθε ορνιο,
σε καθε ειδους αγριο θηριο!

...ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙΣ...

... ΠΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΣΑΙ...

Κι εκει που μεχρι χθες ειχες καβουκι στην πλατη,
ενα ζευγαρι ολοκαινουργια φτερα ριζωσαν στις πλατες σου!

Οχι πουπουλενια φτερα,
μητε βελουδενια...

Ενα ζευγαρι φτερα,
σαν της  νυχτεριδας,
με μεβρανες σκληρες και ινες ατσαλενιες!

Με νυχια στις ακρες γαμψα,
ετοιμα να ξεσκισουν το καθε τι που παει να σε αγγιξει!

Το καθε τι που θα θελησει να σε πλησιασει...

Αυτα ειναι τα δικα μου τα φτερα!

Ενα ζευγαρι φτερα που με τυλιγουν στοργικα,
κι οταν το φως πια δεν θα'ναι πλεον ανεκτο,
θα με κλεισουν μεσα τους...

Αλλα οχι για παντα...

Μεχρι το επομενο βραδυ...

...ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΟ...