Φύση ερμαφρόδιτη...

Σ'ένα σκοτάδι αέναο βυθίζω το κορμί μου.

Στην λάμψη του μαύρου φεγγαριού ποτίζω την δίψα της ψυχής μου!

Εκεί μέσα χάνομαι,

σκορπίζομαι,

γίνομαι ο τελευταίος κόκκος αστρικής στάχτης απ'την συντέλεια αυτού του κόσμου!

Ατέλειωτο έρεβος...

Απύθμενο σκοτάδι...

Όλα μέσα μου βαπτίζονται,

γίνονται μια νέα ύλη,

ένα καινούργιο στοιχειό,

που μήτε Θεός μήτε Διάβολος μπόρουσε να φανταστεί ποτέ!

Ύπαρξη ανύπαρκτη,

κράμα φευγαλέο από κάθε νου και σκέψη...

Εγώ είμαι αυτός!

...Εγώ...

Το όλα και το τίποτα!

Το φώς και το σκοτάδι.

Όχι το φώς απ'το σκοτάδι,

όχι το σκότος απ'το φώς...

Το φώς και το σκοτάδι μαζί!

Η πλήρης οντότητα.

Το όλον!

Το υπέροχο άπαν του σύμπαντος...

Εγώ...

Σκορπίζω και σκορπίζομαι!

Γεννώ την μέρα και τίκτω το σκοτάδι...

Φύση ερμαφρόδιτη.

Και μέσα απ'το σκοτάδι μου αναγεννόμαι ξανά!

Το απόλυτο έρεβος...

...

Κι απόψε λοιπόν μετράω τις σταγόνες,

μετράω τις στιγμές...

Μονάχα που απόψε δεν είμαι μόνος!

Ναι...

Σ'άφησα εκεί πίσω να κολύμπας ανύμπορος στο πιο πικρό σου δηλητήριο!

Εγώ όμως...

Έχω την πένα μου.

Εκείνη την παλιά και σκουριασμένη απο τα χρόνια...

Έχω το μελάνι μου,

το μαύρο,

σαν κατράμι πηχτό,

που σέρνεται σ'εκείνες τις φτωχές κιτρινισμένες μου αράδες!

Και καθώς πνήγομαι μέσα στο ίδιο μου μελάνι,

δημιουργώ...

Χτίζω προτάσεις,

παίζω με τις λέξεις,

με τα γράμματα,

με τις έννοιες!

Εγώ κι η πένα μου μαζί...

Κι εσύ να με περιμένεις εκεί που σ'άφησα,

με μια πυξίδα χαλασμένη,

χαμένος μες στο τίποτα,

να σέρνεσαι μες στην ανυπαρξία,

μέσα στο ίδιο σου το ψέμα που εσύ επέλεξες να ζείς,

σε μια εικονική πραγματικότητα που μόνο ζώη δεν σου χαρίζει!

Αντίθετα...

Βουλιάζεις κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά σ'οτιδήποτε σε κάνει ν'απαρνιέσαι την ίδια σου την ζωή,

την ίδια σου την ανάσα...