Tόσο στη γέννηση όσο και στο θάνατο,

είμαστε μόνοι...

Δεν έχει σημασία πόσα όντα υπάρχουν γύρω μας αυτές τις στιγμές.

Στην πραγματικότητα είμαστε μόνοι.

Και το πιο πιθανό είναι ότι είμαστε μόνοι σε όλη τη ζωή μας.

Όχι γιατί δεν μπορούμε να μοιραστούμε τις ώρες μας με κάποιον,

αλλά γιατί,

κατά βάθος,

κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μας,

που κι αυτή είναι από τη φύση της μοναχική...

Αψεντι και φωτια...

Αψεντι και φωτια...

Κορμια και φλεβες να παλονται!

Κουραστηκα σε τουτη τη ζωη,
σ'αυτον τον αγριο κι εμπολεμο ρυθμο...

Δεν δυναμαι να σταθω ορθιος κι ακεραιος στα σημεια των καιρων!

Ποναω...

Αναζητω την λυτρωση στο καθε τι!

Στην πενα,
στις σελιδες ενος φτωχου ημερολογιου,
στις ουσιες,
στην μουσικη...

Μα ο λαβυρινθος της ψυχης μου...

Με οδηγει και παλι εκει!

Στην ιδια γνωστη αφετηρια...

...

Μενος!
Ατελειωτο,
ανιατο κι αθεραπευτο μενος!

Τιποτα και κανενας δεν υπαρχει γυρω μου...

Κανενας δεν μ'αγγιζει!
...
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΑΣ ΔΕΝ ΜΕ ΦΤΑΝΕΙ...

Ισως η ωρα...

Αψεντι...

Η μετεωρη λιθος καθε σκοτεινου ποιητη...

Μονο ενας καταραμενος μπορει ν'αγγιξει τουτη την ιδανικη υλη!

Εκεινη την υλη της ψυχης ενος φλεγομενου ποτηριου...

Ισως η ωρα που τριβω τα ματια μου θολωμενος απο τις ουσιες,

να'ναι η πιο ιδανικη!

Ομως...

Πες μου κατι γαμω το κερατο μου...

Τι δουλεια εχω εγω στον κοσμο σας;;;

Η σοφια...

Μ'αρεσει να γραφω...

Να πιανω την πενα και να μην θελω να την αφησω!

Το γραψιμο ειναι η μεγαλυτερη λυτρωση...

Οταν σκορπω γραμματα πανω σ'εκεινες τις φτωχες αραδες,
κομματια απο μενα αποτυπωνονται πανω τους!

Μικρα ψηγματα της φτωχης μου ψυχης,
που συνθετουν το πιο πολυπλοκο παζλ της ζωης μου...

"...ΕΜΕΝΑ..."

Ναι,
εμενα μην σου φαινεται διολου περιεργο!

Καθε λεξη που αποτυπωνεται σ'αυτο το χαρτ,
ειναι μεροιδιο της καθε μου σκεψης...

Το ξερεις πια πως εισαι μια υπαρξη ξεχωριστη,
γνωριζεις οτι δεν ταιριαζεις πουθενα!

Κανενας δεν φτανει τις δικες σου δυναμικες...

Ειναι πολυ ομορφη η αισθηση της διαφορετικοτητας!

Ομως...

Υπαρχει κι ενα αντιτιμο σε ολη αυτην την υποθεση...

...Η ΜΟΝΑΞΙΑ...

Αλλα αξιζει τον κοπο δεν νομιζεις;

Η μοναξια,
φερνει παντα μαζι της και ενα αλλο σπανιο αγαθο!

...ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ...

Ο καταραμενος ποιητης...

Τον καταραμενο ποιητη να τον φοβασαι!

Τον νεκρο...

Τον τρελο...

Τον πεθαμενο!

Εκεινον που αναζητα το ονειρο του μες απ'τις φλογες της κολασεως...

Ο σκοτεινος ποιητης ζει!

Ο σκοτεινος ποιητης ζει!

Ζει...

Μεσ'τις ρωγμες του χρονου που κυλανε απανω του βιαστικα και αδολα...

Μες απ'τις σκιες του παρελθοντος που τον ακολουθουσαν παντα,
και που δεν τον αφησαν μονο του ουτε για μια στιγμη...

Μεσ'απο μνημες θολες που χαραξαν σαν ξυραφι σημαδια ανεξιτηλα στο κορμι και στην ψυχη του...

Μεσα απο φτηνα υποκαταστατα ευτυχιας,
απο ουσιες κι αλκοολ,
κανοντας τον να πιστευει πως...

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΧΤΥΠΑΕΙ ΑΚΟΜΑ!

Καταρα και ευλογια μαζι...

Ενας χαρακτηρας boheme,
παντα θα'χει ανοιχτους λογαριασμους με τους καταραμενους...

Με τους αθανατους της σοφιας και του πνευματος εκεινης της μαγικης εποχης,

μ'αυτους τους αποκληρους του δηθεν κοινωνικου καθωσπρεπισμου.

Ο βιος του ειναι ηδη βεβαρημενος,
πριν ακομα τον ξερασει η ιδια η μητρα που τον γεννησε!

Θα τον βρεις κουρνιασμενο μεσα σε σκιες απυθμενες,

πνηγμενος σε μιαν αβυσσο διχως αρχη και τελος...

Καθε τι που αγγιζει,

ευθης του μεταδιδει εκεινη την ευλογημενη του καταρα,

αυτη που μπορει να αλλωτριωσει τον οποιοδηποτε!

Καταρα και ευλογια μαζι...

Καταρα στους ευλογημενους,

ευλογια για τους καταραμενους!

Αυτη ειναι και η απολυτη λυτρωση...