Στο μεθυσι ενος τρελου,
ενος καταραμενου,
να μην μπλεκεσαι...
Μην βαζεις τιποτα αναμεσα στην σκεψη του και στην δικη σου!
Το μυαλο του ειναι ηδη πολυ μακρια,
εκει που φωλιαζουν τις βραδιες οι σκιες των χαμενων ψυχων...
Η σιωπη του ετοιμη για να ριμαξει νεες συνειδησεις!
Αυτο που εχει μεσα του ειναι περα κι απ'τα πιο μαυρα σκοταδια της γνωσης...
Το ριζικο ενος καταραμενου ποιητη,
υπηρχε μεσα του πριν καν ακομα εκεινος να ερθει σε τουτη την ζωη,
κυλαει σαν αρχεγονος θυμος μεσα στο αιμα του,
ειναι τυπωμενο για τα καλα στο DNA του!
Η πιο σπανια ρατσα του ανθρωπινου ειδους...
...ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου