Ο δικος μου ο κοσμος!

Ειναι φορες που το αιμα σου σμιγει μ'εκεινη την λαθραια σκεψη της φυγης,
κι ετσι οπως φευγαλεα γεννιεται,
ετσι και σε ανυποπτο χωρο και χρονο φευγει και χανεται με μιας!
Κι ομως...
Η καρδια σου σπαει σε χιλια κομματια που τα μαζευεις και παλι απ'την αρχη,
ετοιμος να δομισεις και παλι εκεινο που ο χρονος σου ρημαξε!
Το μυαλο στερεψε...
Μα η ωρα της αναγεννησης δεν αργει!
Και τοτε,
ολοι εκεινοι οι ελεηνοι και τρισαθλιοι καπηλευτες των ψυχων μας,
θα δουν με τα ιδια τους τα ματια και θα νιωσουν τις σαρκες τους να καιγονται μεχρι το τελευταιο τους  κυτταρο!
Σαν υπερτατη θυσια στον βωμο της ποιησης...
Στο εχω ξαναπει,
δεν ειμαι ποιητης μα την αισθανομαι να κυλα μεσα μου και να με τρεφει!
Οχι,
δεν ειμαι ποιητης...
Ενας φτωχος στοχαστης ειμαι,
ενας γυτευτης χαμενων και προδωμενων ψυχων!
Ενας ψυχικος βρυκολακας που ζω μεσα τους...
Ανασαινω!
Αναπτυσομαι...
Γεννιεμαι ξανα και ξανα σε κατι που παντα ζηλευα μα δεν το ειχα!
Αβυσσος...
Ερεβος...
Ο δικος μου ο κοσμος!