Κόρε. Ύδρο...

Θυμάμαι...

το 2006, τα πρώτα χλευαστικά χαχανητά στο άκουσμα της φωνής, χαχανητά που μετατράπηκαν κλιμακωτά σε γερές σουβλιές στο στομάχι, "περίεργοι είναι αυτοί οι Κερκυραίοι, βάλε να τους ακούσεις", οι θλιμμένοι και απαστράπτοντες στίχοι, ένα μαγιάτικο απόγευμα να στροβιλίζομαι μέσα στην "Φτηνή Ποπ για την Ελίτ" στο repeat, η ταύτιση με κάθε νότα και υπαινιγμό, οι αναφορές σε γνωστούς και αγαπημένους (Καρυωτάκης, Καβάφης, Smiths, Magnetic Fields και Νίκος Γκάλης μεταξύ άλλων), η παράξενη αίσθηση χαράς όταν βρίσκεις κάτι δικό σου που δεν ήξερες ότι έψαχνες, η άψογη χρήση του ελληνικού στίχου, ο Παξινίτικος ήλιος, μικρές ασυμφωνίες εις Ε ελάσσων, οι πρώτες εκδηλώσεις λατρείας μέσω ανταλλαγής μηνυμάτων στο myspace και αλληλοαφιερώσεις από Χατζιδάκι μέχρι Wrens, Nύχτες χωρίς εσένα στην Παντανάσσης, εδώ δεν έχουμε τρένα - γαμώ την τρέλα, η δυνατότερη συντροφιά σε κάθε ταξίδι στην Εθνική Αθηνών - Πατρών, το live στο Gagarin το 2007 και το βλέμμα του Παντελη Ε. Δημητριάδη γεμάτο ευγένεια και σπιρτάδα, το μυαλό που ανδρώθηκε σε απέραντα θέρη και η λατρεία για το καλοκαίρι, το "ρε συ αυτός μοιάζει με τον ποιητή Φανφάρα", η συναυλία στην Πολιτεία με κοινό 30 ατόμων και η απογειωτική διασκευή στο "Fields, Shorelines & Hunters" των M83, η παραζάλη και η αυπνία μετά από εκείνη τη σημαδιακή εμφάνιση στο Gagarin το '10, το καλοπροαίρετο χιούμορ της μπάντας σε κάθε τους κίνηση, η πίστη τους ότι "η δειλία και η σεμνοτυφία είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί της εξέλιξης στην τέχνη και στη ζωή γενικότερα", ένα συγκρότημα που κάνει άψογα του κεφαλιού του χωρίς να το νοιάζει αν είναι κουλ ή "τι θα πει ο κόσμος", η ζεστασιά της αγκαλιάς του Δημητριάδη τον περασμένο Ιούνη, το μίγμα ηρεμιστικών με Τριανταφυλλόπουλο, το Πάσχα που σε σπρώχνει να βάζεις τους δίσκους τους, "θα ήθελα να ξαναπιάσω το πιάνο μόνο και μόνο για παίζω τα τραγούδια σας", είναι στιγμές που τρελαίνομαι γιαγιά (όταν εσύ θα λείπεις), ροζ ελπίδες και ροζ βινύλια, οι κόμποι στο λαιμό με τον ποιητικό επίλογο του "Π+Μ = Κ-Μ", τα αμέτρητα stage diving, "στην ΕΤ1 το ρο πρέπει να ξαναγυρίσει", οι Α4 με τους στίχους που πάντα κατέληγαν στα χέρια μου, "ξέρει κανείς που πάω μετά;", η ποίηση της ψυχής που αναβλύζει ακατάπαυστα στην "Χειραψία", το 2:38 - 3:49 του "Όταν είμαι μαζί σου", το "Εκεί που αγαπήθηκαν" θα σου μιλάει για τον θάνατο, το high five του Δημητριάδη με τον λυκειακό καθηγητή θρησκευτικών τους σε αυτό το βίντεο, η Χριστίνα, η Τζένη, ο Γιώργος, ο Παναγιώτης, οι Άννες, η Στέλλα, η μέγιστη ηδονή να είναι το γάλα μέσα στις μύγες, ο Αλέξανδρος Μακρής να σου σιγοτραγουδά την προφητεία ενός "Χωριστού Βίου", "τους μίσησαν γιατί μυρίζουνε αγάπη", "κανείς δε μπορεί να τους κάνει κακό - τους προστατεύει ο Άη Σπυρίδωνας", σιγά μην κλάψω τις αξίες της δύσης/σιγά μη φοβηθώ, οι "Απλές ασκήσεις στον Υπαρξισμό" που μύριζαν τέλος, η δική μου η ολόδική μου "Παλαιότητα", "για πάντα να ξεχάσω το όνομά σου" - ούτε κατά διάνοια, ο κύκλος που έκλεισε, η ερώτηση "τι θα ήμουνα χωρίς εσάς αγαπημένοι μου" - η απάντηση "κι εμείς χωρίς εσένα". 

Δύο βραδιές στην Αθήνα πριν κάποιες μέρες συνέδεσαν όλες αυτές τις στιγμές και πολλές παραπάνω, ενώ όλα αυτόματα έμοιαζαν να ανεβαίνουν ένα επίπεδο ζωής. Θυμάμαι δάκρυα και γέλια από συγκίνηση, ουρλιαχτά από ενθουσιασμό, ένα αέναο κλίμα ευδαιμονίας, ένα ξεσηκωτικό ζεϊμπέκικο όταν μπήκε το μπουζούκι στο "Χωρίς Επίκληση", το ηχητικό πυροτέχνημα του "Τώρα που δεν έχω κανέναν", το Πάτερ Ημών των άθεων ("Μη με Ρωτάς"), την έντονη φόρτιση στο "Ξανά με τους κακούς" τόσο δυνατή και συντριπτική όσο το να παίρνεις μια γυναίκα και να την κάνεις να "σπάει" σα μικρό κορίτσι. Προσωπικά άκρως επηρεασμένη (ίσως λόγω τελευταίων live, ίσως από το ότι υπερίσχυσε της λογικής το συναίσθημα) ένιωθα έτοιμη να εκραγώ σε χιλιάδες λαμπερά κομματάκια. Κι αυτό επειδή οι Κόρε. Ύδρο. είναι και δικό μου κομμάτι: μου ανήκουν όπως μου ανήκουν οι ανομολόγητες σκέψεις μου, οι παιδικές μου αναμνήσεις, οι συνήθειές μου. Mε όλες τις αισθήσεις τεντωμένες, τους παρατηρούσα επί 6 ώρες συνολικά να πυρπολούν τα πάντα με ειλικρινή τρυφερότητα και τον Δημητριάδη να τραγουδάει για ότι απαρτίζει τη ζωή με τον διαυγή και αληθινό του τρόπο. 

Η ηλεκτρισμένη εκτέλεση του "Μη Φεύγεις" μετά το "Τελευταίο (μας) καλοκαίρι". Ο αποχαιρετισμός με την "Άλλη μία νύχτα σύγχυσης και γέλιου" σε ένα ανεπανάληπτα πορωτικό, εκστατικό moshpit. Η αδιάκοπη ευγνωμοσύνη για τα δώρα άλλης τάξεως που μου έχουν χαρίσει. Η μυστική ζωή που ζήσαμε μαζί. Το τέλος όπου η μουσική είχε ήδη πάψει, η σκηνή φωτίστηκε και ο χώρος άρχισε να αδειάζει. Η αίσθηση μου ότι κάπου εκεί σταμάτησε το σύμπαν για λίγα λεπτά και σα μια μικρή, χαμένη σελήνη είχα την ανάγκη να περιστρέφομαι διαρκώς γύρω απ' όσα μου προσέφεραν οι Κόρε. Ύδρο., εντός και -κυρίως- εκτός σκηνής.

[φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου]
http://www.edolilipoupoli.gr/2014/01/blog-post.html