ΚΡΥΒΩ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΙΣΩ ΑΠ'ΕΝΑ ΘΛΙΒΕΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ...
Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΕΓΙΝΕ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΘΕΕ ΜΟΥ...
ΣΕ ΛΑΤΡΕΨΑ Κ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ Κ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΔΩ ΣΤΗ ΛΑΜΨΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ,ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΣΟΥ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΟΝΤΑΙ ΑΠ'ΤΙΣ ΡΩΓΜΕΣ ΤΩΝ ΤΩΝ ΧΕΙΛΙΩΝ ΣΟΥ.
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΣΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ.
ΠΑΓΩΝΕΙ...
ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ ΣΤΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ...
Κ ΕΓΩ ΕΔΩ,ΕΝΑΣ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ,ΕΝΑΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΥΠΣΤΗΡΙΚΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΟ ΓΛΥΚΙΑΣ ΣΟΥ ΑΝΑΣΑΣ,ΑΥΤΗΣ ΠΟΥ ΜΕ ΜΙΑΣ ΘΑ ΛΥΤΡΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ Κ ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΦΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ,ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΧΑΝ ΖΥΓΟΥΣ,Κ ΕΣΕΡΝΑΝ ΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΑΥΤΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ..."ΑΝΘΡΩΠΟΙ"!!!
ΩΣ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΘΕΕ ΜΟΥ;
ΩΣ ΠΟΤΕ;
ΒΑΡΕΘΗΚΑ...
ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΑΠΛΩΝΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΕ ΦΙΛΙΚΟΥΣ ΩΜΟΥΣ Κ ΑΥΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΑΠ'ΤΗ ΡΙΖΑ...
ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΩ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ Κ ΑΥΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕ ΤΥΦΛΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΟΛΟ Κ ΠΙΟ ΠΟΛΥ...
ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ'ΟΣΑ ΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΩ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΗΣΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΖΕΣΤΟ ΝΑ ΜΕ ΛΥΤΡΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΩΝΙΑ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΤΡΥΓΥΡΙΖΟΥΝ!
ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΔΥΝΑΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΝΟΗ,ΠΟΥ ΠΝΗΓΕΤΑΙ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ...
ΠΕΘΑΙΝΕΙ...
ΣΒΗΝΕΙ...
.....
ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ ΑΝ ΓΙΝΟΜΑΙ ΑΣΕΒΗΣ Κ ΠΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΙΟ ΘΡΑΣΣΟΣ ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ Κ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ Μ'ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ,ΟΜΩΣ...
Η ΠΙΚΡΑ ΤΗΣ ΧΟΛΗΣ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΤΙΣΑΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΣΟΥ,ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΧΕΔΟΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΛΗ ΠΟΥ ΠΟΤΙΖΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ Κ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΨΥΧΗ...
ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΘΕΕ ΜΟΥ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου