17.2.10


Ετσι ειμασε εμεις...
Εμεις...
Εμεις ειμαστε ολοι αυτοι που ποτε δεν ξεχασαμε τι σημαινει προσμονη κ ελπιδα.
Αιωνιες καταστασεις που βιωνονται εδω κ χρονια,κ αυτο φυσικα ειναι ολοφανερο,μιας κ ολ'αυτα,διαγραφονται πεντακαθαρα στις γραμμες του μετωπου μας.
Μα πιο πολυ,ξεχωριζουμε απ'τα ματια μας...
Ναι λοιπον,ειναι τα ματια μας που μας προδιδουν.
Ειναι κερια σβηστα,γεματα απο την απορια που μας κρυβουν οι χαμενοι παραδεισοι των νεκρων μας ονειρων...
Καθε φορα που βραδιαζει κ ουρανος στολιζεται με τα πιο λαμπρα του φωτα,ενα ονειρο γεννιεται καπου εκει στο βαθος,μα...μολις η λυκαυγη φερει κοντα της την κορη του ηλιου,την μερα,τοτε τ'ονειρο σβηνει κ χανεται,κ χαριζει τον θρονο του στη πραγματικοτητα κ στην πικρη αληθεια...
Τι γελοιο ομως κ τι ειρωνεια!
Πως θα μπορουσε αραγε κανεις να κρυψει τον ποθο του για τη νυχτα,αλλα κ να τον διατηρησει παραλληλα ως τη γλυκα της πρωϊνης δροσιας της αυγης;
Ομως τα θαυματα ειναι τοσο δυσκολο να συμβουν κ ποσο μαλλον...οταν εχεις παψει πια να τα πιστευεις...
Αλλα ειπαμε...
Ετσι ειμαστε εμεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου