Στα χρόνια της μεγάλης οργής
ο Μαύρος Ήλιος έθρεφε τα μάτια μου
και έδινε Σκοτεινή ματιά στο προδομένο βλέμμα μου.
Στα χρόνια που οι ψυχές από δίψα σπαρταρούσαν
στην δική μου πήγαζε άφθονο κρασί και με έλουζε με αίμα.
Στις μέρες εκείνες που το αλύχτισμα μου
σκορπούσε τον πόνο και την θλίψη μου...
... Δόθηκε ένα Τέλος...
Και ήρθε η στιγμή που γονάτισα από την εξάντληση
και ο Μαύρος Ήλιος έφυγε από μπροστά μου.
Το Νέο Φώς πιο ισχυρό με τύφλωσε
μου πλήγωσε τα μάτια.
Έλουσε το σώμα μου η γαλήνη των αχτίδων του
και πήρε από πάνω μου το σκοτεινό το πέπλο.
Κι έπεσα κατα γής... σαν άψυχο κουφάρι.
Και ήρθε η εποχή που με πότιζαν για να ανθίσω
αλλά το χώμα είχε μείνει για καιρό χωρίς νερό.
Μέχρι που η κούραση τους επέβαλε
στην προσπάθεια ένα τέλος να βάλουν.
Τότε ήταν η στιγμή που όταν όλα τα άλλα χέρια έφυγαν μακριά
ένα έμεινε και κράτησε το δικό μου.
Δεν ήταν ανάμεσα στα άλλα στην πρώτη την προσπάθεια
δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο.
Ήρθε από το παρελθόν που ξέχασα σε μια νύχτα.
Κι ο αέρας του σαν φιλί στα βλέφαρα, τα άνοιξε...
Και κοίταξα θολά στον νέο κόσμο που ξυπνούσα.
Και η μορφή της θολή όσο και τα λόγια που στα αυτιά μου
τρυφερά ακούγονταν...
Είχες μια αποστολή, τώρα είσαι ελεύθερος να την ακολουθήσεις...
Αυτά τα λόγια ξεχώρισα στα τόσα που μου είπε.
Και σαν αναγεννημένο δένδρο σηκώθηκα
και ούρλιαξα δυνατά να ακουστεί η επιστροφή μου.
Από τα δώματα του πιο σκοτεινού μου κόσμου
σε έναν άλλο που είχα ξεχάσει πίσω από την σκοτεινή μου διαδρομή.
Η οργή έφυγε, το μίσος χάθηκε, η σκοτεινιά από τα μάτια έσβησε...
Το πρώτο Φώς μπορώ να δώ, το τελευταίο να απολαύσω.
Στο μεγάλο τα μάτια μου ματώνουν...
Στην νέα νύχτα όλα είναι καθαρά και το βλέμμα απαλά αγγίζει
τον κόσμο που ζεί πίσω από τις φυλλωσιές.
Με μια αναπνοή ξεκινώ να τρέχω
πάνω στους λόφους και κάτω από τα δέντρα
έξω από τις σκιές που ρίγος φέρνουν.
Τρέχω... Τρέχω... Τρέχω...
Κάτω από το Φώς του Φεγγαριού
κάτω από το τραγούδι των αναγεννημένων άστρων.
Επέστρεψα μέσα από το Σκοτάδι
με έναν αέρα παλιό... Πανάρχαιο...
Τρέχω... Τρέχω... Τρέχω...
Τον κόσμο που κρύβεται πίσω από τις φυλλωσιές της Νύχτας φυλάω!
Κάτω από την πύρινη βροχή...
αναγεννήθηκα Λύκος...
Και σ'έναν τελευταίο πόλεμο οδεύω...
Στο πλάϊ της Κυράς και των πιο αγαπημένων Ανθρώπων
Ανάμεσα στην Μέρα και την Νύχτα...
Κάτω από την γκρίζα την βροχή...
πεθαίνει ελεύθερος και μόνος ένας Λύκος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου