6.3.10


Πολεμικες ιαχες,
Μαρμαρωμενες στο πεδιο της μαχης...
Λαβαρα τσακισμενα κ σαρκες σκορπισμενες παντου...
Ποταμι το αιμα...
Μαυρο!
Πηχτο!
Τριγυρω μου ορνια κ αγριμια,
καπηλευτες μιας ψυχης που δεν λεει ακομα να κοπασει μεσα της την οργη!
...
Οργη...

Πονος...
Θυμος...
Τα τυμπανα του πολεμου ακομα ηχουν μεσα στ'αυτια μου,
κ οι σαλπιγγες του μισους προσταζουν νεους αγωνες!
Το σπαθι μου,
αν κ σκουριασε πια μες στο θηκαρι του,
μπορει κ μετραει ακομα κομενα κεφαλια στην λεπιδα του!

2 σχόλια:

  1. Τα σπαθιά είναι ιδιότροπα φίλε μου... αν βγουν από το θηκάρι τους πρεπει να χρησιμοποιηθούν... όμως έχουν το ένστικτο της αλήθειας.. Κόβουν ό,τι περισσεύει.. ό,τι σαπίζει... ό,τι κρύβει κάτω από τα ρούχα του το θολό βλέμμα της υποταγής...

    Σε παρακολουθώ.. μπες στη μάχη.. στην πρωτη γραμμή.. ξέρω ότι είσαι ταγμένος να πεθάνεις πολεμώντας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολεμιστής...
    Θεριστής...
    Σπείρε φωτιές...
    Να καρπωθείς ψυχές...
    Ναι, συνέχισε να πολεμάς...

    Κατά κάποιον τρόπο ο "πόλεμος" είναι κίνηση ζωογόνος. Πολεμάμε για να δημιουργήσουμε(;).

    Κλείνω τα μάτια και χαζεύω τον κόσμο από΄το διάστημα...εκεί που τα πάντα είναι τόσο σκοτεινά και φωτεινά, τόσο κενά και τόσο γεμάτα...όλα την ίδια στιγμή...

    Σαλπίσματα μια καλημέρα από εμένα Nefesch.

    ΑπάντησηΔιαγραφή