Βγηκα κ αποψε στο δασος της σιωπης...
Αναθεμα κ αν ξερω τι ωρα ειναι!
Σταθηκα κ παλι σ'εκεινο το σταυρωτο το μονοπατι.
Το φεγγαρι φωτιζε τα παντα γυρω μου κ οι σκιες αρχισαν κ ολας να παιχνιδιζουν με την φαντασια μου...
Λιγο πιο κατω,
η πηγη κελαρυζε γλυκα κ οι μελωδιες τις μεθουσαν αυτην την ευλογημενη νυχτια.
Κατι τετοιες στιγμες,
νιωθω την ψυχη μου να σκιζεται σε απειρα κομματια!
Καθε μου κομματι,
μετουσιωνεται στο καθε τι που με περιβαλλει,
με τοση τρυφεροτητα κ με θερμη περισση...
Θελω τα ματια μου να σπασουν σε λυγμους!
Ενας κλαυσιγελος εχει ζωσει τα σωθηκα μου...
Καθε μου μοριο,
καθε μου κυτταρο,
ολο μου το ειναι,
με προσταζει να ενωθω,
μ'αυτο που το αιμα μου,οριζει σαν το πραγματικο μου γενος!
Εδω ειναι η Μανα μου!
Τ'αδερφια μου!
Εδω γεννηθηκα κ εδω θε να πεθανω!
Τα παντα γυρω μου φωναζουν τ'ονομα μου...
Οι αισθησεις μου συμπτηχθηκαν σε μια μοναχα!
Κλεινω τα ματια κ αφουγραζομαι...
...
Ω...!
Αιωνιο σκοταδι,
που κρυβεις τοσες ομορφιες,
ευλογησε κ εμενα ετουτη τη βραδια!
Ο Λύκος, ένα ουρλιαχτό, μία ανάγκη, μία πείνα μέσα σε συστοιχίες δέντρων, αισθήσεων ξετυλίγεται ο εαυτός που δόμησες και μία αρπαγή σε απαγκιστρώνει από τη στατική σου θέση....
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κλέβουν τα θροϊσματα... οι αναγεννήσεις που κρύβει η πλάση... οι κραυγές των λουλουδιών μέσα στην αγωνία του ανθίσματος....
Ανοιξη στιχακι... ο έρωτας γινεται καταρράκτης καταμεσίς του δάσους... ο εαυτός ξαναβρίσκει το Είναι που του πρέπει και η Ζωή παραδεισος αισθησεων....ακομη κι αν αυτες συμπυκνώνονται μόνο σε μία!...