24.3.10


Μενος...
Οργη κ θυμος που ζητουν το χερι της φυσης για να καταλαγιασουν!
Κ εκεινη να πονα κ να σφαδαζει πιοτερο κ απο μενα,
μιας κ ειν'αναγκασμενη να με μοιραζεται αναμεσα σε δυο στιγμες...
Στο τιποτα κ στο καθολου!
Κ οι κραυγες μου αντιλαλος σε μια κολαση που δεν εχει ελεος...

Κ ο χρονος να σαμποταρει τη ζωη μου στυγνα κ με τρομερη ταχυτητα!
Φθειρομαι κ αναγενιεμαι συναμα...
Καινουργια πανια σε παλιο σκαρι!
Γερο κ απροσιτο στους "φονιαδες καιρους"...

5 σχόλια:

  1. Μέσα στη στάχτη ξεπυδά η φλόγα της αναγέννησης!
    Την Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα φίλε μου
    με αισιόδοξα χαμόγελα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πάντα το τοπίο αφήνεται στη γοητεία που ασκεί πάνω του η ταλαντωση της ψυχής ανάμεσα στο Τίποτε και στο Όλα....αναμεσα στη Ζωή και στο Θανατο...

    Οι φωνές παίρνουν το χρώμα της κραυγής μέσα από στόματα παιδικά...

    Οι μεταμορφώσεις κυριεύουν το άπειρο σώμα...

    Η ψυχή έμπειρος θεατής μέσα από το βάθος των εμπειριών που συσσωρεύονται στη μνήμη, θαυμάζει το θάρρος να υποκλίνεσαι στον πόνο της αλλαγής κάθε που νυχτωνει....

    Καλημέρα στιχακι μου... με δυναμεις που αγγίζουν το Άπειρο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "...Γερό κι απρόσιτο στους φονιάδες καιρούς..."

    Τι όμορφος στίχος! Πόσο δυνατός είναι! Πόσο δυνατούς μπορεί να μας κάνει! Πόσο μεγάλους εκεί που είμαστε μικροί!

    Πάρα πολύ όμορφο φίλε μου Nefesc! Το ευχαριστήθηκα πολύ!

    Να έχεις ένα υπέροχο βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Καινουργια πανια σε παλιο σκαρι!"
    Έτσι ακριβώς.
    Όπως η Άνοιξη
    που φυτεύει άνθη σε γέρικο κλαδί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή