28.3.10


Ποσες φορες η σκεψη μου στοιχειωσε την ψυχη μου;
Ποσες φορες ετουτη η καρδια ικετεψε για λιγη ακομα αγαπη;
Κ εκεινο το αιωνιο "γιατι",
κρεμασμενο χρονια τωρα στην ακρη των χειλιων μου,
ποτε δεν επαψε να σταζει αιμα κ χολη!
Ξερω καλα πως ειμ'αλλοκοτος,
παραταιρος,
της φυσης ενα λαθος,
που μεχρι σημερα δεν επαψε ν'αναζητα προορισμους!
Δεν μεμψοιμιρω,
δεν ειμ'επετης του οικτου κανενος...
Ειμαι μοναχα μια μαζα απο φωτια,
ενας χειμαρρος απο εννοιες κ λεξεις που καθε μερα με πνιγουν στον γλυκο τους τον βυθο!
Αυτος ειμαι...
Αυτος που δεν γνωριζω ακομα,
κ που ισως δεν προκειται ποτε μου να γνωρισω!
Αναρτήθηκε από στις

3 σχόλια:

  1. karkinos728/3/10 21:44

    Μια πυρακτωμένη μάζα ψυχής...
    ανθρώπου γνωρίζοντας...
    ανθρώπου ξέροντας....
    σε λέξεις καρδιάς....
    αίμα πλημμυρίζοντας....
    Την Καλησπέρα μου!
    Καλή Βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευαγγελία Πατεράκη29/3/10 07:59

    Ένα λάθος
    που γεννήθηκα
    έπαψα ν' αναζητώ το γιατί-;-
    έπαψα ν' αναζητώ ονόματα
    μόνο μια μέρα καλή
    ψάχνω
    μέσα στα κουρέλια του κόσμου...

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. *little LoU*29/3/10 15:56

    Ξερεις κατι αγαπημενε φιλε?
    παντα το πιστευα πως υπαρχουν ψυχες γυρω μας παραταιρες...διαφορετικες..
    ενα καλα εξασκημενο ματι μπορει να τις διακρινει...ενας του ειδους ακομη πιο ευκολα..
    Κατι η υποθαλπουσα μελαγχολια στο βλεμα...το μικρο εκεινο συννεφο..
    Κατι στις κινησεις...οχι παντα και οχι σ'ολες...στο αποτραβηγμα απο τα φωτα..
    Κατι στη μιλια....
    Παραταιρα και στο περιθοριο να ακροβατεις στο κοσμο σου και τον κοσμο τους...
    Και μια ψυχη ανταριασμενη θαλασσα στο ματι του κυκλωνα κλεισμενη μεσα σ'ενα γυαλινο μπουκαλι σφραγιστο με βουλοκερι...
    Δε θρυνεις για το αλλιωτικο σου...ετσι γεννηθηκες...θρυνεις που δε μπορεις να μοιραστεις τους θησαυρους....
    Δε θα καταλαβουν....
    Θα γελασουν..
    Μπορει και να στους κλεψουν...

    Γιατι ετσι ειναι τα πλασματα της σκιας...θρυνουμε για την ελειψη φωτος και κρατιομαστε σφιχτα απο μια αχτιδα..μα το φως οσο και να το αγαπαμε δε το αντεχουμε....αγαπαμε την ιδεα του γιατι μας δινει δυναμη...

    Και κεινο το "γιατι" μας κρατα ζωντανους..μαχιμους επανω στις επαλξεις...
    Και το ιδιο το "γιατι" να μας τσεκουρωνει λιγο λιγο τα ποδια...

    Κι ολο να αναζητουμε το ιδεατο..το ομοιο...το αδερφικο..κι ολο να απογοητευομαστε ακομη μια φορα με τη διαφορετικοτητα μας..
    Γιατι παντα κατι θα μας μοιαζει στα σημεια...οχι ολοκληρωτικα...μα ποτε δε παυουμε να ψαχνουμε..θελουμε να πιστευουμε πως αν δε το βρουμε εμεις θα μας βρει εκεινο...

    Γιατι αυτοι ειμαστε....αυτοι που θα πεθανουμε μαθαινοντας εμας..κι ισως στο τελος να μην εχουμε μαθει τιποτα..

    Την καλημερα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)