26.3.10


Στης φωτιας τον ρυθμο χορευω...
Σερνω σπιθες φωτεινες στο διαβα μου που καινε οτι αγγιζουν!
Το παλιο μου κλειδι σκουριασε απ'τα δακρυα που'χουν πια στερεψει...
Η πορτα της καρδιας εκλεισε κ πισω της αφηνει το φως για να υποδεχτει το σκοταδι!
Η οργη σαλπαρε μ'ενα χαρτινο καραβι,
φτιαγμενο απο σελιδες παλιου βιβλιου,
κ εγω ναρκωμενος,
να κοιτω μεχρι εκει που χανεται το βλεμμα μου καθως μου μενει μια γλυκια πικρα στα χειλη της μοναξιας μου...
Αναρτήθηκε από στις

8 σχόλια:

  1. ~reflection~26/3/10 22:10

    Γευσεις=εμπειρίες.....
    Λέξεις=αποτυπωματα...

    Ένας κόσμος μέσα σε έναν άλλο... όλη η ανάσα που σε κρατά ζωντανό συντηρείται και αναπνέει σταγόνες πικρές και γλυκές, χωρίς διαχωρισμό και με επιμονή διατηρεί τον παλμό σου ατίθασο, ακομη και μέσα στη μόνωση της μοναξιας!....

    Καληνύχτα στιχακι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. karkinos726/3/10 22:43

    Θα αφήσω ένα τραγούδι για σχόλιο!
    http://www.youtube.com/watch?v=OA1FJfpCpaI&feature=player_embedded
    Την Καλησπέρα μου!
    Όμορφο Σ/Κ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευαγγελία Πατεράκη27/3/10 01:19

    Σαν χορεύεις
    στης φωτιάς το ρυθμό..
    κάνε τη φωτιά αγάπη σου..
    δε θα σε προδώσει
    κι η μοναξιά σου θα σβηστεί

    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. goofyMAGOUFH27/3/10 10:41

    Σάλπαρε η οργή με ένα χάρτινο καράβι!;;!
    Μα, αν είναι πραγματικά χάρτινο το καράβι
    πως να την αντέξει την οργή;
    Κι αν είναι πραγματική η οργή
    θα το διαλέξει, nefesch;
    Βέβαια, θα μου πεις:
    ποίηση είναι, βρε goofyMAGOUFH,
    ποίηση . . .
    Κατά βάθος, θα μ' άρεσε αν συνέβαινε
    γι αυτό και στάθηκα.
    Και, ποιος ξέρει,
    ίσως γίνει χάρτινη η οργή . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. LIAKOS27/3/10 13:20

    Γι'αυτο υπαρχει η ποιηση!
    Για να μεταπηδαμε απο το πραγματικο στο φανταστικο,
    στο ουτοπικο...
    Αν δεν ειχαμε την λογοτεχνια
    (πεζογραφια-ποιηση)
    πιστεψτε με,
    θεωρω πως τιποτα μα τιποτα ομως,
    δεν θα μπορουσε να λυτρωσει αυτη τη δολια μας ψυχη καλοι μου Φιλοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ~reflection~27/3/10 17:23

    Χάρισέ μου λίγη φωτιά να κάψω τους νεκρούς μου...

    Οι αναμνήσεις στο έλεος της θύμησης μου καίνε τη σκέψη...

    Δανεισε μου μια σπίθα να την κανω πυρκαγια και να καψω τις ψευδαισθησεις.....

    Φιλακια στιχακι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νimertis28/3/10 15:03

    το φως που υποδέχεται το σκοτάδι... τούτο κρατώ φίλε μου nefesch... το φως που στην αμείλικτη διαύγειά του δεν επιτρέπει τον παρασιτισμό, τους σεηπότες οργανισμούς να ρυπαίνουν το είναι... την καλησπέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έσπερος28/3/10 19:12

    Κολυμπώ σε μια θάλασσα σκοτάδι...

    Καλησπέρα Nefesch.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)