...του βιου μου εξιστορησις μερος δευτερον...

Ο πονος ειναι μια βαναυση αποληξη της ανθρωπινης μας φυσης.

Ενας παντοτινος συντροφος για καθε λογοτεχνη.

Σ'αγκαλιαζει τοσο προστατευτικα που,

δεν ξερεις αν αυτη του η αγαπη ειναι εκεινη που σε στελνει στο φως,
ή εκεινη που σε στελνει στο απολυτο σκοταδι.

Εκει που ολα ειναι τοσο καθαρα κ διαφανα,
εκει που η αβυσσος σου επιστρεφει την ματια που με τοση προθυμια της ειχες καποτε προσφερει...

Καπου εκει αναμεσα βρισκεσαι κ εσυ.

Μετεωρος...

Διχαζεσαι...

Αναρωτιεσαι...

Παλευεις κ δεν ξερεις αν εχεις να αντιμετωπισεις καποιον εχθρο ή ισως καποιον φιλο.

Κ ομως...
Στεκεις ακομα εκει!

Ετσι κ αλλιως ποτε σου δεν δειλιασες για τιποτα!

Ακομα κ τοτε...

Τοτε που επρεπε να παρεις εκεινες τις μεγαλες σου αποφασεις.

Εκεινες που θα γινοντουσαν πυξιδα μεσα σου για την μετεπειτα πορεια της ζωης σου.

Γιατι λοιπον να δειλιασεις κ τωρα;

Ανεκαθεν ησουν ενας απο τους πιο αιρετικους χαρακτηρες.

Ο πιο ατιθασος κ ο πιο ανυποτακτος.

Ποτε κ τιποτα δεν καταφερε να σε βαλει σε καλουπια.

Παντα βαδιζες με μονο γνωμονα την διαισθηση σου...

Τωρα θα τα παρατησεις;

Τωρα που εισαι πιο ετοιμος απο καθε αλλη φορα;

Ε,και;

Αυτο θυμησου μονο κ προχωρα μπροστα,

μονο μπροστα!

Ποτε ξανα πισω!

Ε,ΚΑΙ;