4.4.10


Βραδιασε κ παλι...
θαρρω πως χαθηκα ξανα στη μοναξια μου.
Ποταμια οι λυπες μου,
βουνα θεορατα η οργη μου!
...
Κ στων ματιων τις κογχες,
ρωγμες που δακρυα ξερνουν!
Δακρυα κρυσταλλινα,
καθαρια κ σκληρα σαν του αδαμαντος την πετρα!

...fight fire with the fire...

6 σχόλια:

  1. Πέλαγος η μοναξιά των Δακρύων...
    Καράβια του εμείς.....

    Την Καλημέρα μου!
    Χρηστός Ανέστη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όμως τα δάκρυά Σου
    είναι καθάρια
    κι αυτό σημαίνει
    ότι παραμένεις Άνθρωπος!..
    Κι αυτό σημαίνει
    ότι είσαι Φως!..
    Κι αυτό σημαίνει...
    θα την αντέξεις τη μοναξιά Σου..

    Μέρα Καλή
    Και Χρόνια Δημιουργικά
    γεμάτα Φως, σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απομένει άραγε ποτέ τίποτα άλλο πέρα από δάκρυα, απτά ή νοερά; Μακάρι να ήξερα...μακάρι να ήξερε κάποιος να το μοιραστεί...

    Καλησπέρα φίλε μου Nefesch και καλό μήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μην χαριστεις στο δαιμονικό σκοταδι που κρατα μαχαιρι το φως μεσα στην παλαμη του!!!!.. ΜΗ σου λεω...
    Δεν χαρηκαμε όλη την απομόνωση κατα το πως μας αξιζει...

    Εμεις θα κρατησουμε το φως δικοπο μαχαιρι και θα το καρφωσουμε ασυναισθητα στην πλατη του κυκλοθυμικού ποιητη... μετα θα κλέψουμε τη σκεψη του... θα ενωσουμε τα κομματια και θα βρουμε ουρανο να μας χωραει....

    ΜΗ χαριστεις!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τ' αστέρια τις νύχτες
    απλώνουν τη λάμψη
    στις καρδιές
    και χαράζουν τη μνήμη
    μ' ένα μαχαίρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ...ρωγμές που δάκρυα ξερνούν!!!
    σε αυτές τις ρωγμές χωρέσαμε τις εμπειρίες μας και μεσα από τα ξερατά μάθαμε να αγκαλιάζουμε τα λάθη μας.
    πολύ καλός στίχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή