Μια ρημαγμενη χαρα θελγει τωρα το κορμι μου...
Στα διχως αφη χερια μου εναποθετω ολες εκεινες τις ψυχες που καποτε καραδοκουσαν πισω απο κλεμενες ανασες,
για να τσακιστουν στο φως του ισκιου μου...
Λιμασμενες πορνες που σαλευουν νωχελικα μεσα στον βουρκο του μυαλου τους,
κ εχουν την εντυπωση πως ο θανατος κ ο χρονος δεν θα τους αγγιξει ποτε!
Πλασματα ετεροφωτα κ γλοιωδη,
μιασματα της φυσης,
ανυδρες αποβολες ενος στειρου τοκετου...
Κ ομως...
Η λιποσαρκη ζωη μου ειναι εκεινη που στο τελος θα σφραγισει τη διαθηκη μου!
Με βλεμμα αγνο προχωρω μπροστα,
διχως ονειρα κ αναμνησεις να πενθουν,
για τουτο εδω το αιμα,
που ποτε του δεν επαψε να κοχλαζει μεσα στις σπασμενες μου φλεβες...
Ο ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΛΥΚΟΣ ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ Κ ΠΑΛΙ...
ΜΑ ΔΕΝ Μ'ΑΦΗΣΕ Κ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΑ!
ΕΓΛΥΨΕ ΤΡΥΦΕΡΑ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΥ,
Κ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΟ...
Ωραίο γραπτό. Προσέξτε μόνο τα ορθογραφικά σας: "αρχέγονος" και όχι "αρχαίγονος". Επίσης, γιατί χωρίς τόνους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εκτίμηση,
Λίνα
Ευχαριστω Λινα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα το διορθωσω,
απλα απο βιασυνη καποιες φορες ξεχνας λιγακι την ορθογραφια,
βλεπεις ο οιστρος σε παρασερνει τοσο γλυκα που αφηνεσαι στα φτερα του διχως να το καταλαβεις...
Μας αγγίζει μόνο καθετι στο οποίο αποδίσουμε ένα Όνομα και μία μορφη, στιχακι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποποιούμε της ευθυνης να ονομάσω το Θανατο... και το χρονο......
Δεν τους δίνω μορφη... δε με αγγίζουν....
Οι πρωτόπλαστοι στο χωροχρονο της ποίησης δεν αμαρτανουν ποτε στιχακι μου... Ποτέ!!!!!
Τα φιλια μου... ανοιξιάτικα λουλουδια στα χερια σου που τρεμουν πανω στη συγγραφη....
Σαν γίνει ξανά Πανσέληνος άσε τον Λύκο να ουρλιάξει, φωτιές να φτύσει...Σαν χλωμιάσει ο ήλιος θα ξανασηκωθείς αν το θες...όπως όλοι μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαύρος Λύκος ουρλιάζω μαζί σου! Την καλησπέρα φίλε μου Nefesch.
Στη ρωγμή της καρδιάς
ΑπάντησηΔιαγραφήαναζήτησα
ένα αγριολούλουδο
Βρήκα μονάχα αγκάθια
Και μάτωσα
''Με βλεμμα αγνο προχωρω μπροστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήδιχως ονειρα κ αναμνησεις να πενθουν,
για τουτο εδω το αιμα,
που ποτε του δεν επαψε να κοχλαζει μεσα στις σπασμενες μου φλεβες...''
Να ήξερες πόσο μου ταιριάζει αυτό στη σημερινή μου μέρα!
Την Καλησπέρα μου!
Θεε μου,λεει ο Καζαντζακης,μηπως ειναι στο πατο της κολασης η πορτα του Παραδεισου;
ΑπάντησηΔιαγραφή..ωσπου τα δακρυα να στερεψουν...
Εμπιστοσυνη..
Κλεισε τα ματια.. http://www.youtube.com/watch?v=xyKfu_xRH48
Έφτασα πολλές φορές ως εδώ
ΑπάντησηΔιαγραφήαδυνατώντας να πληκτρολογήσω όμως.
Μοιάζουν οι σκέψεις μου με
"ανυδρες αποβολες ενος στειρου τοκετου..."