7.4.10



Μια ρημαγμενη χαρα θελγει τωρα το κορμι μου...
Στα διχως αφη χερια μου εναποθετω ολες εκεινες τις ψυχες που καποτε καραδοκουσαν πισω απο κλεμενες ανασες,
για να τσακιστουν στο φως του ισκιου μου...
Λιμασμενες πορνες που σαλευουν νωχελικα μεσα στον βουρκο του μυαλου τους,
κ εχουν την εντυπωση πως ο θανατος κ ο χρονος δεν θα τους αγγιξει ποτε!
Πλασματα ετεροφωτα κ γλοιωδη,
μιασματα της φυσης,
ανυδρες αποβολες ενος στειρου τοκετου...
Κ ομως...
Η λιποσαρκη ζωη μου ειναι εκεινη που στο τελος θα σφραγισει τη διαθηκη μου!
Με βλεμμα αγνο προχωρω μπροστα,
διχως ονειρα κ αναμνησεις να πενθουν,
για τουτο εδω το αιμα,
που ποτε του δεν επαψε να κοχλαζει μεσα στις σπασμενες μου φλεβες...

Ο ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΛΥΚΟΣ ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ Κ ΠΑΛΙ...
ΜΑ ΔΕΝ Μ'ΑΦΗΣΕ Κ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΑ!
ΕΓΛΥΨΕ ΤΡΥΦΕΡΑ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΥ,
Κ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΟ...


8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος7/4/10 10:37

    Ωραίο γραπτό. Προσέξτε μόνο τα ορθογραφικά σας: "αρχέγονος" και όχι "αρχαίγονος". Επίσης, γιατί χωρίς τόνους;

    Με εκτίμηση,
    Λίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστω Λινα μου!
    Θα το διορθωσω,
    απλα απο βιασυνη καποιες φορες ξεχνας λιγακι την ορθογραφια,
    βλεπεις ο οιστρος σε παρασερνει τοσο γλυκα που αφηνεσαι στα φτερα του διχως να το καταλαβεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μας αγγίζει μόνο καθετι στο οποίο αποδίσουμε ένα Όνομα και μία μορφη, στιχακι....
    Αποποιούμε της ευθυνης να ονομάσω το Θανατο... και το χρονο......

    Δεν τους δίνω μορφη... δε με αγγίζουν....

    Οι πρωτόπλαστοι στο χωροχρονο της ποίησης δεν αμαρτανουν ποτε στιχακι μου... Ποτέ!!!!!

    Τα φιλια μου... ανοιξιάτικα λουλουδια στα χερια σου που τρεμουν πανω στη συγγραφη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαν γίνει ξανά Πανσέληνος άσε τον Λύκο να ουρλιάξει, φωτιές να φτύσει...Σαν χλωμιάσει ο ήλιος θα ξανασηκωθείς αν το θες...όπως όλοι μας...

    Μαύρος Λύκος ουρλιάζω μαζί σου! Την καλησπέρα φίλε μου Nefesch.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στη ρωγμή της καρδιάς
    αναζήτησα
    ένα αγριολούλουδο
    Βρήκα μονάχα αγκάθια
    Και μάτωσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ''Με βλεμμα αγνο προχωρω μπροστα,
    διχως ονειρα κ αναμνησεις να πενθουν,
    για τουτο εδω το αιμα,
    που ποτε του δεν επαψε να κοχλαζει μεσα στις σπασμενες μου φλεβες...''
    Να ήξερες πόσο μου ταιριάζει αυτό στη σημερινή μου μέρα!
    Την Καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θεε μου,λεει ο Καζαντζακης,μηπως ειναι στο πατο της κολασης η πορτα του Παραδεισου;

    ..ωσπου τα δακρυα να στερεψουν...
    Εμπιστοσυνη..

    Κλεισε τα ματια.. http://www.youtube.com/watch?v=xyKfu_xRH48

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Έφτασα πολλές φορές ως εδώ
    αδυνατώντας να πληκτρολογήσω όμως.
    Μοιάζουν οι σκέψεις μου με
    "ανυδρες αποβολες ενος στειρου τοκετου..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή