Καταραμενοι Ποιητες...

Λαβύρινθος οι σκέψεις μου,
τα δάκρυα στα μάτια πέτρωσαν,

μαρμάρωσαν...

Φωτιά στα όνειρα και στάχτες σκορπισμένες στον ορίζοντα!

Απόψε έκανες και πάλι το κορμί μου να ριγά...

Τα λόγια σου κρυστάλλινο προσωπείο,
που το φοράς τις ματωμένες νύχτες σου για να κρυφτείς απο το είδωλο εκείνου του παλιού καθρέφτη...

Ξέχασες όμως κάτι...

Εκείνο το θολό καθρέφτισμα σου,

άφησε ανεξίτηλα σημάδια στον καθρέφτη της δικής μου της ψυχής.

Τώρα πια δεν υπάρχει εκείνος ο παλιός καθρέφτης που σε πλάνεψε και σ'έκανε να πιστέψεις σε κάτι που δεν είναι αληθινό!

Αρκεί να κοιτάξεις μέσα μου κι εκεί θα βρείς το είδωλο που έχασες εδώ και χρόνια...

Μονάχα μέσα μου θα βρείς ποιός πραγματικά είσαι!

Λοιπόν...;;;

Τολμάς ν'ανταποδώσεις εκείνο μου το βλέμμα;

Είναι φερμένο από την τέφρα της αβύσσου μιάς άλλης εποχής!

Η ζώη μας χρωστάει να το ξέρεις,

και τώρα ήρθ'η ώρα της πιό γλυκίας ανταμοιβής!

Να έχω εγώ εσένα κι εσύ εμένα...

Τίποτα δεν άλλαξε,

όλα σταμάτησαν από τότε,

έμειναν εκεί πίσω,
στο παρελθόν...

Σε μιά αλλή ζωή που μας οφείλει...ακόμα πολλά!