Η αγαπη ειναι ο πιο γλυκος θανατος!

Ειμαι τοσο μπερδεμενος...

Μα τοσο πολυ μπερδεμενος!

Ξαπλωμενος στο κρεβατι μου,ηρεμος και χαλαρος.

Και μου μιλαω...

Και προσπαθω να με ακουσω,να με καταλαβω,να με νιωσω,αλλα δεν βγαζω νοημα.

Ολα εκει πισω,ειναι τοσο μακρια...

Τοσο βαθεια ριζωμενα στην συνειδηση μου

-καρφωμενα σχεδον-

και δεν μπορω να με καταλαβω!

Καθε μερα που περναει,με παλευω...

Γνωριζω πολυ λιγα πραγματα για τον εαυτο μου.

Δεν γνωριζω πολλα μα...καθε μερα που ζω,μαθαινω και κατι νεο,κατι το καινουργιο!

...

Οχι,δεν ζηταω την ανταποκριση,δεν ζηταω την επιβεβαιωση...

Την επιβραυβευση ζηταω για οσα τολμησα,για οσα μπορεσα να πραξω που κανενας αλλος ως τωρα δεν εχει καταφερει!

...

Κι εκει απεναντι,στην αλλη πλευρα,ειμαι εγω...

Μονος μου.

Εγω κι ο εαυτος μου...

Μαζι του πορευομαι χρονια τωρα σε τουτο το μοναχικο μονοπατι.

Στο μονοπατι μιας ζωης που αν και δεν την επελεξα,πρεπει να την "περπατησω"!

Βρεθηκα αγνος πολεμιστης σε μια μαχη ανιση,ενας ξεχασμενος απο τον χρονο Ναϊτης...

Ετσι θαρρω πως μοιαζω ναι!

Ενας μαχητης δυνατος,με ξιφος την καρδια μου κι ασπιδα την ψυχη μου...

Και προχωρω.

Βαδιζω με βημα σταθερο στο απεραντο κενο.

Και δεν βουλιαζω,δεν βυθιζομαι,δεν χανομαι στο απειρο...

Με "ξερναει" η επιφανεια !

Με "ξερναει" η ζωη μου η ιδια!

Κι ομως...

Υπαρχει ιαση για τουτη την "αρρωστια"!

Γι'αυτο το "μιασμα" που σου πνιγει τα σωθηκα...

Για τουτη εδω την "βρωμα" που σαπιζει μεσα σου απο καιρο!

Η αγαπη...

Η ιδια η αγαπη σ'ανασταινει,αλλα...

Η ιδια η αγαπη ειν'εκεινη που σε στελνει στον πιο γλυκο της θανατο μ'ενα της φιλι μοναχα!

Στον θανατο της ψυχης...

Ενας θανατος,τοσο γλυκος,τοσο απεραντος,
τοσο μα τοσο υπεροχος που θελεις σαν τρελος να χαθεις μεσα στην σκοτεινη αγκαλια του!

Λοιπον ναι...

Ετσι ειναι τελικα!

Η αγαπη ειναι ο πιο γλυκος θανατος!