4.6.11



Στο μαυρο χιονι αφηνω χρονια τωρα λευκες πατημασιες που ανθιζουν κ γινονται αγκαθια μυτερα κ φθονερα...

Καθε μου χναρι κ ενα δακρυ,
καθε μου δακρυ κ ενα πρισμα θολο που αντανακλα το ερεβος που φωτιζει την ψυχη μου...

Εκεινο το ερεβος που παντα εθρεφα μεσα στοον κορφο μου μεχρι να ζυμωθει μαζι μου,
να γινει κομματι δικο μου,
σαρκα απο την σαρκα μου...

Σπλαχνο απο τα ιδια μου τα σπλαχνα!

2 σχόλια:

  1. Ο λυκος ουρλιαζει κατω απ'το πανσεληνο φεγγαρι κ καλέι τον ερωτα του.

    Ενα φως περιμενει στην ακρη του σκοτεινου του δασους μα εκεινο δεν φτανει μεχρι τα ματια του.

    Σκοταδι...

    Που εισαι αγαπη μου;

    Που κρυφτηκε η ψυχη σου;

    Σε ποια προδωμενη αγκαλια;

    Σε ποιο χαμενο ονειρο;

    Ελα...

    Πες μου μοναχα μια σου λεξη,
    ενα μηνυμα,κατι...

    Δειξε μου απλα οτι με σκεφτεσαι,οτι με νοιαζεσαι,οτι προπερνας εκεινον τον γ@μημενο σου εγωϊσμο κ με ζητας...

    Ας εβλεπα ενα σου σημαδι μοναχα...

    Ενα σου σημαδι κ τι στον κοσμο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αν δεν κοινωνήσεις από το Ίδιο σου το Αίμα για Κρασί..

    από την Ψίχα της Ψυχής σου για Άρτο...

    Λύτρωση δε βιώνει το Ποίημα.....

    Μα οι στίχοι σου, μάτια μου
    αναδύουν Άρωμα Αγιοσύνης που Ματώθηκε....

    Κατάρας Αγκίστρι που έπιασε τα φτερά του Αγγελου
    και εκπτωτος πια
    πέφτει
    από τον Αιθερα των Ποιηματων
    στο Χωμα της Έμπνευσης...


    Φιλι.... γλυκιάς καληνύχτας.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή