Νεα σεληνη αποψε...
Το "σχεδιο" ηταν απο καιρο οργανωμενο μεσα στο μυαλο μου!
Ετσι λοιπον πηρα την μεγαλη αποφαση και να ξεκινησω εκεινο το..."παραξενο μου ταξιδι".
Σαββατο απογευμα.
Καπου μεσα στην ντουλαπα,βρηκα εκεινο το παλιο σχολικο μου σακκιδιο,κι αρχισα να το γεμιζω με τα απολυτως απαραιτητα:
- Ενας μικρος φακος
- Ενα μπλοκακι κι ενα στυλο για τις διαφορες-τυχον-σημειωσεις μου
- Τεσσερα κερια (δυο ασπρα και δυο μαυρα)
- Σκονη απο τριμμμενα τουβλα
- Τον καπνο μου μαζι με ολα του τα σεα
- Το βιβλιο των σκιων
- Και τελος,μερικα στικς απ'αυτα που οταν τα αναβεις αναδυουν ενα αρωμα φερμενο σαν απο χωρα εξωτικη,ισως παραμυθενια...
Η ωρα περνουσε,ειχε πλεον βραδιασει για τα καλα,κι εγω ετοιμος πια,περιμενα το τελευταιο λεωφορειο της γραμμης,καπου στις εντεκα και κατι...
Λιγο νωριτερα,ειχα περασει απο την γειτονικη καβα που ευτυχως διανυκτερευει
(ο καταστηματαρχης ξερει σιγουρα καλυτερα απ'ολους το γιατι!)
με σκοπο να αγορασω ενα μπουκαλι νερο κι ενα μπουκαλι...αψεντι!
Οταν πηρα τ'αψεντι στα χερια μου,διαβασα την ετικετα:
"ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΓΑΛΛΙΚΗ" και το ονομα αυτου...
"ABYSSE"!
Εγω ο ιδιος να το ειχα βαφτισει,τοσο πετυχυμενο ονομα δεν θα ειχα βρει ειλικρινα!
Ξαφνου,στο βαθος του δρομου,αρχισα να διακρινω τα φωτα απο την επιγραφη του λεωφορειου...
Μπαινοντας μεσα,το πρωτο που θελησα να κανω ηταν να σκιαγραφησω μες στο μυαλο μου τις φιγουρες των συνεπιβατων μου που δεν ηταν και περισσοτεροι
απο πεντε ή εξι αν θυμαμε καλα.
Απο τοτε που θυμαμε τον εαυτο μου,παντα μου αρεσε να το κανω αυτο,λειτουργουσα σαν ενα ειδος φυσιογνωμιστη.
Προσπαθουσα να καταλαβω τι μπορει να σκεφτεται ο καθε ενας απ'αυτους ή ακομα και το τι θα μπορουσε να κρυβει πισω απο ενα πιθανον αθωο χαμογελο...
Αυτο ειχε να κανει με το καθε τι εμψυχο ή αψυχο γυρω μου!
Πρωτα θυμομουν προσωπα και εικονες και μετα συνδιαζοντας τα με το ονομα,
γινοταν η πληρης καταγραφη στο μυαλο μου.
...
Τα φωτα της πολης περνουσαν γοργα απο το παραθυρο του λεωφορειου και ισα που προλαβαινα να διαβασω και να διακρινω τις φωτεινες επιγραφες...
...
Και να που η ωρα περασε τοσο συντομα μεσα στις τοσες μου σκεψεις,
που διχως καν να το καταλαβω,ειχα κι ολας φτασει στο τερμα.
Στον προορισμο μου...
Μολις κατεβηκα,οι πορτες εκλεισαν πισω μου τοσο βιαστικα,και ο οδηγος του λεωφορειου,σαν φοβισμενος ή καλυτερα σαν τρομαγμενος θα μπορουσε καποιος αλλος να πει,ανεπτυξε τετοια ταχυτητα που χαθηκε σε μερικα λεπτα απο μπορστα μου στο βαθος του δρομου!
...
Σταθηκα για λιγα λεπτα μονος μπροστα απο την μεγαλη σιδερενια πορτα...
Αφουγκραστηκα εκεινους τους αποκοσμους ηχους που ακουγονται σε τετοια μερη μοναχα,
πηρα μια μεγαλη ανασα,
σηκωσα τα ματια μου ψηλα και κοιταξα με δεος την επιγραφη που βρισκοταν πανω απο την μεγαλη σιδερενια πορτα:
"ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΝ"
(Τελος Α' μερους)
Το "σχεδιο" ηταν απο καιρο οργανωμενο μεσα στο μυαλο μου!
Ετσι λοιπον πηρα την μεγαλη αποφαση και να ξεκινησω εκεινο το..."παραξενο μου ταξιδι".
Σαββατο απογευμα.
Καπου μεσα στην ντουλαπα,βρηκα εκεινο το παλιο σχολικο μου σακκιδιο,κι αρχισα να το γεμιζω με τα απολυτως απαραιτητα:
- Ενας μικρος φακος
- Ενα μπλοκακι κι ενα στυλο για τις διαφορες-τυχον-σημειωσεις μου
- Τεσσερα κερια (δυο ασπρα και δυο μαυρα)
- Σκονη απο τριμμμενα τουβλα
- Τον καπνο μου μαζι με ολα του τα σεα
- Το βιβλιο των σκιων
- Και τελος,μερικα στικς απ'αυτα που οταν τα αναβεις αναδυουν ενα αρωμα φερμενο σαν απο χωρα εξωτικη,ισως παραμυθενια...
Η ωρα περνουσε,ειχε πλεον βραδιασει για τα καλα,κι εγω ετοιμος πια,περιμενα το τελευταιο λεωφορειο της γραμμης,καπου στις εντεκα και κατι...
Λιγο νωριτερα,ειχα περασει απο την γειτονικη καβα που ευτυχως διανυκτερευει
(ο καταστηματαρχης ξερει σιγουρα καλυτερα απ'ολους το γιατι!)
με σκοπο να αγορασω ενα μπουκαλι νερο κι ενα μπουκαλι...αψεντι!
Οταν πηρα τ'αψεντι στα χερια μου,διαβασα την ετικετα:
"ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΓΑΛΛΙΚΗ" και το ονομα αυτου...
"ABYSSE"!
Εγω ο ιδιος να το ειχα βαφτισει,τοσο πετυχυμενο ονομα δεν θα ειχα βρει ειλικρινα!
Ξαφνου,στο βαθος του δρομου,αρχισα να διακρινω τα φωτα απο την επιγραφη του λεωφορειου...
Μπαινοντας μεσα,το πρωτο που θελησα να κανω ηταν να σκιαγραφησω μες στο μυαλο μου τις φιγουρες των συνεπιβατων μου που δεν ηταν και περισσοτεροι
απο πεντε ή εξι αν θυμαμε καλα.
Απο τοτε που θυμαμε τον εαυτο μου,παντα μου αρεσε να το κανω αυτο,λειτουργουσα σαν ενα ειδος φυσιογνωμιστη.
Προσπαθουσα να καταλαβω τι μπορει να σκεφτεται ο καθε ενας απ'αυτους ή ακομα και το τι θα μπορουσε να κρυβει πισω απο ενα πιθανον αθωο χαμογελο...
Αυτο ειχε να κανει με το καθε τι εμψυχο ή αψυχο γυρω μου!
Πρωτα θυμομουν προσωπα και εικονες και μετα συνδιαζοντας τα με το ονομα,
γινοταν η πληρης καταγραφη στο μυαλο μου.
...
Τα φωτα της πολης περνουσαν γοργα απο το παραθυρο του λεωφορειου και ισα που προλαβαινα να διαβασω και να διακρινω τις φωτεινες επιγραφες...
...
Και να που η ωρα περασε τοσο συντομα μεσα στις τοσες μου σκεψεις,
που διχως καν να το καταλαβω,ειχα κι ολας φτασει στο τερμα.
Στον προορισμο μου...
Μολις κατεβηκα,οι πορτες εκλεισαν πισω μου τοσο βιαστικα,και ο οδηγος του λεωφορειου,σαν φοβισμενος ή καλυτερα σαν τρομαγμενος θα μπορουσε καποιος αλλος να πει,ανεπτυξε τετοια ταχυτητα που χαθηκε σε μερικα λεπτα απο μπορστα μου στο βαθος του δρομου!
...
Σταθηκα για λιγα λεπτα μονος μπροστα απο την μεγαλη σιδερενια πορτα...
Αφουγκραστηκα εκεινους τους αποκοσμους ηχους που ακουγονται σε τετοια μερη μοναχα,
πηρα μια μεγαλη ανασα,
σηκωσα τα ματια μου ψηλα και κοιταξα με δεος την επιγραφη που βρισκοταν πανω απο την μεγαλη σιδερενια πορτα:
"ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΝ"
(Τελος Α' μερους)
Η πρωτη μου αποπειρα σε κατι μεγαλυτερο απο ενα δοκιμιο,σαν αυτα που εγραφα τουλαχιστον μεχρι σημερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχομαι να το απολαυσετε!
μμμμμ....ενδιαφέρον, περιμένω την συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή