Κορμια εκθεματα...

Το αλκοολ σε πνηγει...

Σε βυθιζει σ'ατερμονες αβυσσους εκτος τοπου και χρονου!

απλωνεσαι σε τελματα βαθεια κι αφορεσμενα...

Χαμενος μεσα στην ανασα μου,
ορκιζομαι:

Ποτε δεν θα προδωσω τα ιδανικα και τις αξιες των καταραμενων ποιητων!
.....
Περασα βραδιες ατελειωτες,
βραδιες νωχελικες,
που κρυβουν μες στα σπλαχνα τους ποθους μυστικους...

Το σκοταδι εχει απλωθει απ'ακρη σ'ακρη!

Φωτα λιγοστα,
πνοες,
ερωτες...

Δυο κορμια εκθεματα σε μια αορατη βιτρινα!

Κ'υστερα ηρθε η σιγη...

Τα φωτα τα θαμπα...

Πισω απ'τα φωτα τα θαμπα κρυβονται οι ανασες...

Οι λαιλαπες που'καψαν την ψυχη μου δεν υπαρχουν πια.

Μοναχα σταχτη!

Σταχτη και τεφρα γεματη απο μια νεα ζωη...

Αναγενναμαι!

Οι πληγες μου ιασαν...

Κι εγω,
πιο ετοιμος παρα ποτε,
ορμω στης μαχης την αρενα!

Αλλα τουτη την φορα οχι γυμνος...

Ουτε ρακενδυτος μα μητε και ζητιανος!

Ορμω σαν αρχοντας,
ωσαν τρανος πολεμιστης!

Γεννημα θρεμα απο λυκαινας μητρα...

Μονος...

Αλλα ακομα ζωντανος!

Στην σκονη του καιρου...

Στην σκονη του καιρου,
στην ληθη αυτου του κοσμου,
προσπερνω και χανομαι...

Την σκια μου απλωνω πανω απ'τα ονειρα μου και διακρινω πως ακομα...

ΑΝΑΣΑΙΝΩ!

Ακομα και μετα απο τοσα...

Τοσες μαχες!
Ητες...
Νικες...
Ενας πολεμος διαρκης και ανελεητος!

Εγω κι εγω...

Εγω και οι αλλοι!

Φωτια στο σιδερο και τεφρα φερμενη απ'της κολασης τα βαθη...

Να μετραω πληγες σε'ενα κορμι που δεν μου ανηκει πια!

Πληγες στο τωρα,
στο μετα,
και στο ποτε...

Και το σεληνοφως να καραδοκει για το τελευταιο μου ουρλιαχτο!

Ε...
Οχι!

Κραταω ακομα ρε πουστη...

Κρταταω ακομα!

Θορυβωδης σιωπη...

Καταρα στο μαυρο αιμα που στις φλεβες μου κυλα!

Θορυβωδης σιωπη μες στην ψυχη μου...

Τελος...

ΕΓΩ και οι..."απεναντι"...

Στο μεθυσι ενος τρελου...

Στο μεθυσι ενος τρελου,
ενος καταραμενου,
να μην μπλεκεσαι...

Μην βαζεις τιποτα αναμεσα στην σκεψη του και στην δικη σου!

Το μυαλο του ειναι ηδη πολυ μακρια,
εκει που φωλιαζουν τις βραδιες οι σκιες των χαμενων ψυχων...

Η σιωπη του ετοιμη για να ριμαξει νεες συνειδησεις!

Αυτο που εχει μεσα του ειναι περα κι απ'τα πιο μαυρα σκοταδια της γνωσης...

Το ριζικο ενος καταραμενου ποιητη,
υπηρχε μεσα του πριν καν ακομα εκεινος να ερθει σε τουτη την ζωη,
κυλαει σαν αρχεγονος θυμος μεσα στο αιμα του,
ειναι τυπωμενο για τα καλα στο DNA του!

Η πιο σπανια ρατσα του ανθρωπινου ειδους...

...ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ...