4.4.12

Ομως αυτη δεν ειναι η ζωη του ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ;



Η πετρα της ψυχης μου αρχισε και παλι να κυλα...
Στο διαβα της παρασερνει καθε τι που μεχρι σημερα την εκανε να πονεσει!
...
Γεματη απο τσακισματα,
του ονειρων της σημαδια,
μοιαζουν με πληγες που εθρεψαν κι αφησαν πισω της αβασταχτες σιωπες!
...
Κραυγες που θεριεψαν κι π'αφησαν σημαδια ανεξιτηλα...
Κι εγω,
θαμενος μες στης ληθης την οργη,
ν'αναμοχλευω σαπιες στιγμες,
σαπιες ωρες!
...
Ομως αυτη δεν ειναι η ζωη του
ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ;
...Να ζει απ'τα ψιχουλα της μνημης κι της λησμονιας...