Ψιλοβροχο...
Ο αερας δυνατος ανακατευει παιχνιδιαρικα τα μαλλια των περαστικων και στροβιλιζει τα πεσμενα φυλλα των δεντρων.
Ανοιξη...
Οι ανθρωποι εβγαλαν τα χειμωνιατικα τους ρουχα και φορεσαν πιο αναλαφρα καθως τρεχουν να προλαβουν την μερα που φευγει.
Ο καιρος κυλαει πολυ γρηγορα,
οσο φευγουν οι μερες,οι μηνες και τα χρονια απο πανω μου,
τοσο πιο πολυ τον αισθανομαι να λιγοστευει,
να μου στενευει σαν ρουχο παλιο...
Ολα γυρω μου με προσπερνουν διχως να μ'αγγιζουν καν!
Σαν να μην υπαρχω,
σαν ενας αορατος μανδυας που με καλυπτει κι ευθης χανομαι απ'ολους κι απ'ολα.
Ισως ολο αυτο να'ναι κι επιλογη μου τελικα!
Να στεκομαι στην αλλη ακρη του δρομου και να παρατηρω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου