Βυθισμενος για χρονια σ'εκεινη την αβυσσο που λεγεται ψυχη,
κοιτομαι ζωντανος-νεκρος πισω απο κυτταρα που συνεχειζουν να παραγουν κλωνους μισους κι οργης.
Η ουσια του πονου μεσα σ'ενα θλιμμενο χαμογελο,
αδικως προσπαθει να εκφραστει...
Οι σχισμες στον τοιχο της σπασμενης μου συνειδησης τεινουν να γκρεμισουν ο,τι κι αν εχτιζα τοσα χρονια πανω στα θεμελεια μιας σαπιας ηθικης!
Ο κοσμος κλεισμενος μεσα σε σκουριασμενα κλουβια,
μοιραζεται την μοναξια του με τον χρονο που φευγει,
κι ολ'αυτα να ζητουν εκβιαστικα μεριδοιο απο την καρδια τους...
Ισως τελικα η σκεψη οτι ο ανθρωπος πρεπει να ερχεται σ'αυτον εδω τον κοσμο αντιστροφα απ'οτι εχουμε μαθει ως τωρα,
να'ναι και ο μονος σωστος δρομος για την λυτρωση του.
Και καπου εκει στο τελος της ζωης,
να φωλιαζει και παλι μεσα σ'εκεινη την ευλογημενη του μητρα,
μεχρι και η τελευταια σταγονα ενσυναισθησης βυθιστει για παντα μεσα στις γερικες πια μνημες του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου