Θα ξανανεβω...

Πανω στο σκοινι...

Θα κρεμαστω στα δυο σπασμενα μου φτερα και θα βαδισω στο κενο.

Σ'εκεινο το απλετο σκοταδι που λυτρωνει της καθε ψυχης την αμαρτια...

Κι εκει ψηλα,

στο τεντωμενο το σχοινι,

θα δωσω την μαχη μου και παλι.

Ξανα και ξανα...

Εγω και οι σκιες μου,

διχως αμυνες...

Διχως οπλα!

Μοναχος,

εγω,

και η καρδια μου...

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΤΑΤΤΟΟ!

Σήμερα "χτύπησα" το πρώτο μου tattoo!

Δεν ξέρω αν σας αρέσει,

εμένα πάντως πάρα πολύ!

Είναι φορές που απλώνεις το χέρι δίπλα σου και σου το κόβουν απ'την ρίζα...

Μισώ την αχαριστία...

Θα ήθελα κάποιος,

δεν ξέρω ποιός,

να ευλογήσει την οργή και τον θυμό που κρύβω μες στα σπλάχνα μου,

και να τα κάνει να "ανθίσουν"...

Πόσες φορές άφησες αισθήματα σε ξένες αγκαλιές;

Πόσες φορές θα το κάνεις πάλι και πάλι;

Ποτέ δεν θα μάθεις...

Θα κάνεις το ίδιο λάθος ξάνα και ξάνα...

Ας λένε πως απ'τα λάθη σου μαθαίνεις και γίνεσαι καλύτερος!

Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό που παλεύει

(άσκοπα ίσως...)

να τελειοποιήσει ενα πλασματικό δημιούργημα που χρόνια ολόκληρα έψαχνε το ιδάνικο υλικό για να το φέρει εις πέρας...

Κι ακόμα αντέχει...

Κανένας δημιουργός δεν καταστρέφει παλιά του εργα!

Ποιός πατέρας σκοτώνει τα ίδια του τα παιδία;

Σωστή ιεροσυλία!

Απλά τα βλέπει,

τα παρατηρεί,

και συνεχίζει να πορεύεται στο άπειρο της τέχνης του...

Μέχρι να επέλθει η θέωση με το τέλειο!

Με το ιδανικό!

Δημιουργία και δημιουργός ένα κράμα απόκοσμο...

Φώτια κι ατσάλι μαζί!

Η ζωη σου μια πλανη,

ενας φαυλος ατερμων κυκλος,

διχως αρχη κ διχως τελος...

Το δασος της ζωης σου φτωχο κ διψασμενο.

Στα δεντρα οι καρποι,πικροι κ στυφοι.

Κ εσυ εκει...

Βαδιζεις ξανα...

Προχωρας αργα...

Σταθερα...

Χωρις φοβο!

Χωρις δακρυ!

Με ματια θολα...

Με μνημες νεκρες!

Κ ομως...

Εισαι ακομα εκει!

Εισαι εδω μα εισαι κ εκει...

Εισαι θαλασσα στην ερημο τ'ουρανου,

κ γαλαζιο φως μετα απο καταιγιδα...

Εισαι η νυχτα που τικτει την μερα!

Η σεληνη πριν απ'τον ηλιο!

Το σκοτος μες απ'το φως κ το φως μες απ'το σκοτος...

Εισαι πνοη κ απνοια μαζι...

Φλογα κ σταχτες!

Χαρα κ θλιψη...

Εισαι παντου κ πουθενα!

Το ολα απο το τιποτα, κ το τιποτα απο τα παντα!

Πίσω απ'τις φλόγες που κρατούν τούτη την ανάσα...

Κρυμμένος βαθιά στην πιο σκοτεινή κι έρημη γωνιά αυτού του κόσμου...

Εκεί που δεν υπάρχω πια,

εκεί που σβήνει ο ήλιος πίσω απο τα μάτια μου...

Σταμάτησαν τα πάντα γύρω μου,

δεν έχω θελήση γιά τίποτα...

Δεν έχω διάθεση γιά δημιουργία καμμιά...

Ένας άνθρωπος κενός!

Κουφάρι σάπιο,

βρωμερό,

ελεηνό και τρισάθλιο...

Χωρίς εσένα στην ζωή μου όλα είναι φτωχά και γκρίζα!

Όπου κι αν ψάξω,

ότι κι αν δώ...

Παντού εσύ!

Στα πάντα...

Στο όλα και στο τίποτα!

Δεν μπορώ χωρίς εσένα...

Δεν ζώ,

δεν αναπνέω!

Δεν υφίσταμαι...

Σε σένα γράφω, αφιερώνοντας λόγια, φίλε μου, τον καθαρό και λευκό απο ότι άλλο.

Σε σένα που δεν ήσουν ο μόνος αλλα είσαι ο μοναδικός.

Όταν σε γνώρισα αναρωτήθηκα αν όντως είσαι "αληθινός" ή ήσουν ένας ακόμη από τα άτομα που είναι θέμα χρόνου να δείξουν το άλλο τους προσωπείο και να επιβεβαιώσουν τον κανόνα που τόσο καλά γνώριζα.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε, σε είδα να σκέφτεσαι άλλους, να αγαπάς και να νοιάζεσαι για εμένα, να δίνεις την βοήθεια σου σε όποιον την χρειαζότανε με άνεση και χωρίς σκέψη.

Ξέρεις ότι η κρυστάλλινη σκέψη μπορεί να συντριφθεί κάτω από το βάρος της λάσπης που υπάρχει στο μυαλό των πολλών.

Ξέρεις ότι η αγέρωχη στάση με το κεφάλι ψηλά μπορεί να σε οδηγήσει στο να σου το πάρουν, αυτό το πολύτιμο κεφάλι, σπαθιά έτοιμα με αυτή την διάθεση

Ξέρεις ότι μπορεί να πνιγείς και όμως δίνεις το χέρι όχι για να σε σώσουν αλλά για να σώσεις άλλους.

Δεν ξέρω αν τέτοιοι άνθρωποι σαν εσένα έχουν ένα κόσμο γύρω τους αντάξιο για το μεγαλείο τους.

Ένα ξέρω, στα χρόνια αυτά, μου έδωσες πίσω ότι μου είχαν πάρει όλοι οι άλλοι, την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, γιατί έστω κι αν είσαι ένας είσαι ολόκληρος, γιατί ένας σαν εσένα στην ζυγαριά της ζωής σημαίνει όλος ο κόσμος από την άλλη και πάλι βαραίνεις περισσότερο.

Αγαπημένε,πολύτιμε φίλε...

Αυτό είναι και το μόνο σου λάθος μικρέ μου..."καλλιτέχνη"...

Πώς αγάπησες μια σκιά...

Όμως εσύ,

σε σένα μιλάω...

στην σκιά που αγαπώ...

Θυμήσου την συμβουλή μου!

Σκάλισε όσο μπορείς πιό δυνατά τον άνεμο,

γράφοντας τ'ονομά μου πλάϊ στο δικό σου...

Θυμήσου την συμβουλή μου,

κι έλα να μ'ανταμώσεις και πάλι από την αρχή!

Λαβύρινθος οι σκέψεις μου,
τα δάκρυα στα μάτια πέτρωσαν,

μαρμάρωσαν...

Φωτιά στα όνειρα και στάχτες σκορπισμένες στον ορίζοντα!

Απόψε έκανες και πάλι το κορμί μου να ριγά...

Τα λόγια σου κρυστάλλινο προσωπείο,
που το φοράς τις ματωμένες νύχτες σου για να κρυφτείς απο το είδωλο εκείνου του παλιού καθρέφτη...

Ξέχασες όμως κάτι...

Εκείνο το θολό καθρέφτισμα σου,

άφησε ανεξίτηλα σημάδια στον καθρέφτη της δικής μου της ψυχής.

Τώρα πια δεν υπάρχει εκείνος ο παλιός καθρέφτης που σε πλάνεψε και σ'έκανε να πιστέψεις σε κάτι που δεν είναι αληθινό!

Αρκεί να κοιτάξεις μέσα μου κι εκεί θα βρείς το είδωλο που έχασες εδώ και χρόνια...

Μονάχα μέσα μου θα βρείς ποιός πραγματικά είσαι!

Λοιπόν...;;;

Τολμάς ν'ανταποδώσεις εκείνο μου το βλέμμα;

Είναι φερμένο από την τέφρα της αβύσσου μιάς άλλης εποχής!

Η ζώη μας χρωστάει να το ξέρεις,

και τώρα ήρθ'η ώρα της πιό γλυκίας ανταμοιβής!

Να έχω εγώ εσένα κι εσύ εμένα...

Τίποτα δεν άλλαξε,

όλα σταμάτησαν από τότε,

έμειναν εκεί πίσω,
στο παρελθόν...

Σε μιά αλλή ζωή που μας οφείλει...ακόμα πολλά!