Δυο χρόνια "ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ"...

Δυο χρόνια...

"ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ"...

Δύο χρόνια μαζί...

Δύο υπέροχα χρόνια μέσα στα οποία άλλαξε η ζωή μου σε πάρα πολλά και μόνο προς το καλύτερο...

Και αυτό χάρη σε σ'εσάς! 

Καρδιά μου,

σας αγαπώ πολύ πολύ...

ΑΨΕΝΤΙ:Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΝΕΡΑΙΔΑ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΣΟΥ...

Το αψέντι είναι ένα ποτό που η φήμη του πήρε μυθικές διαστάσεις, κυρίως λόγω της “απαγορευμένης” φύσης του, αλλά και των αναφορών ότι προκαλεί παραισθήσεις. Στην πραγματικότητα το αψέντι έχει ως κύρια συστατικά το γλυκάνισο, αψιθιά, μάραθο και την αλκοόλη. Έχει χαρακτηριστικό άρωμα και η περιεκτικότητα σε οινόπνευμα κυμαίνεται μεταξύ 45-80 βαθμούς. Η σύστασή του μοιάζει αρκετά με αυτή του ούζου, αλλά το αψέντι αποκτά το πράσινο χαρακτηριστικό του χρώμα από την χλωροφύλλη των βοτάνων που περιέχονται.

Η αψιθιά ως φυτό είχε κατά την αρχαιότητα πολλές χρήσεις, κυρίως για την τόνωση του οργανισμού και για θεραπευτικούς σκοπούς. Το 1792 το αψέντι έκανε την εμφάνισή του ως ελιξήριο και το 1805 η συνταγή του ήταν τόσο πετυχημένη όπου άνοιξε και αποστακτήριο στην Γαλλία. Μάλιστα το 1840 Γάλλοι στρατιώτες το αναζητούσαν παντού, καθώς ήταν το επίσημο φάρμακο εναντίον της ελεονοσίας που εκείνη την εποχή ήταν μάστιγα. Με αυτόν τον παράδοξο τρόπο, το αψέντι μετατράπηκε από φαρμακευτικό “ματζούνι” σε ποτό που το απολάμβαναν ακόμη και αριστοκράτες! Αργότερα ποινικοποιήθηκε με την δικαιολογία των ψυχοενεργών συνεπειών από την κατανάλωσή του. Αυτή η “απαγόρευση” και το γεγονός ότι ήταν αγαπητό σε καλλιτέχνες όπως ο Baudelaire αποτέλεσαν την καλύτερη διαφήμιση και για όσους δεν το ήξεραν. Ακόμη και η διαδικασία προετοιμασίας του ποτού είχε τελετουργικό, σχεδόν θρησκευτικό χαρακτήρα.

Πολλοί καλλιτέχνες ανέφεραν πως βρέθηκαν σε καταστάσεις οραμάτων μετά την κατανάλωσή του και δεν ήθελε και πολύ για να θεωρηθεί ποτό συνώνυμο της ηθικής κατάπτωσης. Μάλιστα οι φήμες είχαν ξεφύγει τόσο που το αψέντι θεωρήθηκε ακόμη και αιτία τρέλας! Έτσι απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του, αλλά ακριβώς αυτή  η απαγόρευση, όπως και σε άλλα θέματα, έγινε αιτία μεγαλύτερης ζήτησης, ακόμη και στην μαύρη αγορά. Βέβαια η υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, η μεγαλύτερη που μπορείς να συναντήσεις είναι λογικό να σε…πειράξει αν πιεις παραπάνω απ’ όσο αντέχεις. Απλά η ουσία που περιέχει το αψέντι μπορεί να προκαλέσει την αντίθετη επίδραση που έχει ένα ηρεμιστικό. Βέβαια ένας λόγος που οι καλλιτέχνες αλλά και άλλοι άνθρωποι εκείνης της εποχής υποστήριζαν πως είχαν παραισθήσεις ήταν ότι εκτός από την παθολογική ροπή που είχαν προς το αλκοόλ, αρκετοί ήταν και φορείς αφροδίσιων νοσημάτων. Ειδικά η σύφιλη-που σε προχωρημένα στάδια προκαλεί ψευδαισθήσεις-ήταν αναμενόμενη κατάληξη για όποιον έκανε ελεύθερο σεξ και σύχναζε σε πορνεία και καμπαρέ.

Είναι ανακριβής  η φήμη που καλλιεργήθηκε για το ποτό με το σμαραγδί χρώμα. Δεν ισχύουν οι υπερβολές που υιοθέτησαν ηλίθιοι και τις διατήρησαν ως σήμερα. Το αψέντι είναι ένα ποτό με μεγάλη και ρομαντική, κατά κάποιο τρόπο, ιστορία κι αυτό αρκεί για να το ψάχνουν όλοι ως τον απαγορευμένο καρπό. Ο παραδοσιακός τρόπος για να προετοιμάσεις ένα ποτήρι αψέντι, είναι να βάλεις μια δόση του ποτού σε ποτήρι, μετά να τοποθετήσεις έναν κύβο ζάχαρης σ’ ένα κουταλάκι για αψέντι (που να στηρίζεται πάνω στο ποτήρι) και να ρίξεις από πάνω νερό μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και να πέσει μέσα στο ποτήρι. Ένας ακόμη τρόπος είναι πάνω στο κουταλάκι να τοποθετήσεις τον κύβο ζάχαρης, να τον περιλούσεις με αψέντι και μετά να την ανάψεις με φωτιά ώσπου να καραμελώσει. Την καμένη ζάχαρη την ρίχνεις στο ποτήρι και προσθέτεις λίγο νερό. Οι Έλληνες το ανακαλύψαμε αργά. Γεμίστε τα ποτήρια λοιπόν κι απολαύστε ένα ιδιαίτερο ποτό, που αγάπησαν παρακμιακοί περιπλανώμενοι, καταραμένοι ποιητές ως και η γαλλική αριστοκρατία.

Μύρωνας Στρατής - Η Σκοτεινή μου Πλευρά...

Μια σε έχω μια σε χάνω 

κι όλο θέλεις παραπάνω 

σήμερα όμως είναι η μέρα 

που δεν πάει παραπέρα 

Κλείνομαι και πια δεν έχω 

δύναμη να το ελέγξω 

το σκοτάδι που 'χω κρύψει 

μ' αγκαλιάζει με φορτίζει 

Δεν μπορώ ν' αφήνομαι πια στο κενό 

δεν αντέχω σ' αυτόν τον ρυθμό 

θα ξεφύγω 

Δεν μπορώ κι ίσως να μην προλάβεις κι εσύ 

να κλειδώσεις την πόρτα σου πριν σε τραβήξω ξανά 

στην κρυφή, σκοτεινή μου πλευρά 

Μια σε έχω μια σε χάνω 

όχι πια δεν πάει άλλο 

πάλι πίσω με πηγαίνεις 

ένα δίνεις, δυο μου παίρνεις 

Ίσως στα όρια να φτάσω 

να τα χάσω, να ξεσπάσω 

τίποτα δεν έχει μείνει 

το κακό πια έχει γίνει 

Δεν μπορώ ν' αφήνομαι πια στο κενό 

δεν αντέχω σ' αυτόν τον ρυθμό 

θα ξεφύγω 

Δεν μπορώ κι ίσως να μην προλάβεις κι εσύ 

να κλειδώσεις την πόρτα σου πριν σε τραβήξω ξανά 

στην κρυφή, σκοτεινή μου πλευρά

Ασκητική (Νίκος Καζαντζάκης)

«Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:

α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·

β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη».

Απόσπασμα από την «Ασκητική» (Νίκος Καζαντζάκης)

Το φιλοσοφικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Ασκητική», αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κείμενά του, μέσα από το οποίο προσπαθεί να εκφράσει τα μεταφυσικά του πιστεύω, ενώ την θεωρούσε ως «το σπόρο απ’ όπου βλάστησε όλο το έργο του». Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό του Δημήτριου Γληνού «Αναγέννηση», το 1927, ενώ η πρώτη έκδοση έγινε το 1945 στην Αθήνα. Το 1930 εξ αιτίας της «Ασκητικής» επρόκειτο να οδηγηθεί στα δικαστήρια για αθεϊσμό, αλλά η δίκη τελικά δεν έγινε ποτέ.

From The Land Of The Wolf - Eristoff Vodka Black

Μακαριοι οι σκυλοι του οινοπνευματος...

αυτό που πείθει...

Παρακαλώ προσέξτε τα χείλη μου:

απ' αυτά εξαρτάται ο κόσμος.

Από τις συσχετίσεις που τολμούν

και από τις απαράδεκτες παρομοιώσεις

όπως όταν ένα βράδυ που μυρίζει ωραία

ρίχνουμε τον ξυλοκόπο της Σελήνης

χάμου εκείνος μας δωροδοκεί

με λίγο γιασεμί κι εμείς συγκατανεύουμε...

Αυτό που πείθει διατείνομαι

είναι σαν την χημική ουσία που αλλοιώνει.

Ας είναι ωραίο το μάγουλο ενός κοριτσιού

όλοι μας με φαγωμένα μούτρα

θα γυρίσουμε κάποτε από τ' Αληθοτόπια.

Παιδιά πως δεν ξέρω να το εξηγήσω

αλλά είναι ανάγκη να υποκατασταθούμε

στους παλιούς ληστές.

Να στέλνουμε το χέρι μας και να πηγαίνει

εκεί που μια γυναίκα σαν

Μηλιά καρτερεί μισή μέσα στα σύννεφα

εντελώς αγνοώντας

την απόσταση που μας χωρίζει.

Και κάτι ακόμη: όταν κινάει να βρέχει

ας γδυνόμαστε και ας λάμπουμε

σαν το τριφύλλι...

                                   ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

                                        "Μαρία Νεφέλη"

Ανεμος αλλαγης...

Ανεμος αλλαγης φυσηξε πανω απ'τα μαυρα μου φτερα!
Ενας κυκλος εκλεισε κι ενας νεος διαγραφει τροχια τωρα στην ζωη μου...
αφηνεις πισω σου οτι σε πονεσε,
οτι πιστεψες και τωρα πια,
με ματια καθαρα,
το'δες να γκρεμιζεται μπροστα σου σαν πυργος απο τραπουλοχαρτα!
Η ζωη καλε μου φιλε ειναι ενα ατελειωτο σχολειο...
Ενα μαθημα διαρκειας διχως αρχη και τελος!
...
Πρεπει μεσα απ'αυτο,
να γινεις καλυτερος ανθρωπος...
Να πετας καθε τι σαπιο και νοσηρο και να βαδιζεις μπροστα!
Ενας ειρινικος πολεμιστης με μονο οπλο την ψυχη και την καρδια του...
...
Το ξερω οτι πονεσες,
το ξερω οτι πληγωθηκες,
ομως...
Δεν αξιζει να κοιτας πισω!
Μηπως ταχα ξεχασες πως κι εκεινος ο ταπεινος φοινικας,
αναγεννηθηκε απ'την ιδια του την τεφρα;

Wicca...

Wicca

H Wicca (Γουίκα) είναι μια φυσιολατρική θρησκεία βασισμένη σε απόψεις και τελετουργικά, τα οποία θεωρείται ότι έχουν τις ρίζες τους σε αρχαία έθιμα. Η Wicca ισχυρίζεται ότι συνδέεται άμεσα με την αρχαία Κέλτικη παράδοση, η οποία θεωρείται πιο κοντά στη φύση σε σχέση με τον Χριστιανισμό και άλλες σύγχρονες Δυτικές θρησκείες. Ωστόσο, είναι ίσως πιο σωστό να δει κανείς τους οπαδούς της Wicca ως ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια πίστη στη φύση και τα φυσικά φαινόμενα, παρά ως μέλη μιας θρησκείας. Διότι οι οπαδοί της Wicca δεν έχουν κανένα δόγμα στο οποίο να πρέπει να προσκολληθούν. Ούτε χτίζουν ναούς ή εκκλησίες για τη λατρεία. Εξασκούν τα τελετουργικά τους στην ύπαιθρο: σε πάρκα, κήπους, δάση, αυλές ή πλαγιές. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της Wicca :

"Wicca" είναι η ονομασία μιας σύγχρονης νέο-Παγανιστικής θρησκείας, η οποία διαδόθηκε ευρέως χάρη στις προσπάθειες ενός Βρετανού συνταξιούχου δημοσίου υπαλλήλου ονόματι Gerald Gardner (τέλη του 1940). Τις τελευταίες δεκαετίες, η Wicca έχει διαδοθεί εν μέρει λόγω της δημοτικότητάς της ανάμεσα στις φεμινίστριες και όσους αναζητούν μια θρησκεία πιο γήινη και με θετικότερη στάση προς τη γυναίκα. Όπως οι περισσότερες νέο-Παγανιστικές θρησκείες, η Wicca λατρεύει τη φύση ως ιερή αντλώντας μεγάλο μέρος της έμπνευσής της από τις μη-Χριστιανικές και προ-Χριστιανικές θρησκείες της Ευρώπης. Ο όρος «νέο-Παγανιστική» προέρχεται από τη Λατινική λέξη paganus, δηλαδή αυτός που ζει στην εξοχή, και πηγαίνει πίσω στην χρονική περίοδο πριν την εξάπλωση των σημερινών μονοθεϊστικών θρησκειών. Ως γενικός κανόνας ισχύει ότι οι περισσότεροι οπαδοί της Wicca είναι νέο-Παγανιστές, ενώ όλοι οι Παγανιστές δεν είναι οπαδοί της Wicca.

Ένας καλός γενικός κανόνας φαίνεται να είναι ότι δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο πιστεύω ή τελετουργικό που να απαρτίζουν τη Wicca , αν και υπάρχει ένα πιστεύω που φαίνεται να επαναλαμβάνεται: Εφόσον δεν βλάπτει κανέναν, κάνε αυτό που θέλεις. Ορισμένα τελετουργικά μοιάζουν επίσης να επαναλαμβάνονται.

Οι οπαδοί της Wicca εκτελούν έναν αριθμό τελετουργικών που σχετίζονται με φυσικά φαινόμενα όπως οι 4 εποχές, τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες. Τα σύμβολά τους βασίζονται στη σύνδεση της Φύσης με την ανθρώπινη ζωή. Για παράδειγμα, γιορτάζουν το καλοκαίρι με ένα έθιμο για τη γονιμότητα γνωστό ως Beltane. Αντί να προσεύχονται σε κάποιον αφύσικο θεό που είναι έξω από κάθε ανθρώπινο βίωμα, οι πιστοί της Wicca ασχολούνται περισσότερο με την αυτο-αφύπνισή τους και την αφύπνιση της σύνδεσής τους με τη φύση και τους θεούς της φύσης, αρσενικούς και θηλυκούς. Τα τελετουργικά τους φαίνεται πως είναι μεταφορές ψυχολογικών διαδικασιών. Τραγουδούν, χορεύουν, ψάλλουν. Καίνε κεριά και λιβάνι. Χρησιμοποιούν βότανα και φυλαχτά. Συχνά οι πιστοί της Wicca προτιμούν τα βότανα από τα παραδοσιακά φάρμακα. Στα ομαδικά τελετουργικά εκφράζουν τις επιθυμίες τους στην κοινότητα. Δεν κάνουν ξόρκια. Ζητάνε ευλογίες από το βορρά, το νότο, την ανατολή και τη δύση. Διαλογίζονται. Δεν μαγειρεύουν περίεργες δηλητηριώδεις σούπες μέσα σε καζάνια. Δεν πετάνε πάνω σε σκούπες. Δεν προσεύχονται για να πάθουν κακό οι εχθροί τους. Οι πιστοί της Wicca μπορούν να ονομαστούν πανθεϊστές διότι λατρεύουν τη φύση και τους θεούς/θεές της φύσης.

Ωστόσο οι οπαδοί της Wicca έχουν ένα κοινό με τους Χριστιανούς. Και οι δύο πιστεύουν ότι οι ανελέητες φυσικές καταστροφές είναι βασικά κάτι καλό. Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τις ευλογίες της Φύσης (ή του θεού), συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων που καλύπτονται από την ηφαιστειακή σκόνη στην Πομπηία, των παιδιών που παρασύρονται από τις πλημμύρες, εκείνων που παρασύρονται έξω από τα σπίτια τους από τους ανεμοστρόβιλους, των εκατομμυρίων ανθρώπων που ψήνονται κάτω από έναν αδιάφορο ήλιο σε τσουρουφλισμένα χωράφια, των αθώων τεράτων που γεννήθηκαν παραμορφωμένοι λόγω των ανελέητων βιολογικών νόμων, εκείνων που καταβροχθίζονται από τεράστιες ρωγμές της γης, εκείνων που πνίγονται στους τυφώνες, και των εκατομμυρίων που μένουν άστεγοι κάθε χρόνο εξαιτίας ανελέητων δυνάμεων που μαστίζουν ένα ανελέητο τοπίο. Μόνο στις μυθολογίες τους λέγεται ότι η μαγεία των οπαδών της Wicca ή οι προσευχές των Χριστιανών σταμάτησαν τις πλημμύρες, έσβησαν το χτύπημα του κεραυνού, σταμάτησαν τον ανεμοστρόβιλο και τον τυφώνα, ηρέμησαν την τρεμάμενη γη, ή υπνώτισαν το παλιρροιακό κύμα.

Η ελκυστικότητα της Wicca μπορεί να οφείλεται στη φιλική στάση απέναντι στις γυναίκες, στη νατουραλιστική άποψη γύρω από το σεξ και στην ισχύ που υπόσχεται με τα μάγια. Είναι πολύ δημοφιλής ανάμεσα στις γυναίκες, και είναι δελεαστικό να πούμε ότι η Wicca αποτελεί τη γυναικεία εκδίκηση για αιώνες μισογυνισμού και «γυνοκτονίας» από εγκαθιδρυμένες θρησκείες όπως ο Χριστιανισμός. Η Wicca , όπως η Κέλτικη θρησκεία, επιτρέπει στις γυναίκες πλήρη συμμετοχή στα τελετουργικά. Οι γυναίκες είναι ίσες, αν όχι ανώτερες, με τους άντρες. Οι γυναίκες στην Κέλτικη μυθολογία μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον ασυνήθιστες. Είναι έξυπνες, ισχυρές πολεμίστριες, ανελέητες, επιθετικές σεξουαλικά, και ηγούνται εθνών.

Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Wicca δεν έχει σχέση με την τελετουργία του Σατανισμού. Αυτή η τελετουργία συνδέεται με τη δίωξη των «μαγισσών» από τους Χριστιανούς, ιδιαίτερα κατά τη μεσαιωνική και Ισπανική Ιερά Εξέταση, όχι πάντα από τους ίδιους τους Εξεταστές. (βλ. Malleus Maleficarum , 1486, που περιγράφει «τους τρεις αναγκαίους ακολούθους της μαγείας, δηλαδή τον Σατανά, μια μάγισσα και την άδεια του Παντοδύναμου θεού»). Ωστόσο το πνεύμα των κυνηγών μαγισσών επιζεί στις καρδιές πολλών ευσεβών Χριστιανών που εξακολουθούν να διώκουν τους οπαδούς της Wicca , μεταξύ άλλων, ως λάτρεις του Σατανά. Οι σύγχρονοι κυνηγοί μαγισσών δεν απαιτούν εξαγνισμούς. Αντιθέτως, προσπαθούν να καταργήσουν το Halloween, τα βιβλία που μιλούν για μάγισσες, και οποιοδήποτε σύμβολο ή αριθμό που έχει συνδεθεί από τους Χριστιανούς με το Σατανισμό. (Ακόμα και μία τοπική πιτσαρία διώχθηκε για κάποια σύμβολα που είχε στα κουτιά της. Οι τοπικοί κυνηγοί μαγισσών ισχυρίστηκαν ότι τα σύμβολα ήταν σύμβολα του Σατανά. Η πιτσαρία προτίμησε να αλλάξει τα κουτιά της από το να έρθει αντιμέτωπη με τη δυσφήμιση).

Την πρώτη ημέρα της άνοιξης του 1996, τοπική εφημερίδα δημοσίευσε άρθρο για μία ομάδα μαγισσών. Η ιστορία παρουσίαζε τη γυναικεία αυτή ομάδα σαν άκακες λάτρεις της φύσης που χορεύουν σε κύκλους και ζητούν ευλογία από το νότο, το βορρά, την ανατολή και τη δύση κλπ. Το άρθρο προκάλεσε την εμφάνιση μιας μεγάλης επιστολής προς τον εκδότη η οποία επέκρινε το συγγραφέα της ιστορίας για την αφέλεια και την άγνοιά του. Οι μάγισσες συνεργάζονται με τον Σατανά, έλεγε ο αποστολέας της επιστολής που υπέγραφε ως «επιζών κακοποίησης κατά τη διάρκεια σατανιστικού τελετουργικού». Η ειλικρίνεια του συγγραφέα της επιστολής έμοιαζε τόσο αληθινή όσο και η ειλικρίνεια των γυναικών του Σάλεμ που ομολόγησαν ότι ήταν μάγισσες. Τα σύγχρονα θύματα κακοποίησης από σατανιστικές τελετουργίες παραπλανούνται άραγε τόσο όσο και οι μάγισσες που κυνηγήθηκαν ανά τους αιώνες από Χριστιανούς και οι οποίες πραγματικά πίστευαν ότι ήταν τόσο σατανικές όσο υποστήριζαν οι διώκτες τους; Είναι οι οπαδοί της Wicca σήμερα μέρος μιας σατανικής συνομωσίας; Αμφιβάλλω. Εάν όντως υπάρχουν Χριστιανοί που κακοποιούνται συστηματικά από λάτρεις του Σατανά, τότε αυτοί που τους κακοποιούν δεν είναι μέρος μιας παγκόσμιας συνομωσίας γνωστής ως Wicca .

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ...

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

σαν το ξεχασμένο στάχυ

ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος

κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος

σαν το ξεχασμένο στάχυ

άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι

όπως του πελάγου οι βράχοι

ο κόσμος θάλασσα που απλώνει

κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι

ανεμοδαρμένοι βράχοι

άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα

σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα

άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα

σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

Μαυρη ψυχη...

Μια ζωη το'παιζες δηθεν καλος και αρτιος...
Το'κανες γιατι ειχες αναγκη να πιστεψεις σε κατι αληθινο,
σε κατι ειλικρινες κι ατοφιο!
Ομως τωρα πια...
Ηγγικεν η ωρα!
Οσες τυψεις κι αν νιωθεις,
οσες φορες κι αν γονατισες για εξιλεωση...
Η ψυχη σου ηταν δοσμενη απο καιρο!
Μαυρη ψυχη,
σκοτεινη,
εκδικητικη...
Δεν το επελεξες μα...
Δεν υπηρχε αλλη λυση!
...
Δεν μου'δωσες αλλα περιθωρια...
...
Αφηνω πισω μου τον δρομο της υπομονης!
Βαδιζω πια στον δρομο που χαραξα εγω...

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό...

Federico Garcia Lorca

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό

και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι

Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ

τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά

και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου

στο ρογοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά

κι ο γέρος έλιαζε,ακαμμάτης, τ'αχαμνά του

Του ταύρου ο Πικάσσο ρουθούνιζε βαριά

και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι

τραβέρσο ανάποδο, πορεία προς το βοριά

τράβα μπροστά, ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλιάζαν οι ελιές

και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλλια

τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές

τότες που σ'έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια

Ατσίγγανε κι αφέντη μου

με τι να σε στολίσω;

φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό

στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω

κι ίσια ένα αντρίκιο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι

κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά

σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι

μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη

φτενή δίχως καρένα

σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά

σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα

και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.

Για τον ερωτα της κολασης...

Ποσα σφαλματα τουτ'η ψυχη μπορει ν'αντεξει;
Ποσες καρδιες ειδε να σπαρταρουν για τον ερωτα της κολασης;

...
ολοι τους συνομοτουν εναντιον μου και ψαχνουν για'κεινη την φλογα που θα τους πυρπολησει το κορμι!
Οι ανοητοι...
Η φλογα που γυρευουν κρυβεται μεσα τους!
Κι αυτοι...
Εθελοτυφλουν!

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο μικρός πρίγκιπας»

Η Αλεπού κοίταξε το Μικρό Πρίγκιπα, για πολύ ώρα.-Σε παρακαλώ εξημέρωσε με! είπε.-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα απ' τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.

-Τι πρέπει να κάνω; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά ...

Την επόμενη μέρα ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

-Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τ' απόγευμα από τις τρεις θ' αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ' ανησυχώ. Θ' ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της ...;Χρειάζεται κάποια τελετή.

-Τι πάει να πει τελετή; Είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Είναι κι αυτό κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Είναι αυτό που κάνει μια μέρα να μη μοιάζει με τις άλλες, μια ώρα με τις άλλες ώρες. Υπάρχει, για παράδειγμα, μια τελετή στους κυνηγούς. Χορεύουν την Πέμπτη με τα κορίτσια του χωριού. Η Πέμπτη λοιπόν είναι υπέροχη μέρα. Πάω και κάνω βόλτα ίσαμε τ' αμπέλι. Αν οι κυνηγοί χόρευαν οποτεδήποτε, οι μέρες θα έμοιαζαν σαν όλες, κι εγώ δε θα είχα ποτέ διακοπές.Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού ...; Θα κλάψω.

-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω ...

-Σωστά, είπε η αλεπού.

-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Σωστά, είπε η αλεπού.

-Τι κέρδισες λοιπόν;

-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε.

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ' άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είσαστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία απ' όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω απ' τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ' εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δύο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:-Αντίο, είπε ...;-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου ...είπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.-Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού.-Μα εσύ δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου ...-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου ... Ξανάπε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται ...

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο μικρός πρίγκιπας Antoine de Saint-Exupéry»

Άραγε πεθαίνουν οι ποιητές;

Η αγαπημένη του ρήση ήταν "Σκέψου πριν σκύψεις". Ο ίδιος δεν έσκυψε παρά μόνο για το μάζεμα της ελιάς. Κι όσο χρειαζόταν προκειμένου να χτυπάει τις λέξεις του στο χαρτί. Χρόνια τώρα, από το 1992, ζούσε σε ένα μικρό χωριό της ορεινής Κορινθίας που οι μόνιμοι κάτοικοί του δεν ξεπερνούν τους τριάντα. Όταν χρειάστηκε δηλαδή παραιτήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου εργαζόταν ως μεταφραστής, απομακρύνθηκε από το πολύβουο άστυ και κόνεψε στο σπίτι με τον κήπο και καμιά εκατοστή ρίζες ελιές. Στο Θροφαρί είχε στήσει το ποιητικό του εργαστήρι από το 1992 ο Αργύρης Χιόνης. Εκεί όλα αυτά τα χρόνια "Πέρασε τη ζωή του / Γράφοντας ποιήματα / Με τη γομολάστιχα".

Έφυγε ανήμερα Χριστουγέννων από ανακοπή στα 68 του χρόνια

Στην Αθήνα κατέβαινε όταν είχε λόγο. Αυτή τη φορά ήρθε να περάσει τις γιορτές ανάμεσα σε ανθρώπους του αγαπημένους. Ανήμερα των Χριστουγέννων η καρδιά του έπαψε να χτυπά. Ανακοπή. Μια ευθεία γραμμή απλώθηκε ανάμεσα σ' όσους η ποίησή του, η κουβέντα του, ένα ποτήρι ρακή είχε ακουμπήσει πάνω τους χέρι παρηγορητικό. "Η τέχνη πάντα λειτουργούσε ως παραμυθία για τον άνθρωπο" μας έλεγε σε μια από τις λίγες συντεντεύξεις του, πριν από ένα χρόνο, με αφορμή τότε την κυκλοφορία της τελευταίας, όπως αποδείχτηκε, ποιητικής του συλλογής "Ό,τι περιγράφω με περιγράφει" (εκδ. Γαβριηλίδης).

Αλήθεια πεθαίνουν οι ποιητές; Ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς με την εκδημία ενός ποιητή, νάτο και τώρα παρόν. "Τελικά οι ποιητές πεθαίνουν για να καταλάβουμε μια και καλή πόσο πολύτιμοι ήταν και για να δοκιμάσουν κι αυτοί που τους αγνοούσαν το 'ποιητικό τους σώμα'" έλεγε ένας φίλος. Ο ίδιος ο Χιόνης, που συχνά επανερχόταν στο θέμα του τέλους στην ποίησή του, στη συλλογή "Υπόγειο" όριζε με τρόπο εμβληματικό το αμετάκλητο του θανάτου: "Τρώω καρπό, φτύνω κουκούτσι, φυτρώνει δέντρο. Αχ, να ‘χα κι εγώ κουκούτσι, να το 'φτυνε ο θάνατος, να φύτρωνα ξανά". Ωστόσο, να, στα ποιήματά του ξαναγυρίζουμε. Είναι σαν την προτροπή του να γεμίζουμε το άδειο βάζο, όταν έλθει η ώρα του τέλους. Γιατί "Δύσκολη η ζωή κι απλούστατος ο θάνατος, αυτή η έρημος που τίποτε από σένα δεν ζητά, που περιμένει απλώς να την διανύσεις" ("Υπόγειο").

Ο Αργύρης Χιόνης γεννήθηκε το 1943 στην Αθήνα (Σεπόλια) από γονείς νησιώτες, εσωτερικούς μετανάστες. Αφού και ο ίδιος εξέτισε μακρά περίοδο μεταναστεύσεως εις την Εσπερίαν και εργάστηκε από το 1982 ώς το 1992 ως μεταφραστής στην Ε.Ε., επέστρεψε στη μητριά πατρίδα το 1992 και εγκαταστάθηκε στο Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας, όπου θα τελεστεί η πολιτική κηδεία του. Η ημέρα δεν έχει ακόμα οριστεί.

Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές: "Απόπειρες φωτός" (1966), "Σχήματα απουσίας" (1973), "Μεταμορφώσεις" (1974), "Τύποι ήλων" (1978), "Λεκτικά τοπία" (1983), "Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη" (1986), "Εσωτικά τοπία" (1991), "Ο ακίνητος δρομέας" (1996), "Ιδεογράμματα" (1997), "Τότε που η σιωπή τραγούδησε και άλλα ασήμαντα περιστατικά" (2000), "Σο υπόγειο"(2004), "Η φωνή της σιωπής. Ποιήματα 1966-2000" (2006), "Ό,τι περιγράφω με περιγράφει" (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2010).

Εξέδωσε τα πεζά: "Ιστορίες μιας παλιάς εποχής που δεν ήρθε ακόμα", "Ο αφανής θρίαμβος της ομορφιάς", "Τρία μαγικά παραμύθια", "Όντα και μη όντα", για τα οποία βραβεύτηκε από το περιοδικό “Διαβάζω” το 2007, "Περί αγγέλων και δαιμόνων", "Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες", με το οποίο απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 2009, και το θεατρικό έργο "Το μήνυμα και άλλες δύο φάρσες".

Έχει ακόμη μεταφράσει τα εξής έργα: Octavio Paz, Ποιήματα (Σπηλιώτης, Αθήνα 1981), Howard Fast, Οι μετανάστες (Bell, Αθήνα 1981), Jeffrey Archer, Κάιν και Άβελ (Bell, Αθήνα 1982), Russel Edson, Όταν το ταβάνι κλαίει (Αιγόκερως, Αθήνα 1986), Jane Austen, Περηφάνια και προκατάληψη (Πατάκης, Αθήνα 1997), Roberto Juarroz, Κατακόρυφη ποίηση (Τα τραμάκια, Θεσσαλονίκη 1997), Henri Michaux, Με το αγκίστρι στην καρδιά (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2003), Nicanor Parra, Ποιήματα επείγουσας ανάγκης (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2008).

Ο Αργύρης Χιόνης άφησε το αποτύπωμά του στα ποιητικά πεπραγμένα γράφοντας ποίηση χαμηλών τόνων, άλλοτε υπαινικτική, βαθιά υπαρξιακή και πάντα εύληπτη. "Ό,τι έχω γράψει με έχει γράψει" μας έλεγε. Με "δασκάλους" τον Καβάφη, τον Καρυωτάκη, τον Μπέκετ, τον Κάφκα. Ο ίδιος προσομοίαζε την ποίησή του με "ποίηση δωματίου". Όπως μας έλεγε "είναι σύντομη, περιεκτική, πυκνή και αποστηθίσιμη. Όπως ένα μικρό κοντσέρτο μπαρόκ, ένα κονσέρτο δωματίου. Δεν σημαίνει ωστόσο ότι είναι μια ποίηση που περιορίζεται μόνο στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Έχει συμβεί στο παρελθόν να δω μικρά ποιήματα μου γραμμένα σε τοίχους σε περιόδους φοιτητικών εξεγέρσεων, πράγμα που σήμαινε ότι ακόμη και η χαμηλόφωνη ποίηση, αν έχει κάτι να πει, βγαίνει από το γραφείο στον δρόμο".

Ο ίδιος άλλωστε κάθε άλλο παρά ποιητής αποκομμένος στο γραφείο του ήταν. Πολίτης του κόσμου και ον πολιτικό με τη στάση ζωής του, έτσι αποτραβηγμένος από τα ανούσια και τα ψεύτικα, αλλά όχι απομονωμένος από όσα η ζωή και η κοινότητα ορίζουν, έκανε πράξη την ιδέα του. Ποιητής και "ζώο πολιτικό", καθώς η "προσωπική μου αγωνία εντάσσεται στη συλλογική αγωνία ή, αν θέλετε, η συλλογική αγωνία εκφράζεται από την προσωπική μου στάση". Ο Αργύρης Χιόνης αναγνώριζε ως τα "μόνα αποτελεσματικά όπλα που διαθέτει ο άνθρωπος το χιούμορ και το όνειρο". Τα διέθετε και τα δύο.

Κατέγνων...

απόσπασμα:

...στο περιβόλι της λήθης επάνω στα ξεραμένα όνειρα που άφησες απότιστα

έχεις πλαγιάσει

με τα θολά σου μάτια στραμμένα στα σύννεφα προσμένεις τον άγγελο να σου φέρει το θαύμα

ποτάμια δροσίζουν τις ρυτίδες τις πίκρας που ζωγράφησαν την άλλοτε σφριγηλή μορφή σου

και ο νους στενεύει καθώς οι χτύποι από τα σωθικά σου αντηχούν σαν κάμπανες που σημαίνουν τον θάνατο...

"Ε"

‎...αλλά τις νύχτες...

‎" .... αλλά τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς,

όχι για να κοιμηθώ,

αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα ή με πρόσωπα αβέβαια, θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες ξαφνικά συναντημένα - και δόξα τω θεώ δεν κατάλαβα ποτέ τον κόσμο γιατί αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που αποφύγαμε (και μετανοιώσαμε)

μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ημερών, σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα

και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν

και που ο ύπνος τους συγχωρούσε.

και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.

Α, έχασα τις μέρες μου,

αναζητώνας την ζωή μου..".

Τ. Λειβαδίτης

Οταν μια μερα

Οταν μια μερα κολαση ξεχειλισει,
οι νεκροι θα βασιλεψουν για...
...ΠΑΝΤΑ!

Σας το φωναζω...

Σας το φωναζω:
Μην λεηλατειτε εκεινο που παραμενει θαμενο!
Ψαξτε τους θησαυρους που αναζητατε,
στον παραδεισο της κολασμενης σας ψυχης...

Νιωθω προδωμενος...

Νιωθω προδομενος απ'ανθρωπους που πιστεψα σ'αυτους...

Χερια που μ'απλωθηκαν κι ευχαριστως θα τα'κοβα απ'την ριζα!