...Αναγέννησις...

Στα χρόνια της μεγάλης οργής

ο Μαύρος Ήλιος έθρεφε τα μάτια μου

και έδινε Σκοτεινή ματιά στο προδομένο βλέμμα μου.

Στα χρόνια που οι ψυχές από δίψα σπαρταρούσαν

στην δική μου πήγαζε άφθονο κρασί και με έλουζε με αίμα.

Στις μέρες εκείνες που το αλύχτισμα μου

σκορπούσε τον πόνο και την θλίψη μου...

... Δόθηκε ένα Τέλος...

Και ήρθε η στιγμή που γονάτισα από την εξάντληση

και ο Μαύρος Ήλιος έφυγε από μπροστά μου.

Το Νέο Φώς πιο ισχυρό με τύφλωσε

μου πλήγωσε τα μάτια.

Έλουσε το σώμα μου η γαλήνη των αχτίδων του

και πήρε από πάνω μου το σκοτεινό το πέπλο.

Κι έπεσα κατα γής... σαν άψυχο κουφάρι.

Και ήρθε η εποχή που με πότιζαν για να ανθίσω

αλλά το χώμα είχε μείνει για καιρό χωρίς νερό.

Μέχρι που η κούραση τους επέβαλε

στην προσπάθεια ένα τέλος να βάλουν.

Τότε ήταν η στιγμή που όταν όλα τα άλλα χέρια έφυγαν μακριά

ένα έμεινε και κράτησε το δικό μου.

Δεν ήταν ανάμεσα στα άλλα στην πρώτη την προσπάθεια

δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο.

Ήρθε από το παρελθόν που ξέχασα σε μια νύχτα.

Κι ο αέρας του σαν φιλί στα βλέφαρα, τα άνοιξε...

Και κοίταξα θολά στον νέο κόσμο που ξυπνούσα.

Και η μορφή της θολή όσο και τα λόγια που στα αυτιά μου

τρυφερά ακούγονταν...

Είχες μια αποστολή, τώρα είσαι ελεύθερος να την ακολουθήσεις...

Αυτά τα λόγια ξεχώρισα στα τόσα που μου είπε.

Και σαν αναγεννημένο δένδρο σηκώθηκα

και ούρλιαξα δυνατά να ακουστεί η επιστροφή μου.

Από τα δώματα του πιο σκοτεινού μου κόσμου

σε έναν άλλο που είχα ξεχάσει πίσω από την σκοτεινή μου διαδρομή.

Η οργή έφυγε, το μίσος χάθηκε, η σκοτεινιά από τα μάτια έσβησε...

Το πρώτο Φώς μπορώ να δώ, το τελευταίο να απολαύσω.

Στο μεγάλο τα μάτια μου ματώνουν...

Στην νέα νύχτα όλα είναι καθαρά και το βλέμμα απαλά αγγίζει

τον κόσμο που ζεί πίσω από τις φυλλωσιές.

Με μια αναπνοή ξεκινώ να τρέχω

πάνω στους λόφους και κάτω από τα δέντρα

έξω από τις σκιές που ρίγος φέρνουν.

Τρέχω... Τρέχω... Τρέχω...

Κάτω από το Φώς του Φεγγαριού

κάτω από το τραγούδι των αναγεννημένων άστρων.

Επέστρεψα μέσα από το Σκοτάδι

με έναν αέρα παλιό... Πανάρχαιο...

Τρέχω... Τρέχω... Τρέχω...

Τον κόσμο που κρύβεται πίσω από τις φυλλωσιές της Νύχτας φυλάω!

Κάτω από την πύρινη βροχή...

αναγεννήθηκα Λύκος...

Και σ'έναν τελευταίο πόλεμο οδεύω...

Στο πλάϊ της Κυράς και των πιο αγαπημένων Ανθρώπων

Ανάμεσα στην Μέρα και την Νύχτα...

Κάτω από την γκρίζα την βροχή...

πεθαίνει ελεύθερος και μόνος ένας Λύκος...

Σουπερνοβα...

Στο μαυρο της ληθης μου σκοταδι απλωνω τα φτερα μου!

Θελω να πεταξω,

να χαθω μεσα στην αβυσσο του καθε σου ονειρου,

να γινω ενα με το χαος σου,

να γινω πετσι απ'το πετσι σου,

σπιθα απ'την φλογα σου...

Να γινω ταξιδιαρικο πουλι διχως προορισμο!

Κι ομως δεν μπορω...

Σφιγγω τα δοντια και ριγω!

Ενα με το χωμα.

Ενα με τον τον θανατο τον ιδιο...

Ενα μ'αυτο που πνηγει το αιμα μου και με λυτρωνει!

Ουσιες...

Ουσιες που με ταξιδευουν στ'ατελειωτο συμπαν τ'ουρανου σου!

Στ'αμετρητα αστερια...

Ετη φωτος που με κρατανε μακρια σου.

Εκει μεσα με κερδιζω,

εκει μεσα με χανω οριστικα!

Βαδιζω πανω στους πλανητες σου κι αφηνω χναρια που γινονται σημαδια στην μνημες των καιρων...

Ρουφω τους γαλαξιες σου και το μονο που που με κραταει ακομα ζωντανο ειναι η προσμονη της εκρηξης σου!

Εκεινη την ωρα που μεταμορφωνεσαι σε σουπερνοβα και με πλυμμηριζεις με λαβα καυτη και μαγμα θυμωμενο.

Κι εγω εκει...

Να περιμενω μεχρι να με καταπιει το ερεβος!

Να βυθιστω στο υπεροχο τιποτα αυτου του κοσμου...

Ενος κοσμου που θελει να πιστευει πως υπαρχει.

Πως υφισταται και αναπνεει ακομα!

Κι ομως...

Κατω απ'τις σαπιες του τις σαρκες,

το κυτταρο μιας νεας ζωης ξαναγεννιεται!

Καλω αποψε ολες τις ψυχες...

Ολες εκεινες που κρυφτηκαν στο ερεβος της νιοτης μου!

Στο πιο σαπιο κομματι της ζωης μου...

Σ'εκεινο το σκοτεινο σημειο που ουτε ο θανατος δεν το γνωριζει!

Μονο εγω.

Εγω κι εσυ...

Χαμενα λειβαδια στερησης και γνωσης απλωνονται μπροστα μας.

Εγω κι εσυ...

Περιμενα χρονια ολοκληρα για τουτη την ημερα που θα'νιωθα το καλεσμα τ'ανεμου στην δικη σου την ανασα!

Η δικη σου η ανασα...

Ας ηταν απο χολη και θειαφι ποτισμενη.

Ενα με την δικη μου!

Χολη και θειαφι...

Σμυρνα και λιβανι...

Ολα τ'αλλα αγορι μου...

Φτηνα υποκαταστατα!

Αν βρισκόταν λέει...

Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου,

να μου ζεστάνει τα χέρια μου...

Να μου πει ψιθυριστά...

"Εντάξει,
εντάξει,
μη φοβάσαι..."

Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό του,

να πιάσω το σχήμα του χαμόγελού του...

Να πιάσω το σχήμα του κόσμου.

Αν βρισκόταν λέει...

...καλη σας νυχτα...

Παντα φλερταρε το φως με το σκοταδι...

Παντα το εκανε και θα συνεχιζει να το κανει ξανα και ξανα!

Κι αυτο συμβαινει γιατι μονο μεσα σ'αυτο μπορει το φως να κρυψει τις ατελειες του.
Κι εκεινο,

(το σκοταδι)

μονο μεσα απ'το φως,

μπορει να αναδειξει τις δικες του...

...καλη σας νυχτα...

H τέχνη του ποιητή...

Η τέχνη να φωνάζεις μιλώντας σιωπηλά

να χαμογελάς χωρίς να πληγώνεις

να αποχωρείς με θάρρος και όχι δειλά

να αναστενάζεις χωρίς να θυμώνεις

να αγκαλιάζεις ανοίγοντας τα φτερά σου

να πετάς μαζί με την αύρα του αέρα

να αγαπάς τα λάθη σαν να 'ναι παιδιά σου

να γράφεις τον πόνο σου νύχτα ή μέρα

Η τέχνη του να είσαι χωρίς να υπάρχεις

να βρίσκεις χωρίς να ψάχνεις

να προσφέρεις αγάπη χωρίς να ζητάς

να χύνεις το δάκρυ χωρίς να πονάς

Eίναι η πένα του ποιητή,

η τέχνη του επιζώ μέσα από ιδρωμένα βιβλία,

το άγγιγμα ψυχής σαν ανεξίτηλη γραφή,

οι αναμνήσεις όταν περνούν στην ιστορία

Τέχνη είναι,

η πείνα του θέλω και όχι του πρέπει

η δίψα του πράττω και όχι του αντέχει...

Περί Αγγέλων...

Η ιστορία που ακολουθεί δεν ξέρω αν είναι πραγματική ή φανταστική.

Την παραθέτω όπως την θυμάμαι, ελπίζω να την αποδώσω όσο καλύτερα γίνεται..

Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που πέθανε και πήγε στον παράδεισο.
Απ' έξω βρισκόταν ο Αγγελός του για να τον συνοδέψει.
Κρατούσε έναν τόμο και του τον έδωσε.

-Αυτή είναι όλη σου η ζωή, του είπε.

Άνοιξε τον τόμο και άρχιζε να θυμάται, να γελάει, να δακρύζει.

-Μα άγγελε, τι είναι όλα αυτά τα βήματα δίπλα σε εμένα.

-Αυτά είναι τα βηματά μου, ήμουν δίπλα σου σε κάθε σου βήμα.

Προς μεγάλη του έκπληξη στις πιο μεγάλες δυσκολίες του, τα βήματα απεικόνιζαν μόνο ένα ζευγάρι.

-Μα, άγγελέ μου. Στα πιο δύσκολα σημεία της ζωής μου, εκεί που σε είχα πραγματικά ανάγκη, με εγκατέλειψες, αναρρωτήθηκε ο άνθρωπος.

Τότε ο Άγγελος του έδειξε το βάθος των βημάτων.

-Τότε, στις πιο δύσκολες στιγμές σου, σε είχα στην αγκαλιά μου...

Crash

Τα βλέφαρα σκοτεινιάζουν στην άκρη της σκέψης

Είναι το βάρος από την ενοχή του αδιέξοδου

Η πίεση στους κροτάφους της λογικής

Λογοδοτείς στην εσωτερική φωνή που καλεί για βοήθεια

Δύο οι επιλογές και δύο οι λύσεις

Μία να την πνίξεις και μια να της απλώσεις χείρα.

Με ποιους όρους με αγάπησες;

Τι πόθησες πιο πολύ απ' την ζωή μου;

Ποιον καθρέφτη σου έσπασες πάνω μου;

Διανέμεται ανδρείκελο ασφαλείας, ξεσπάστε πάνω του.

Κουφάρι ανοχής να τραγουδά τον καημό σας

Ηδονική αναπαράσταση γυναικείου κορμιού

Αυτόχειρες συνείδησης μετατράπηκαν σε ψυχές

Ψιθύρισαν παραμύθια για πίστη και ελπίδα.

Το ψέμα ήταν απλά χρηστικό - Αλήθεια μου μ' ακούς;

Ενστικτα…

Ενστικτα…

Ενστικτα σε πληρη επαγρυπνηση!

Καπου εκει μεσα σε θυμαμε,

καπου εδώ μεσα σε ξεχνω…

Ησουν πολύ σημαντικη για μενα,

πολύ σημαντικη.

Μεχρι που εμπλεξες με το σκοταδι…

Μεχρι που εγινες ενα με αυτο!

Σκοταδι…

Ερεβος…

Και ξαφνου...

Να γινομαι ένα με το σκοτος,

να γινομαι ένα με το φως!

Ανοιγω τα μαυρα μου φτερα και μ’αγκαλιαζω…

Καιγομαι!

Καιγομαι και λυτρωνομαι μεσα από φωνες,

μεσα απ’τις οξινες σκουριες σου.

Λικνιζομαι,

ψαχνομαι,

αυνανιζομαι…

Γινομαι ένα με σενα αλλα ταυτοχρονα γινομαι ενα και χωρις εσενα!

Προχωραω,βαδιζω,σε βλεπω πλαϊ μου και σε καιω μεσα σε χαμενα φιλια.

Μεσα σε φιλια που δεν πεταξαν ποτε…

Και το τεντωμενο σχοινι να οριζεται εμπρος μου!

Μια ζωη κρατω τις λαθος ισορροπιες για σωστες

διχως να σκεφτομαι…

…

Ξερεις τι σκεφτομαι;

…ΕΣΕΝΑ…

Ξερεις που βυθιζομαι περισσοτερο απο ποτε;

Μεσα στις σκεψεις σου,

μεσα στους φοβους σου,

μεσα στο κάθε τι που μπορει να’σαι εσυ η ιδια!

Σ’αγαπ-α-ω ψυχη μου…

Και πιο περα απ’αυτην την σκεψη που μου τρωει τα σωθηκα,υπαρχει το φως…

Φως ανελεητο που ξυπνα τα ματια μου!

Όχι,δεν ειμαι πια «τυφλος»,

οχι πια.

Απλα τωρα βλεπω μεσα απ’τα δικα σου ματια,

τα ματια ενός αγγελου…

Διαφορετικοτητα...

Τελικα δεν ειναι και οτι καλυτερο να ξυπνας ενα ωραιο πρωινο,

να κοιταζεις τον εαυτο σου στον καθρεφτη,
να συνειδητοποιεις οτι εχουν περασει τοσα χρονια απο πανω σου,

κι εσυ παραμενεις ακομα ενα "προβατο"!

Καμμια εξελιξη,καμμια αναπτυξη…

Μια δια βιου στασημοτητα!

Μια ζωη καθολου αυτονομη,

καθολου ανεξαρτητη,

διχως πρωτοβουλια και διχως κανενα ειδος συναισθηματος...

Ενα "προβατο" που περιμενει καρτερικα σε ολη του την ζωη,

εναν προσχεδιασμενο "θανατο" απο τον "βοσκο" που ολα αυτα τα χρονια,

δεν επαψε ουτε στιγμη να το εκμεταλευεται...

Να εκμεταλευεται καθε κομματι του κορμιου του,

μεχρι να ερθει εκεινη η ωρα που θα το "κατασπαραξει" σαν να ηταν βορα σε στοματα θηριων...

Ερμαιο σε αποφασεις αλλων...

Καμμια

δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ο τ η τ α

απ'το υπολοιπο "κοπαδι"...

Κι αν καποιο απο ολα αυτα τα "προβατα" ξεφυγει θελοντας να

ζ η σ ε ι

την δικη του ξεχωριστη ζωη,

τοτε εκεινο,

γινεται αμεσως η κατακραυγη ολων,

λες κι εκανε το χειροτερο εγκλημα!

Μα τι συναιβει για να του αξιζει κατι τετοιο;

Απλα ηταν...

δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ο

σε συγκριση με την υπολοιπη του "φυλη"...

Αυτο ηταν και το μονο του "αμαρτημα"...

"Προβατα ξυπνατε,η σειρα σας ερχεται,

κι εσεις τσομπανακια βρε αϊντε να κουρευεστε,

προβατα ξυπνατε,πιαστε τα υψωματα,

λυκοι θα υπαρχουν,οσο υπαρχουν προβατα..."

Λιακος...

Αναγεννηση...

Στης φωτιας τον ρυθμο χορευω.

Σερνω το βημα μου γοργα πανω απο καθε σπιθα κι αφουγκραζομαι...

Οι φλογες μου μιλουν,γλυφουν στοργικα καθε πληγωμενη μου θυμηση και την παραδιδουν στην τεφρα!

Καμμια ανασα χαμενη,κανενας ποθος ρημαγμενος...

Η φωτια μου μιλα κι αποψε.

Με παρασερνει στην εκσταση,σε μια νιρβανα που με κανει να θελω να πνιγω στο φλεγομενο,υγρο της στοιχειο...

Να βυθιστω στ'απυθμενα νερα της και να μεθυσω απ'το κρασι της σαν πρωταρα παρθενα σε οργιο αχαλινωτο!

Με θοπευει η φωτια αποψε...

μ'αγκαλιαζει με'κεινη την πυρινη γλωσσα της και μου χαριζει την μεταμορφωση που παντα ονειρευομουν!

Αλλαζω!

Η μικρη καμπια βγηκε πια απο το κουκουλι της και η χρυσαλιδα που κρυβοταν μεσα του,εγινε μια ομορφη πεταλουδα...

Αλλαξα...

Απο αγγελος εγινα δαιμονας.

Ενας φλεγομενος δαιμονας διχως βελουδινα φτερα στους ωμους!

Διχως εκεινο το φωτοστεφανο που δηλητηριαζε τις ορμες μου χρονια τωρα!

Ως αλλος φοινιξ αναγεννηθηκα απο τις σταχτες μου...

Στην πλατη μου φυτρωσαν δυο ολοκαινουργιες φτερουγες ετοιμες να προσφερουν αρχεγονες ηδονες!

Καιγομαι...

Φλεγομαι και πυρπολω συναμα!

Δινω αλλα και περνω ζωη...

Τρεφω σκουριασμενες συνειδησεις,υπαρξεις διχως οντοτητα,κουφαρια σαπια,νωθρα!

Οτι αγγιζω περνει σαρκα και αιμα...

Σαρκα απο τα σπλαχνα μου κι αιμα πηχτο,καυτο!

Αιμα αγνο,καθαριο...

Φερμενο απ'την πιο αβατη γωνια του κοσμου!

Την αβυσσο της ψυχης μου...

Η αγαπη ειναι ο πιο γλυκος θανατος!

Ειμαι τοσο μπερδεμενος...

Μα τοσο πολυ μπερδεμενος!

Ξαπλωμενος στο κρεβατι μου,ηρεμος και χαλαρος.

Και μου μιλαω...

Και προσπαθω να με ακουσω,να με καταλαβω,να με νιωσω,αλλα δεν βγαζω νοημα.

Ολα εκει πισω,ειναι τοσο μακρια...

Τοσο βαθεια ριζωμενα στην συνειδηση μου

-καρφωμενα σχεδον-

και δεν μπορω να με καταλαβω!

Καθε μερα που περναει,με παλευω...

Γνωριζω πολυ λιγα πραγματα για τον εαυτο μου.

Δεν γνωριζω πολλα μα...καθε μερα που ζω,μαθαινω και κατι νεο,κατι το καινουργιο!

...

Οχι,δεν ζηταω την ανταποκριση,δεν ζηταω την επιβεβαιωση...

Την επιβραυβευση ζηταω για οσα τολμησα,για οσα μπορεσα να πραξω που κανενας αλλος ως τωρα δεν εχει καταφερει!

...

Κι εκει απεναντι,στην αλλη πλευρα,ειμαι εγω...

Μονος μου.

Εγω κι ο εαυτος μου...

Μαζι του πορευομαι χρονια τωρα σε τουτο το μοναχικο μονοπατι.

Στο μονοπατι μιας ζωης που αν και δεν την επελεξα,πρεπει να την "περπατησω"!

Βρεθηκα αγνος πολεμιστης σε μια μαχη ανιση,ενας ξεχασμενος απο τον χρονο Ναϊτης...

Ετσι θαρρω πως μοιαζω ναι!

Ενας μαχητης δυνατος,με ξιφος την καρδια μου κι ασπιδα την ψυχη μου...

Και προχωρω.

Βαδιζω με βημα σταθερο στο απεραντο κενο.

Και δεν βουλιαζω,δεν βυθιζομαι,δεν χανομαι στο απειρο...

Με "ξερναει" η επιφανεια !

Με "ξερναει" η ζωη μου η ιδια!

Κι ομως...

Υπαρχει ιαση για τουτη την "αρρωστια"!

Γι'αυτο το "μιασμα" που σου πνιγει τα σωθηκα...

Για τουτη εδω την "βρωμα" που σαπιζει μεσα σου απο καιρο!

Η αγαπη...

Η ιδια η αγαπη σ'ανασταινει,αλλα...

Η ιδια η αγαπη ειν'εκεινη που σε στελνει στον πιο γλυκο της θανατο μ'ενα της φιλι μοναχα!

Στον θανατο της ψυχης...

Ενας θανατος,τοσο γλυκος,τοσο απεραντος,
τοσο μα τοσο υπεροχος που θελεις σαν τρελος να χαθεις μεσα στην σκοτεινη αγκαλια του!

Λοιπον ναι...

Ετσι ειναι τελικα!

Η αγαπη ειναι ο πιο γλυκος θανατος!

Μια φλόγα παγερή...

Ο Θ. Βέγγος άφησε την τελευταία του πνοή...

Σε ηλικία 84 ετών πέθανε σήμερα το πρωί ο αγαπημένος Έλληνας κωμικός Θανάσης Βέγγος, μετά από πολλές περιπέτειες με την υγεία του.

Ο Θ. Βέγγος άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός», όπου νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες.

Παρά την φήμη του και το γεγονός ότι δημοσιογράφοι και κάμερες τον πολιορκούσαν στενά τα τελευταία χρόνια, ο Θανάσης Βέγγος έφυγε από τη ζωή διακριτικά έτσι όπως έζησε.

Απέφευγε τις συνεντεύξεις και στις λιγοστές δημόσιες εμφανίσεις του οι δημοσιογράφοι κρέμονταν από τα χείλη του κυριολεκτικά.

Άριστος οικογενειάρχης, καλός επαγγελματίας, καλός συνάδελφος αφοσιώθηκε με λατρεία στον κινηματογράφο αγνοώντας σχεδόν την μικρή οθόνη, την οποία τίμησε με την παρουσία του ελάχιστες φορές.

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο τον Μάιο του 1927. Το 1948 εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου έμεινε για δύο χρόνια. Εκεί γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο, γνωριμία που οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά το 1954 με την ταινία Μαγική Πόλις του σκηνοθέτη.

Στη συνέχεια έπαιξε μικρούς –αλλά χαρακτηριστικούς ρόλους- σε σημαντικές ταινίες όπως Ο δράκος, Μανταλένα, ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή, ενώ παράλληλα εργάστηκε και ως φροντιστής στα πλατό.

Η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη οδηγεί στον σχηματισμό του αεικίνητου ήρωα που μέσα στα επόμενα χρόνια θα ενσάρκωνε τόσο καλά ο Θανάσης Βέγγος. Το κοινό τον αγαπά μέσα από τις ταινίες Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ, Μην είδατε τον Παναή, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης και άλλες.

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ!