Γιαννης Μοραλης...

Ο μεγαλος μας ζωγραφος,

Γιαννης Μοραλης ειχε πει καποτε:

"Η ζωγραφικη δεν θελει εξηγησεις..."


Κι ετσι ειναι!

Παραφραζοντας την προταση του λοιπον,
θα παιξω κι εγω λιγο με τις λεξεις και θα πω:

"Η ποιηση δεν θελει εξηγησεις..."

Αν εισαι η καταρα...

Αν εισαι η καταρα της κολασμενης μου ψυχης...

Χιλιες φορες να ζησω στο σκοταδι σου,
παρα να ζω στο φως μου!

Πενα μου γλυκια...

Ω!
Πενα μου γλυκια...
Πενα μου παλια και πονενμενη...

Εσυρες μελανι αρκετο σε μπολικες αραδες,
σκορπισες γραμματα σωρο!

Λεξεις,
προτασεις,
εννοιες και συναισθηματα...

Ω!
Πενα μου γλυκια,

για δες...

Βαστας ακομα!

Το μαχαιρι...

Φωτια στο μαχαιρι που μου καιει την καρδια!

Μια καρδια που θα'πρεπε να'ταν πετρινη,
αλλα ειναι ακομα...ζωντανη!

Γαμω την πουτανα της,
χτυπα ακομα...
Ζει,
παλεται,
βασανιζεται...

Μαχεται με τον χρονο!

Οχρονος...

ανελεητος,
ρητος και αμετακλητος!

Κι εγω;

Αναμεσα σε δυο στιγμες...

Στον καταδικασμενο μου ερωτα και στην πραγματικοτητα!

Τι πρεπει να διαλεξω;

Τι πρεπει ν'αφησω πισω μου;

Τρελα ή λογικη;

Ενας γνησιος τυπος boem δεν εχει κανεναν αναγκη...

Βασιζομενος στην πενα του μοναχα,
στα κιτρινισμενα απ'τον καιρο φυλλα του και στις ουσιες...

Ουσιες που του ανοιγουν το μυαλο κι ετσι μπορει να γραψει,
να δημιουργησει,
ακομα πιο περα κι απ'τον ιδιο τον διαβολο!

Να χτισει εναν κοσμο δικο του,
σε θεμελια τρελας κα με υλικα απολυτης παραφροσυνης...

Εκει ζει,
εκει μεσα κατοικει!

Αναμεσα στην φαντασια και στην τρελα...

Τρελα!

Συναισθημα μοναδικο...

Το'χω βιωσει πολυ καλα στο πετσι μου και το βιωνω ακομα,
μιας κι εχω νοσηλευτει δυο φορες σε ψυχιατρικη κλινικη.

Σταδιο μοναδικο και αξεπεραστο στην ζωη μου!

Περασμα στην απεναντι πλευρα...

Απο την λογικη,
στην τρελα!

Αισθηση κατακορυφη που σε βουτα στην πιο αχανη αβυσσο αυτου του κοσμου!

Στην αβυσσο της παρανοιας...

Κανεις δεν σε φοβατε και δεν φοβασε κανεναν!

Κανενας δεν μπορει να αγγιξει τις σκεψεις σου παρα μονο ο ιδιος σου ο θεραπευτης...

(Αν δεν τον εχεις τρελανει κι εκεινον μεχρι τοτε!)

Και η διαγνωση...

Καταθλιψη και διπολικη ψυχωσικη διαταραχη.

Τιτλος μεγαλειο!

Ετσι εμαθα να ζω...

Περιθωριακος και παρακμιακος μια ολοκληρη ζωη...

Αυτοτελης,
ακραιος και παντοτε διχασμενος αναμεσα σε δυο μονοπατια!

Τρελα ή λογικη;

Λογικη ή τρελα;

Θεε μου,
ποσο δυσκολο μου ειναι να διαλεξω...

Η Μέρα θα Ξανάρθει...

Με πόδια τσακισμένα και σώμα πληγωμένο, βαδίζουμε στις άκρες της γης γεμάτοι επιθυμίες μιας άλλης εποχής. Δεν θα υπάρξει λύτρωση από ήλιους ξένους και χέρια σκοτεινά. Ξεκούραση θα έρθει όταν κλείσουν τα μάτια παντοτινά. Γδαρμένες ας είναι οι ψυχές που βαδίζουν σε μονοπάτια που σκεπάζουν οι σκιές. Εκείνες οι ψυχές θα είναι που θα νιώσουν το βάθος των σκέψεων της μεγάλης Αυγής. Τους πόνους δεν θα διώξουμε και τις πληγές θα γλύφουμε με σάλιο οξύ. Για να κρατάμε τα μάτια ανοιχτά προβλέποντας πάντα μακριά για εκείνους που κρύβονται με δόλο πίσω από κάποιες σάπιες φυλλωσιές. Κι όσοι δεν προλάβουν στις πρώτες ανταύγες της μεγάλης Αυγής να φτάσουν, σε κάποιον άλλο ήλιο νέος δρόμος θα τους έχει ανοιχθεί. Γιατί κανένα πνεύμα και καμιά ψυχή που με πείσμα και αυταπάρνηση οδήγησε μια ολόκληρη ζωή δεν θα χαθεί στο κενό του χρόνου ή του χώρου και καμιά σκιά τις σκέψεις του δεν θα σκεπάσει.

Είναι μεγάλη και μανιασμένη η ελπίδα της μεγάλης αποστολής.

Είναι όπλο η αγάπη που πηγάζει από επιθυμίες που ζωγραφίζουν με αστέρια τον σκοτεινό ουρανό.

Πόσο μπορούν ακόμη να τους δοκιμάζουν εκείνους που γεννήθηκαν να αγγίξουν και να δουν την μεγάλη Αυγή?

Κάθε σκιά που μας σκεπάζει, δεν μπορεί να μας βυθίσει παντοτινά σε μια νύχτα δίχως ελπίδα και ομορφιά...

Η Μέρα θα Ξανάρθει !

Σκέψεις φόβου κι ελπίδας...

Είναι μερικές μέρες που βλέπω τον Λύκο και την Κυρά του Δάσους κουρνιασμένους σε μια γωνιά που την σκεπάζει ο ίσκιος ενός μεγάλου βράχου. Δεν αναπνέουν. Στέκουν αγκαλιά δίχως ζωή μέσα τους. Πεθαίνουν κάθε φορά που γεμίζω με κενό.

Φοβάμαι μήπως και έρθει κάποια μέρα που το κενό επικρατήσει και μείνει για πάντα.

Φοβάμαι μήπως ο κόσμος μου πέσει στην παγωνιά και στην Σκιά.

Όμως... εγώ δεν είμαι ο δημιουργός του κόσμου αυτού. Είναι όλα εκείνα τα μικρά και σημαντικά. Είναι όλες εκείνες οι στιγμές της ζωής μου. Είναι όλα εκείνα τα πρόσωπα που ζουν γύρω μου. Οπότε... ως απλός κάτοικος αυτού του άλλου κόσμου, έχω χρέος να τον υπερασπιστώ μέχρι τέλους.

Ο φόβος μπορεί να υπάρχει, αλλά και η συνεχής αναζήτηση το ίδιο.

Η κάθε αναζήτηση είναι και μια πνοή για το Βασίλειο που ζώ πίσω από τις φυλλωσιές του Δάσους... 

Η λύση είναι μια... Πίστη και αναζήτηση.

http://like-wolves-life.pblogs.gr/

Ο καλυτερος φιλος του ανθρωπου...

Στην πλατεια της περιοχης μου,
λημεριαζουν δυο καταπληκτικα σκυλακια!

Με γνωριζουν πολυ καλα και μαλιστα το ωραιο της ιστοριας ειναι πως με ακολουθουν σχεδον παντα οπου κι αν παω!

Ετσι και σημερα που χρειαστηκε να παω σε καποια δημοσια υπηρεσια για μια προσωπικη μου υποθεση,
περνοντας απο την πλατεια,
με ειδαν και αρχισαν να με ακολουθουν...

Φτανοντας στον προορισμο μου,
μπηκα μεσα,
και το ωραιο της ιστοριας ηταν ποιο;;;

Οτι μετα απο μιση ωρα που χρειαστηκα για να τελειωσω την δουλεια μου,
ηταν ακομα εκει και με περιμεναν!

Μολις με ειδαν,
κουνουσαν τις ουρες τους ολο χαρα και μεχρι να επιστρεψω παλι πισω με ακολουθησαν ξανα μεχρι την πλατεια!

Υπ'οψην οτι ποτε μου δεν τα εχω ταϊσει,
γιατι καποιος μπορει αυθορμητα να πει οτι τους δινεις φαγητο και γι'αυτο σ'αγαπανε και σ'ακολουθουν...

Κι ομως,
δεν τους εχω δωσει ποτε ουτε μια μπουκια ψωμι!

Το μονο που κανω ειναι...
να τους μιλαω!

Μην γελατε,
σας μιλαω πολυ σοβαρα,
τους μιλαω σαν να μιλαω σε ανθρωπο.

Μονο αυτο...

Τελικα φαινεται πως τα ζωα,
καταλαβαινουν πολλα περισσοτερα απο καποιους ανθρωπους...

Πέθανε η Amy Winehouse...

Νεκρή στο διαμέρισμά της βρέθηκε η Amy Winehouse. Η είδηση του θανάτου της επιβεβαιώθηκε από την αστυνομία (Vids)

Η Amy Winehouse βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμά της στο Λονδίνο, με τις αρχές να επιβεβαιώνουν το θάνατό της.

Εκπρόσωπος της αστυνομίας ανέφερε ότι η τραγουδίστρια βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της στο Camden, σημειώνοντας ότι δεν έχουν ακόμα διευκρινιστεί τα αίτια θανάτου της.

Επισήμανε πως υπήρξε κλήση σε ασθενοφόρο στις 15.54, αλλά όταν έφτασαν τα δύο οχήματα η τραγουδίστρια ήταν νεκρή.

Στα 27 της χρόνια, η Amy Winehouse, έδινε μεγάλη μάχη με τα ναρκωτικά και το ποτό, γεγονός που είχε επισκιάσει την καριέρα της.

Δεν ήταν λίγες άλλωστε οι φορές που φωτογραφίες της με ίχνη κοκαΐνης στη μύτη έκαναν το γύρο του κόσμου.

Φήμες για το θάνατο της τραγουδίστριας είχαν αρχίσει να διαδίδονται από το απόγευμα του Σαββάτου στο Twitter. Μεταξύ εκείνων που σχολίασαν την είδηση και η Sarah Brown.

"Θλιβερά, θλιβερά νέα για την Amy Winehouse - μεγάλο ταλέντο, εξαιρετική φωνή και τραγικός θάνατος, Συλλυπητήρια στην οικογένειά της", έγραψε χαρακτηριστικά.

Λίγο καιρό νωρίτερα, ο μάνατζέρ της είχε αναρτήσει στο twitter ότι η τραγουδίστρια θα αποσυρθεί από όλες τις προγραμματισμένες εμφανίσεις.

Σε μία από τις τελευταίες συναυλίες της στη Σερβία, κατά την ευρωπαϊκή της περιοδεία, χλευάστηκε όταν εμφανίστηκε στη σκηνή σε τέτοιο βαθμό μεθυσμένη που δεν μπορούσε να τραγουδήσει.

Πολλές φορές, όπως μεταδίδει το BBC, άφησε τους μουσικούς της να καλύψουν το κενό της, καθώς έφυγε από τη σκηνή.

Μετά από αυτό, η Amy Winehouse αναγκάστηκε να ακυρώσει ολόκληρη την καλοκαιρινή της περιοδεία, μεταξύ των σταθμών της οποίας και η Ελλάδα.

"Η Amy Winehouse ακυρώνει όλες τις προγραμματισμένες εμφανίσεις της.

Όσοι βρίσκονται κοντά της θα κάνουν τα πάντα για να τη βοηθήσουν να επιστρέψει και θα της δώσουμε όσο χρόνο χρειάζεται", ανέφερε η επίσημη ανακοίνωση των εκπροσώπων της.

Η Amy Winehouse έγινε ευρεία γνωστή το 2003, όταν σε ηλικία 20 ετών έβγαλε τον πρώτο προσωπικό της δίσκο με τίτλο Frank.

Δεν άργησε όμως να έρθει και η παγκόσμια αναγνώριση, κάτι που έγινε το 2006 με το Back to Black, οπότε και κέρδισε πέντε βραβεία Grammy.

http://news247.gr/health/Celebrities/pethane_h_amy_winehouse.1197867.html

Καταραμενοι ποιητες (Το ποιημα ειναι της Κατερινας Γωγου με καποιες μικρες προσωπικες παραλλαγες)

Τι να σου πω για τους καταραμένους ποιητές...

Σκεφτήκατε ποτέ,πόσοι πολλοί έχουν πεθάνει τρελοί,μόνοι,ξοφλημένοι,κι όμως τόσο ωραίοι κ τόσο μεγάλοι;

Να σου πω για την ηρωίνη και τους εμπόρους που κατέκλυσαν τη ζωή μας;Μπήκαν στα σπίτια μας κ είναι παντού.

Για τις φυλακές που κλείνουν κάτι ψυχές λεύτερες;

Για το ροκ που αντιστέκεται και την παραπληροφόρηση που τσακίζει;

Εγώ λοιπον!

Μπαίνω μέσα στον φοβο...

Οταν φοβάσαι δεν κρύβεσαι...

Από μόνη της η ζωή μου είναι έτσι...Κι έτσι γράφουν αυτοί που πρόκειται να πεθάνουν...

Το σωματικό θάνατο τον έχω βιώσει...

Για το θάνατο της ψυχής μου μιλαώ...

Και ως τότε αλλάζω,ψάχνω,μαθαίνω. 

Ζητώ ακόμη την ισότητα,την αδελφότητα,την αλληλεγύη,την ελευθερία,την εμπιστοσυνη,την φιλια,την αγαπη,τον ερωτα...

Με τι;

Η γλώσσα μας,ένα απ τα ομορφότερα δώρα ανθρώπου σε άνθρωπο,καταλύθηκε.Εγινε ένα τρομώδες μοναχικό παραλήρημα.

Οι λέξεις και οι έννοιες αποκωδικοποιήθηκαν.Η μαγεία των αριθμών μετατράπηκε σε,πόσα...

Δεν είμαι σοφος,ούτε φιλόσοφος,ούτε διανοούμενος.

Από εμπειρική γνώση πιστεύω,πως σε κάθε άνθρωπο μένει με ότι όνομα του δίνουν.

Για μένα αυτη ειναι η μονη κ η πραγματικη αλήθεια...
http://dimitriosgogas.blogspot.com/

Μια φορα λυκος,παντα λυκος...

Ο καταραμενος ποιητης δεν εχει αναγκη να αποδειξει την γενια του,
την ρατσα ή την ιδιοτητα του σε κανεναν...

Ειναι σαν να ζητας απο εναν λυκο να αποδειξει πως δεν ειναι λυκος!

Αυτη ειναι η φυση του,
γι'αυτο ειναι προορισμενος,
για να'ναι λυκος...

Ετσι κι ο καταραμενος ποιητης.

Ποτε του δεν ζητησε ευσημα,
βραβεια ή χειροκροτηματα!

Ειναι αυτος που ειναι γιατι αυτος ειναι ο προορισμος του...

Και ξερετε κατι;

Το χαιρεται και το διασκεδαζει αφανταστα!

Καμαρωνει γιατι ο ισκιος ολων εκεινων που λατρεψε
θα τον ακολουθει μεχρι το τελος της ζωης του.

Σαν πραγματικος boem τυπος ,

σαν νεος Poe,
σαν σπερμα απ'την γενια του Rimbaud,
σαν μετενσαρκωση του Baundler,
βυθιζεται στις ουσιες και στο αλκοολ,
σαν να μεταλαμβανει Θεια Μεταληψη ιδια μ'εκεινη του Χριστου,
ιδια κι απαραλακτη μ'αυτην που προσφερε στους μαθητες του στον Μυστικο τους Δειπνο...

Βαθια ριζωμενος στις κιτρινισμενες του σελιδες,
με μια πενα παλια και σκουριασμενη,
με μελανι πηχτο και μαυρο,
μελανι μιαρο,
πιοτερο καταραμενο κι απ'το αιμα της ιδιας του της ψυχης...

Ζει γι'αυτο!
Τ'απολαμβανει πιστεψε με!

Εφρενεται καθως πεφτει το σκοταδι,
βολταρει στα στενα σοκακια αναμεσα στα μνηματα και κουβεντιαζει με τους νεκρους...

Παρεα μ'ενα μπουκαλι αψεντι χανεται σε εγκεφαλικους λαβυρινθους,
γιατι εκει μοναχα βρισκει τον εαυτο του!

Βιωνει παραλληλες διαστασεις,
εντελως διαφορετικες απο την λαθος πραγματικοτητα αυτου του κοσμου...

Ναι!

Ολα γι'αυτον ειναι ενα τεραστιο λαθος...

Ετσι εμαθε να λειτουργει!

Μια ζωη αντιδραστικος...
Αιρετικος απεναντι στον καθε "καθωσπρεπεισμο"!

 Ριζοσπαστικος,

 ατιθασος,

 απειθαρχος κι ανυποτακτος στο καθε τι!

Στον καθε καιρο,
σε οποιαδηποτε συνθηκη...

Γιατι ειπαμε!

Ο λυκος γεννιεται σαν λυκος και πεθαινει σαν λυκος...

Κατω απ'το φως του φεγγαριου που θ'αγκαλιαζει καποιο βραδυ το νεκρο του κορμι,

 σαν εκεινο θα σαπιζει μεσα σ'εκεινο το δασος που καποτε του'δινε ζωη,
πνοη και τροφη,

μονο το φεγγαρι θα'ναι εκεινο που θα κλαψει γι'αυτον και...

Που ξερεις;

Μπορει καποιο δακρυ να σταξει πανω στο νεκρο του πια κουφαρι και να αναγενηθει ενας νεος λυκος!

Γιατι στην ουσια...

Ο λυκος δεν πεθαινει ποτε!

Μια φορα λυκος,
παντα λυκος...

Για μια ζωη,
και δεν ξερω καν για ποσες ακομα!

ΠΟΤΕ ΠΡΟΒΑΤΟ ΞΑΝΑ...

Βρε δεν αλλαζω εγω μυαλα!

Προβατο δεν ημουνα ποτε...

ΠΟΤΕ!

Μια ζωη θα ειμαι αυτος που ημουν παντα:

- ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΣ

- ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ

- ΑΝΑΡΧΟΣ

και...

- ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΣ

Μια ζωη...

ΛΥΚΟΣ!

Λυκος ρε τσογλανια γεννηθηκα και λυκος θε να πεθανω!

http://feggarenia37.blogspot.com/2011/07/blog-post.html

Χάθηκαν τα κλειδιά , και η ψυχή έμεινε κλειδωμένη

Τι κρίμα, στην παλάμη τα κρατούσες ξεχασμένα

Δεν τόλμησες στην καρδιά σου να τα κρύψεις, δείλιασες...

Χάθηκαν τα κλειδιά και η ψυχή κλειδωμένη έμεινε

Και η ματιά λαβωμένη δεν μπορεί τα όνειρα να ταράξει

Το βλέμμα σπαραγμό ικεσίας μουρμουρίζει

Και ο πόνος υφάντρες στην ψυχή στέλνει

Έρχεται σαν σίφουνας απρόσκλητος ,αδίστακτος

Κι έχει την απαίτηση την ψυχή να διαφεντέψει

Να τρυγήσει το μέλι μιας ζωής ξέγνοιαστης

Χάθηκαν τα κλειδιά , και η ψυχή έμεινε κλειδωμένη

Καρτερεί , με αμυδρό στα χείλη το χαμόγελο

Να ανθοβολήσει η άνοιξη στην κάρδια

Να μυρίσει τα ανθισμένα γιασεμιά

Χάθηκαν τα κλειδιά, μα η ελπίδα φρουρός των ονείρων καρτερεί

                                                        Κρίστια Παντελή

ΦΙΔΙΑ!

ΦΙΔΙΑ!

ΠΑΝΤΟΥ ΦΙΔΙΑ...

ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ,
ΣΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ,
ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ,
ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ!

ΦΙΔΙΑ ΣΤΟ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ!

Συλλεκτης ψυχων...

Σε σενα που πιστεψα πως εισαι ο δαιμονας των πιο κρυφων μου ονειρων...

Θαμμενος μεσα σε φλογισμενα ονειρα  ενος τρελου και μεθυσμενου κοσμου!

Σε λιμνες και ποταμια που στεγνωσαν μεσα απ'τον ισκιο μου,
μεσα σε σκοτεινα νερα,
βαμμενα απ'το αιμα που'χει μεινει  πανω στις πληγες μου...

Πληγες που'γιναν σημαδια σ'ολο μου το κορμι!

Σημαδια δικα σου,
Φερμενα απ'την δικη σου την ψυχη...

Σημαδια που'γιναν στιγματα πανω μου,
και που θα μ'ακολουθησουν
ως το τελος της αβυσσου μου!

Και να σκεφτεις πως ουτε που προλαβα να σου αναφερω την μοναδικη μου ιδιοτητα...

...

Ειμαι συλλεκτης!

Συλλεγω το πιο σκληρο,το πιο αγριο μα και παραλληλα
το πιο λεπτεπιλεπτο κι ευθραυστο πραγμα σ'αυτον εδω τον κοσμο...

ΣΥΛΛΕΓΩ ΨΥΧΕΣ!

Φοβος κι αγαπη μαζι...

Στου ηλιου τις φλογες καιω των λυτρωμενων τις ψυχες!

Καιω κραυγες αβυσσαλεες και οικτους κρυμενους πισω απο σθενη θρασυδειλα!

Υπαρξεις νεκρες,
κουφαρια κενα και σαπια που φοβηθηκαν την ζωη...

Που δεν περασαν απεναντι ουτε για μια στιγμη!

Βολεψακιδες της μαυρης τους της τυφλας...

...ΑΠΕΝΑΝΤΙ...

Τρελα και λογικη,
λογικη και τρελα!

Αυτοι που δρασκελισαν απεναντι,
κρυβουν φοβους κι ενοχες που εζησαν  για να δουν τον ηλιο που ανατελλει απο την αλλη πλευρα...

Ειδαν ευχες πληρωμενες που ανθιζαν σε ροδα της ερημου,
και δακρυα ποταμια που αναβλυζαν μες απ'τους βραχους της σιωπης!

...

Πριν απο καποια χρονια,
βρεθηκα κι εγω εκει...

...ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΛΕΥΡΑ...

Οχι μονος!

Εγω και οι φοβοι μου...

Και μαζι μ'αυτους,
κι οι φοβοι των υπολοιπων!

Κι οταν ο φοβος πολλαπλασιαζεται...

ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΥΝΑΜΗ!

Γινεται θαρρος και θρασσος για την ιδια την ζωη...

Κι αυτο τους "εξω" τους τρελαινει!

Τους κανει να τρεμουν και να λυποψυχουν!

Γιατι μαζι με τον φοβο τους για την ζωη,
εχουν τωρα κι αλλον εναν φοβο ν'αντιμετωπισουν...

...ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ...

Φοβος κι αγαπη μαζι...

Το τελειο δηλητηριο,
το πιο δυνατο φαρμακι!

ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΕΝΟΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΥ ΕΓΩΪΣΜΟΥ

ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΕΝΟΣ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΥ ΕΓΩΪΣΜΟΥ
ΤΡΙΚΛΙΖΩ ΣΑΝ ΣΑΚΑΤΗΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΔΙΣΒΑΤΑ ΚΙ ΑΤΕΡΜΩΝΑ...

ΚΥΚΛΟΣ ΡΥΘΜΙΚΟΣ,
ΡΟΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΧΑΝΕΙΣ ΠΥΘΜΕΝΕΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ.

ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ...

ΝΑ ΖΩ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΣΗ...

ΣΚΥΛΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΟΥ...

ΣΚΥΛΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΟΥ...

ΠΕΤΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΦΛΕΒΕΣ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΖΟΥΝ ΟΞΥ ΚΑΙ ΠΥΟΝ!

ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΜΙΑΣΜΑ...

ΜΗΝ ΕΡΧΕΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΚΟΛΑΩ!

ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ ΤΗΝ ΠΑΘΗΣΗ ΚΑΙ ΙΑΣΗ ΠΟΥ ΛΙΩΝΕΙ ΤΟ ΜΑΓΜΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ...

Τ - Ω- Ρ -Α - !

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ...

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ ΦΙΛΕ...

ΣΕ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΑΒΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ Τ'ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ...

ΜΠΟΕΜ ΖΩΗ,ΜΠΟΕΜ ΑΝΑΣΕΣ...

ΟΙ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΕΣΠΑΣΑΝ Κ Η ΚΑΡΔΙΑ ΕΧΕΙ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ...

ΕΧΩ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΛΟΓΙΚΗ....

ΛΙΓΟ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΑΛΛΑ ΕΧΩ ΜΑΘΕΙ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΩ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ...

BOEM ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΡΕ!

"BOEM" ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΡΕ!

ΝΟΤΗΣ ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ-ΜΗΝ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙΣ

Μην πλησιάζεις

Don't come close

Έχω έναν πόλεμο ανοικτό

I have an open war

με τον ίδιο μου τον εαυτό

with my one self

έχω κάποιες τάσεις διαφυγής

I have some tendencies to run away

σοβαρά δε θέλω να με δεις

seriously I don't want you to see me

δεν υπάρχει τρόπος να σωθώ

there is no way to be saved

απ' τους κόμπους όλους θα λυθώ

to be resolved from all the nodes

θα φύγω

I will go

έχω τα σημάδια του καιρού

I have the signs of time

και τη συνταγή ενός γιατρού

and a doctor's recipe

η ζωή να έχει αλλαγές

for life to have changes

κι όχι μόνιμες επιλογές

and not choices that are for ever

παίζω με φωτιές από παιδί

I play with fires sice I was a child

και τις κλειδαριές χωρίς κλειδί

and the locks without a key 

ανοίγω

I open

Μην πλησιάζεις

don't come close

ακόμα πιο κοντά

even closer

στην αγκαλιά σου

in your arms

ανήκω προσωρινά

I belong temporarely

τίποτα δεν με κρατάει

nothing holds me

και πουθενά

and nowhere

εμένα

me

μην πλησιάζεις

don't come close

κοντά μου θα χαθώ

near me I will get lost

άνεμος ήταν

it was a wind

η μοίρα να γεννηθώ

(it was)destiny to be born

δεν με κρατάει αγάπη καμιά

no love holds me 

τις αλυσίδες τις σπάει η καρδιά

the chains are broken by the heart

για να φύγει ξανά

so as to leave again

Έχω έναν πόλεμο ανοιχτό

I have an open war

με τον ίδιο μου τον εαυτό

with my own self

έχω μια εικόνα της ζωής

I have a picture of life

που εσύ δε γίνεται να δεις

that you can't see

γύρω μου οι δρόμοι σταματούν

around me the roads stop

κι όλα όσα είχαν να μου πουν

and everything that they have to say to me

τα είπαν

the've said it

έχω τη δική μου λογική

I have my own logic

λίγο αυτοκαταστροφική

a little bit self- destractive

μα τα καταφέρνω τελικά

but at the end I pull it through

και δεν παίρνω ηρεμιστικά

and I don't take any calmants

έχω μάθει μέσα μου το πως

I've learned inside me how

να το πολεμάω μοναχός

to fight it on my own

το σύμπαν

the universe

Συντροφια με τους νεκρους... (Α' μερος)

Νεα σεληνη αποψε...

Το "σχεδιο" ηταν απο καιρο οργανωμενο μεσα στο μυαλο μου!

Ετσι λοιπον πηρα την μεγαλη αποφαση και να ξεκινησω εκεινο το..."παραξενο μου ταξιδι".

Σαββατο απογευμα.

Καπου μεσα στην ντουλαπα,βρηκα εκεινο το παλιο σχολικο μου σακκιδιο,κι αρχισα να το γεμιζω με τα απολυτως απαραιτητα:

- Ενας μικρος φακος
- Ενα μπλοκακι κι ενα στυλο για τις διαφορες-τυχον-σημειωσεις μου
- Τεσσερα κερια (δυο ασπρα και δυο μαυρα)
- Σκονη απο τριμμμενα τουβλα
- Τον καπνο μου μαζι με ολα του τα σεα
- Το βιβλιο των σκιων
- Και τελος,μερικα στικς απ'αυτα που οταν τα αναβεις αναδυουν ενα αρωμα φερμενο σαν απο χωρα εξωτικη,ισως παραμυθενια...

Η ωρα περνουσε,ειχε πλεον βραδιασει για τα καλα,κι εγω ετοιμος πια,περιμενα το τελευταιο λεωφορειο της γραμμης,καπου στις εντεκα και κατι...

Λιγο νωριτερα,ειχα περασει απο την γειτονικη καβα που ευτυχως διανυκτερευει
(ο καταστηματαρχης ξερει σιγουρα καλυτερα απ'ολους το γιατι!)
με σκοπο να αγορασω ενα μπουκαλι νερο κι ενα μπουκαλι...αψεντι!

Οταν πηρα τ'αψεντι στα χερια μου,διαβασα την ετικετα:
"ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΓΑΛΛΙΚΗ" και το ονομα αυτου...
"ABYSSE"!
Εγω ο ιδιος να το ειχα βαφτισει,τοσο πετυχυμενο ονομα δεν θα ειχα βρει ειλικρινα!

Ξαφνου,στο βαθος του δρομου,αρχισα να διακρινω τα φωτα απο την επιγραφη του λεωφορειου...

Μπαινοντας μεσα,το πρωτο που θελησα να κανω ηταν να σκιαγραφησω μες στο μυαλο μου τις φιγουρες των συνεπιβατων μου που δεν ηταν και περισσοτεροι
απο πεντε ή εξι αν θυμαμε καλα.

Απο τοτε που θυμαμε τον εαυτο μου,παντα μου αρεσε να το κανω αυτο,λειτουργουσα σαν ενα ειδος φυσιογνωμιστη.

Προσπαθουσα να καταλαβω τι μπορει να σκεφτεται ο καθε ενας απ'αυτους ή ακομα και το τι θα μπορουσε να κρυβει πισω απο ενα πιθανον αθωο χαμογελο...

Αυτο ειχε να κανει με το καθε τι εμψυχο ή αψυχο γυρω μου!

Πρωτα θυμομουν προσωπα και εικονες και μετα συνδιαζοντας τα με το ονομα,
γινοταν η πληρης καταγραφη στο μυαλο μου.

...

Τα φωτα της πολης περνουσαν γοργα απο το παραθυρο του λεωφορειου και ισα που προλαβαινα να διαβασω και να διακρινω τις φωτεινες επιγραφες...

...

Και να που η ωρα περασε τοσο συντομα μεσα στις τοσες μου σκεψεις,
που διχως καν να το καταλαβω,ειχα κι ολας φτασει στο τερμα.

Στον προορισμο μου...

Μολις κατεβηκα,οι πορτες εκλεισαν πισω μου τοσο βιαστικα,και ο οδηγος του λεωφορειου,σαν φοβισμενος ή καλυτερα σαν τρομαγμενος θα μπορουσε καποιος αλλος να πει,ανεπτυξε τετοια ταχυτητα που χαθηκε σε μερικα λεπτα απο μπορστα μου στο βαθος του δρομου!

...

Σταθηκα για λιγα λεπτα μονος μπροστα απο την μεγαλη σιδερενια πορτα...

Αφουγκραστηκα εκεινους τους αποκοσμους ηχους που ακουγονται σε τετοια μερη μοναχα,
πηρα μια μεγαλη ανασα,
σηκωσα τα ματια μου ψηλα και κοιταξα με δεος την επιγραφη που βρισκοταν πανω απο την μεγαλη σιδερενια πορτα:

"ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΝ"

(Τελος Α' μερους)

ΣΕ ΣΕΝΑ...

ΚΑΠΟΤΕ ΟΙ "ΦΟΥΣΚΕΣ" ΣΚΑΝΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΧΑΝΟΥΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΙΧΑΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΜΕΧΡΙ ΠΡΙΝ...

ΑΣ ΕΙΝΑΙ...

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΤΣΙ...

ΤΗΝ ΒΡΩΜΑ ΤΗΝ ΞΕΡΝΑΕΙ ΠΑΝΤΑ Η ΘΑΛΑΣΣΑ...

ΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΝΑΙ ΜΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ,

ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕΥΣΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΤΟΥΣ ΖΩΗ!