Μι'αγαπη που εφυγε πριν καν να εχει ερθει,

κ ενα φιλι,

απ'του Ιουδα πιοτερο γλυκο ητανε θυμαμαι...

Στα χειλη μου,

τα στιγματα των δικων σου των χειλιων,

μαρτυρουν την προδοσια!

Κ το αντιτιμο εκεινου του φιλιου...

Τρια καρφια ολα κ ολα!

Ποσες φορες η σκεψη μου στοιχειωσε την ψυχη μου;

Ποσες φορες ετουτη η καρδια ικετεψε για λιγη ακομα αγαπη;

Κ εκεινο το αιωνιο "γιατι",
κρεμασμενο χρονια τωρα στην ακρη των χειλιων μου,

ποτε δεν επαψε να σταζει αιμα κ χολη!

Ξερω καλα πως ειμ'αλλοκοτος,

παραταιρος,

της φυσης ενα λαθος,
που μεχρι σημερα δεν επαψε ν'αναζητα προορισμους!

Δεν μεμψοιμιρω,

δεν ειμ'επετης του οικτου κανενος...

Ειμαι μοναχα μια μαζα απο φωτια,

ενας χειμαρρος απο εννοιες κ λεξεις που καθε μερα με πνιγουν στον γλυκο τους τον βυθο!

Αυτος ειμαι...

Αυτος που δεν γνωριζω ακομα,
κ που ισως δεν προκειται ποτε μου να γνωρισω!

Στης φωτιας τον ρυθμο χορευω...
Σερνω σπιθες φωτεινες στο διαβα μου που καινε οτι αγγιζουν!

Το παλιο μου κλειδι σκουριασε απ'τα δακρυα που'χουν πια στερεψει...

Η πορτα της καρδιας εκλεισε κ πισω της αφηνει το φως για να υποδεχτει το σκοταδι!

Η οργη σαλπαρε μ'ενα χαρτινο καραβι,

φτιαγμενο απο σελιδες παλιου βιβλιου,

κ εγω ναρκωμενος,

να κοιτω μεχρι εκει που χανεται το βλεμμα μου καθως μου μενει μια γλυκια πικρα στα χειλη της μοναξιας μου...

Ο ηλιος σαπιζει πισω απ'τα βουνα,

μια νεα σεληνη προβαλε κ παλι!

Οι πετρες ανθισαν κ εβγαλαν ανθη κοφτερα,

που σταζουν δακρυα κ μελι απ'την αλμυρα του χειμωνα...

Χαμενος παλι μεσ'το πουθενα,

στο δηθεν,

στο ποτε κ στο καθολου,

ο ανεμος να μου πυρωνει την καρδια,

κ η θλιψη το σκοταδι των ματιων μου!

Κατω απ'τα πελματα παγωσαν οι πληγες,

κ οι σταχτες της οδυνης μου ψελλιζουν αρχαιους ορκους...

...

Κ ομως!

Αρχιζω σιγα-σιγα να το αισθανομαι...

Στις φλεβες μου κυλαει ηδη...

...ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΑΙΜΑ...

Μενος...

Οργη κ θυμος που ζητουν το χερι της φυσης για να καταλαγιασουν!

Κ εκεινη να πονα κ να σφαδαζει πιοτερο κ απο μενα,

μιας κ ειν'αναγκασμενη να με μοιραζεται αναμεσα σε δυο στιγμες...

Στο τιποτα κ στο καθολου!

Κ οι κραυγες μου αντιλαλος σε μια κολαση που δεν εχει ελεος...

Κ ο χρονος να σαμποταρει τη ζωη μου στυγνα κ με τρομερη ταχυτητα!

Φθειρομαι κ αναγενιεμαι συναμα...

Καινουργια πανια σε παλιο σκαρι!

Γερο κ απροσιτο στους "φονιαδες καιρους"...

Η μονη μου σκεψη εσυ...

Η μονη φλογα που καιει το νου μου εισαι εσυ...

Παντου,

οπουδηποτε...

Εσυ!

Κ εγω εδω...

Μονος...

Περιμενω...

Ζω...

Ελπιζω...

Ονειρευομαι...

Καπου εδω,

να'σουν κ εσυ...

Μελαγχολια...

Αυταπατες κ κορεσμενα ειδωλα!

Φλογα θολη κ κρασι στιφο ποτιζει τον ισκιο μου...

Ερωτας!

Ενας αοκνος εφιαλτης,

ο σαδιστης της πετρωμενης μου ψυχης!

Ηδονη θαμμενη στο σκοτος μιας νιοτης που πνιγεται στον ληθαργο ενος αλγους που δεν λεει να κοπασει...

Πονος!

Υπερτατη οντοτητα η οργη...

Θρασυδειλο σθενος,

ωριμο πια να σταθει απεναντι σ'εκεινη τη μαχη που ποτε μου δεν ορισα!

Θυμηση,

σκεψεις,

μοναξια...

Διαβατης γοργος σε δρομο ερημο,

δυσβατο!

...

...ΘΛΙΨΗ...

Δεν ειμαι τιποτα αλλο απο εναν μετανιωμενο εκπτωτο αγγελο,που ο Θεος τον τιμωρησε να ζησει την υπολοιπη του ζωη μεσα σε ενα ανθρωπινο σωμα,επειδη στασιασε εναντιον του αυτος κ το υπολοιπο "του" συναφι... Ετσι ο Θεος δεν δεχεται να με λυτρωσει κ γι’αυτο ειμαι καταδικασμενος να ζω κ να βιωνω ολα τα ανθρωπινα παθη (αγαπη,ερωτας,μισος,πονος...) χωρις να μπορω να τα ελεγχω... Αυτο συμβαινει με μενα... Δεν μπορω να χαρω τιποτα γιατι ειμαι ενα τιποτα... Δεν ειμαι καν ανθρωπος,ειμαι ενας καταραμενος αγγελος,γι'αυτο κ δεν προσδιοριζω αλλα ουτε κ προσδιοριζομαι σε κανενα απο τα δυο ανθρωπινα "σας" φυλα... Δεν ειμαι ουτε αντρας αλλα ουτε κ γυναικα... Ειμαι τοσο αντρας οσο κ γυναικα ΜΑΖΙ... ΜΙΑ ΑΤΕΛΗΣ ΕΞΙΣΩΣΗ...

...Εγω Δεν Ειμαι Ποιητης,Ειμαι Ο Λυγμος Του...

...Το Νεκταρ Των Ανωτερων Σκιων...

Με κρατας...

Με λεξεις μικρες κ ομως τοσο δυνατες...

Με κρυβεις μες στις πιο κρυφες σου ανασες,

με λυτρωνεις μεσα απ'τις πληγωμενες σου αγαπες κ με πνιγεις,

καθως η δικη σου η αγαπη τινει να μ'εκτιναξει σε θαλασσες ερωτα κ ποθου ποταμια,

που δεν ξερω καν αν θελω να τ'αφησω να με πνιξουν στο υγρο τους στοιχειο!

Απλα...

Εσυ με κρατας καπου εκει,

μεσα σου,

κ εγω,

καπου εδω,

σε κρατω θαμπο ακομα...

Αισθηση υγρη...

ΑΓΑΠΗ θαρρω πως λεγεται αυτο;

...Καταραμενων Ποιητων Εγκωμιον...

Εγω δεν ειμαι ποιητης!

Ενας ελεεινος κ τρισαθλιος καταραμενος στιχος ειμαι κ τιποτ'αλλο...

Βγαλμενος μεσ'απο'κεινα τ'αποκρυφα βιβλια των ξορκισμενων ονειρευτων!

Διπλωματα εγω δεν εχω παρει,

μητε βιβλια διαβασα πολλα...

Στις ακρες των δακτυλων μου,

μια πενα καταληγει.

Παλια κ σκουριασμενη...

Θαρρω πως ξερναει ακομα εκεινο το πηχτο κ μαυρο της κατραμι!

Σ'ενα χαρτι,

Φαιο χαρτι,

γραμματα ζωγραφιζω.

Λεξεις σας φτιαχνω νοητες,

πλασμενες με το νου μου...

Αλλες τους ειν'χρωματιστες,

αλλες τους παλι μαυρες,

αλλες λευκες,

αλλες κενες κ αλλες διχως αρχη κ τελος!

Αυτες ειναι οι λεξεις μου...

Ειν'οι δικες μου οι λεξεις!

Κομματια απο τα σπλαχνα μου,

μεριδια της ψυχης μου...

Βιτρινες δεν στολισα μ'αυτες,

ουτε γιαλιστερες σελιδες!

Σ'αυτες τους πρεπουν μοναχα,

χαρτια αφορισμενα!

Χαρτια βαμμενα βρωμιικα,

ωχρα,

αλικα ή γκριζα...

Εκει μοναχα ζουν οι λεξεις μου!

Εκει...

Αλλιως αλλου πεθαινουν!

Οτι κ αν ηξερα για ορθο,
τιποτα πια δεν στεκει...

Ασπρα κορακια πια κελαϊδουν μες στα χρυσα κλουβια τους,

κ μαυροι κυκνοι ερπονται μαδοντας τα φτερα τους...

Γυρω μου οι ανθρωποι νωθροι σαλευουν σε καβουκια,

γραμμες χαραζουν νοητες,

σε χαρτινα ακρογιαλια!

Βουβες φωνες,

λευκες κραυγες,

που κρυβουν μοναξια...

Τα ματια μου μαρμαρωσαν,

το ειδωλο που βλεπω στον καθρεφτη δεν ειναι πια δικο μου,

κ οι μαυροι καπνοι απ'τα σπλαχνα της φωτιας σμιγουν με την ψυχη μου!

Ολα γυρνουν αναποδα,

οι μερες,

οι μηνες,

τα ρολογια...

Κ εγω,

καπου εκει αναμεσα,

να παλευω ακομα με τις προπατορικες μου ενοχες!

Ποια καταρα με σερνει κατα δω;

Ποιος ολεθρος ζυγωνει την ζωη μου;

Το σωμα μου δεν νιωθω αλλο πια,

Φευγω!

Καινουργια φτερα εβγαλα στις πλατες...

...ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΘΑΡΑ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΑΟΣ...

Ευλογία του Βιβλίου των Σκιών...

Πρόσεξε τα λόγια των Μαγισσών,

Καλούν το Όλο, μια άβυσσο για να διαβούμε,

Γεφυρώνουν τις απέραντες πραγματικότητες.

Όσο δε βλάπτεις κάποιον, κάνε όπως σε ευχαριστεί.

Στοιχεία, προστατέψτε και φυλάξτε αυτό το βιβλίο,

από περιπλανώμενα μάτια και περιέργειας κοίταγμα

Και γεμίστε το με τη δική σας αρχαία δύναμη,

Αυτήν την σωστή και πρόθυμη ώρα.

Δυνάμεις του Βορά, της Γης από κάτω,

Βοηθήστε με να ζω, να μαθαίνω, να αναπτύσσομαι.

Δώστε την δύναμη και την σταθερότητά σας,

Να εξασκώ την Τέχνη και να είμαι ελεύθερος με αγάπη.

Δυνάμεις της Ανατολής, ο Άνεμος, ο Ουρανός,

Προσέχετε αυτές τις σελίδες με τα δικά σας μάτια.

Τη σοφία και τη γνώση σας, γι' αυτές ζητάω.

Ώστε αυτό το βιβλίο να είναι άξιο για την Τέχνη και το έργο της.

Δυνάμεις του Νότου, Φωτιά και η Εστία,

Βοηθήστε αυτές τις Σκιές να αποδείξουν την αξία τους.

Εμποτίστε τες με τη Θεραπεία και το Πάθος σας,

Ώστε μόνο καλό να έρχεται από την εργασία που πλάθεται.

Δυνάμεις της Δύσης, το Νερό και η Θάλασσα,

Αλλαγή και ανάπτυξη χαρίζετε εσείς.

Ευλογείστε αυτές τις σελίδες με όλα όσα ξέρετε,

που οι κατάλληλοι αναγνώστες μπορούν να μάθουν και να αναπτυχθούν.

Το απαίδευτο μάτι ας δει,

Λόγια σύγχυσης και σοφιστείες.

Καθοδηγήστε τους μακριά από αυτές τις ιερές σελίδες,

Και ευλογείστε το πέρασμά τους στους αιώνες.

Με ελεύθερη θέληση για όλους, και βλάβη σε κανέναν,

Όπως έχω θελήσει, τώρα γίνεται.

Έτσι ας γίνει!

...ΚΑΙ Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ,

Η ΣΟΦΙΑ...

...του βιου μου εξιστορησις μερος δευτερον...

Ο πονος ειναι μια βαναυση αποληξη της ανθρωπινης μας φυσης.

Ενας παντοτινος συντροφος για καθε λογοτεχνη.

Σ'αγκαλιαζει τοσο προστατευτικα που,

δεν ξερεις αν αυτη του η αγαπη ειναι εκεινη που σε στελνει στο φως,
ή εκεινη που σε στελνει στο απολυτο σκοταδι.

Εκει που ολα ειναι τοσο καθαρα κ διαφανα,
εκει που η αβυσσος σου επιστρεφει την ματια που με τοση προθυμια της ειχες καποτε προσφερει...

Καπου εκει αναμεσα βρισκεσαι κ εσυ.

Μετεωρος...

Διχαζεσαι...

Αναρωτιεσαι...

Παλευεις κ δεν ξερεις αν εχεις να αντιμετωπισεις καποιον εχθρο ή ισως καποιον φιλο.

Κ ομως...
Στεκεις ακομα εκει!

Ετσι κ αλλιως ποτε σου δεν δειλιασες για τιποτα!

Ακομα κ τοτε...

Τοτε που επρεπε να παρεις εκεινες τις μεγαλες σου αποφασεις.

Εκεινες που θα γινοντουσαν πυξιδα μεσα σου για την μετεπειτα πορεια της ζωης σου.

Γιατι λοιπον να δειλιασεις κ τωρα;

Ανεκαθεν ησουν ενας απο τους πιο αιρετικους χαρακτηρες.

Ο πιο ατιθασος κ ο πιο ανυποτακτος.

Ποτε κ τιποτα δεν καταφερε να σε βαλει σε καλουπια.

Παντα βαδιζες με μονο γνωμονα την διαισθηση σου...

Τωρα θα τα παρατησεις;

Τωρα που εισαι πιο ετοιμος απο καθε αλλη φορα;

Ε,και;

Αυτο θυμησου μονο κ προχωρα μπροστα,

μονο μπροστα!

Ποτε ξανα πισω!

Ε,ΚΑΙ;

Βγηκα κ αποψε στο δασος της σιωπης...

Αναθεμα κ αν ξερω τι ωρα ειναι!

Σταθηκα κ παλι σ'εκεινο το σταυρωτο το μονοπατι.

Το φεγγαρι φωτιζε τα παντα γυρω μου κ οι σκιες αρχισαν κ ολας να παιχνιδιζουν με την φαντασια μου...

Λιγο πιο κατω,

η πηγη κελαρυζε γλυκα κ οι μελωδιες τις μεθουσαν αυτην την ευλογημενη νυχτια.

Κατι τετοιες στιγμες,

νιωθω την ψυχη μου να σκιζεται σε απειρα κομματια!

Καθε μου κομματι,

μετουσιωνεται στο καθε τι που με περιβαλλει,

με τοση τρυφεροτητα κ με θερμη περισση...

Θελω τα ματια μου να σπασουν σε λυγμους!

Ενας κλαυσιγελος εχει ζωσει τα σωθηκα μου...

Καθε μου μοριο,

καθε μου κυτταρο,

ολο μου το ειναι,

με προσταζει να ενωθω,

μ'αυτο που το αιμα μου,οριζει σαν το πραγματικο μου γενος!

Εδω ειναι η Μανα μου!

Τ'αδερφια μου!

Εδω γεννηθηκα κ εδω θε να πεθανω!

Τα παντα γυρω μου φωναζουν τ'ονομα μου...

Οι αισθησεις μου συμπτηχθηκαν σε μια μοναχα!

Κλεινω τα ματια κ αφουγραζομαι...

...

Ω...!

Αιωνιο σκοταδι,

που κρυβεις τοσες ομορφιες,

ευλογησε κ εμενα ετουτη τη βραδια!

Στα ματια μου ανοιξαν ρωγμες που ξερνανε κιβδηλες ελπιδες!

Η οργη ξεχειλισε κατω απ'τα σαπισμενα μου τα νυχια...

Το αιμα μου ξεραθηκε κ εγινε θρηνος,

αορατος λυγμος,

εγινε σαβανο φτηνο κ φτωχο!

Ηρθε λοιπον η ωρα...

Η ωρα του Μεγαλου Θυμου!

Κρυφτειτε εκτρωματα της Νεας Εποχης...

Σκαψτε εναν λακκο βαθυ κ στενο,

κ ριξτε τ'αχρηστα κορμια σας μεσα σ'αυτον!

Κ αφου φτυσω το Αγιο μου το σαλιο,

στο χωμα που θα σας σκεπασει,

που πανω του δεν θ'ανθισει ποτε ουτε μια πετρα,

Θα χαθω...

Θα χαθω μεχρι εκει που...

Μητε Θεος μα μητε Διαβολος θα μπορεσει ποτε να με βρει!

Φευγουν οι μνημες,

φευγουνε...

Χανονται!

Σαν ονειρα που σβησανε στου ηλιου το πρωτο χαδι...

Με τ'αβατα λειβαδια εσμιξαν,

εκεινα τ'απροσιτα...

Τα ξεχασμενα!

Φευγουν οι μνημες,

φευγουνε...

Κοκκινη κραυγη δεμενη στον λαιμο σου,
κ ενα παλιο κλειδι θαμμενο βαθεια μεσα στην χουφτα σου...
Ποθοι αρχαιγονοι διχαζουν την σιωπη σου,
σ'αχρειους κλιβανους αποστειρωμενων σαρκων!
Το σωμα σου δεν σε ποναει αλλο πια,
δεν διαμαρτυρεται διολου...
Στα ματια σου εβησε η φωτια,
κ η αβυσσος εγινε πια η οδηγος σου!
Στο στομα σου δεν σου'μεινε λαλια,
ουσια καμμια δεν νιωθεις...
Να δεις πως το'πε εκεινος ο τρελος ετουτο το ταξιδι;
Ληθη θαρρω,
Ναι!
Ληθη...

Ολη κ ολη η περιουσια μου,

ενα αναμενο κερι στης νυχτας το σκοταδι,

μια πενα,

ενα κομματι κιτρινο χαρτι,

κ ενα μπουκαλι με Γαλλικο αψεντι...

...Καλη σας νυχτα...

Βιρα τις αγκυρες!
Λυστε τους καβους!
Το σπασμενο καραβι σαλπαρει κ παλι...
Για νεα λιμανια που ποτε δεν θ'αραξει!
Για νεες πατριδες που ποτε δεν θα δει...
Με μια πυξιδα τρελη κ τυφλη!
Με διχως καταρτια...
Με ιστια σκισμενα,
γεματα μπαλωματα απο μνημες αλλοτινων καιρων!
Τα σκοινια του φθαρμενα,
καμωμενα απ'ιδρωτα κ αλμυρα μαζι...
Με κομπους σφιχτους κ γερους,
δυνατους κ αλυτους,
σαν παλιο κομποσκοινι που δεν επαψε ποτε να μετρα προσευχες!
Να μετρα χαμενες θαλασσες...
Χαμενες ελπιδες...
Βιρα τις αγκυρες!

Ο θανατος ειναι Θεος...
Ειναι πυρηνας στο αδιορατο απαν του συμπαντος...
Ενα μειγμα φτιαγμενο απο λαβα κ ατσαλι μαζι!
Βυθιζομαι βαθεια στο αχανες απειρο ενος σουπερ νοβα...
Αστρικοι λαβυρινθοι κ μαυρες τρυπες μ'οδηγουν στο απολυτο κενο!
Στο ιδανικο μου "τιποτα".

Στο ολοκληρωτικο μου "ειναι"...

Στο τελειο "εγω"!
Στοβιλιζομαι πανω στα δαχτυλιδια του χρονου,
βαπτιζομαι σ'απυθμενες δινες,
κ σπερνω νεους τυφωνες!
Θεριζω καινουργιες θυελλες!
Οριζω νεες ζωες σε ξεψυχα κελυφη...

Τι κ αν ειμαι τυφλος;

Ακομα κ τοτε,

το φως απ'την λαμψη των ματιων μου,

μ'οδηγει ολο κ πιο βαθεια στο ερεβος...

Ναι στο ερεβος!

Στο ερεβος της ευνουχισμενης μου ψυχης...

Tα δοντια μου επαιξα στα ζαρια,
της μοιρας μου φαινεται πως ητανε γραφτο...
Κροταλα...
Kοκαλα...
Aραδα θα σκορπισω.
Mιας κ ετσι τ'ονειρο,
εμεινε πια λειψο...

...η λογικη της τρελας...

Η τρελα κ η λογικη...
Δυο ακρες απ'το ιδιο κουβαρι!
Τελος κ αρχη πλεγμενα στης μοιρας τ'αδραχτι...
Αδιορατα νηματα σε λυνουν κ σε δενουν χρονια τωρα!
Σαν αχρωμη μαριονετα,
σε θεατρο παιδικο...
Σ'εναν ρολο που ποτε σου δεν διαλεξες να παιξεις!

Κ η παρασταση καλα κρατει...

...η λογικη της τρελας...

Η τρελα κ η λογικη,
ειναι δυο οχθες αναμεσα στο ποταμι της ζωης,
που δεν κοπαζει την ροη του ποτε...
Το νερο κυλαει μεσα του παντα γαργαρο,
παντα δυνατο,
κ παντα καθαριο!

Τυχερος εκεινος που περασε στην αντιπερα οχθη,
στην οχθη της τρελας,
της παραφροσυνης,
κ της παρανοιας!

Εκεινος που αφησε πισω του την πραγματικοτητα,
κ μπορει να εχει το προνομιο της συγκρισης...

Η τρελα ειναι ενα ταξιδι...
Ενας προορισμος διχως επιστροφη...

Ποτε φιλε μου δεν θα'σαι μονος σε τουτο το ταξιδι...

Κοιτα!

Στην αλλη οχθη,
σε περιμενουν τα ξεχασμενα σου ονειρα...

Τα ματια μου οπλιστηκαν με δυο φτερουγες παθους,
κ καπου εκει στα σκοτεινα,
ο κουρελιασμενος δαιμονας που τρεφει την ψυχη μου.
Σ'αυτον τον κοσμο της σιωπης,
ο διχασμος με ψαχνει...
Η διχοτομος φλεβα του,
καραδοκει κ τεμνει!
Ποτε μου δεν καταφερα να κρυψω τα στοιχεια,
εκεινα που μου χαριζαν συμπαθειες πληρωμενες!
Στραμενος κ στις δυο μεριες,
ανικανος πια να ορισω,
αν στον καθρεφτη που κοιτω,
ειν'το ειδωλο μου που ωχρια,
ή η σκοτεινη μου αληθεια...

Στην πλατη μου ριζωσανε ενα κουβαρι χερια,
εκει που καποτ'ειχα φτερα σαν του κορακου μαυρα.
Τα χερια γινηκαν κλαδια,
διχως καρπους κ ανθη,
μοναχα αγκαθια ειχανε γεματα με φαρμακι...
...
Περασαν χρονια δυσκολα,
χειμωνες...
Καλοκαιρια...
Κ εκεινο το "ασχημοπαπο",
το βδελυγμα της φυσης,
που μερες,
μηνες,
θηλαζε τ'αψεντι της ψυχης του,
ποτε του δεν κουραστηκε,
δεν ειπε "αχ" κανενα,
παρα μοναχα ανθιζε σαν τ'αγκαθιου το ανθος...
Κ ετσι...
καποια ανοιξη...
Οικτρη,
πυρακτωμενη,
Αρπαξε το δρεπανι του,
κ βγηκε για κυνηγι!

(Βλεπεις,
ο ανθος του αγκαθιου,
τρεφεται μονο με αιμα...
Με αιμα ανδρωθηκε!
Με αιμα κ μ'αψεντι...)

...του βιου μου εξιστορησις μερος πρωτον...

Εμενα δεν με γεννησε μητερα,
μητε πατερας μου χαρησε στοργη...
Εμενα ο σπορος μου ηταν μαυρη πετρα,
κ η μητρα που με ξερασε,
στειρα κ ορφανη!
Κ το παιδι μεγαλωνε,
αλλα παιδι δεν εγινε ποτε...
Ενα πραμα αλλοκοτο,
ενα ξωτικο ηταν,
ενα κραμα απο χιλιες μικρες πληγες!
Ολος ο πονος του κοσμου πανω του...
Μια ψυχη απ'το πουθενα!

Γραμμες στην αμμο χαραζω νοητες...
Πλενω τα ματια μου στην αλμη της θαλασσης...
Κ ενα κοχυλι πορφυρο σε διλλημα με φερνει!

Αχ κ να μπορουσα ελεγε,
Το "αχ" των ονειρων σου να γινω...

Εκει που καιγονται οι ψυχες,
ακουγονται φλεγομενες κραυγες...
Κατω απο μνηματα οικτρα,
υγρα κ μουχλιασμενα,
χνωτα με θειαφι να μοσχοβολουν,
κ σαπιες σαρκες...
"Εϊ γερο-Δαιμονα,
τα κοτσια σου γερα βαστουν ακομα!"
"Κ αλλο καρβουνο,
κ αλλη πισσα..."
"Βιασου,
μην αργεις!"

Με νυχια σπασμενα κ σκληρα,
σκιζω την πετσα του Θεου μου!
Εκεινου του Θεου που μ'εχει πια ξεχασει...
Φωλιαζω ξανα μες στον πλακουντα μου,
κ οδυνη μου φορος τιμης,
στις καμενες μου φτερουγες...
Ενας επιθανατιος ρογχος αναδυεται διστακτικα μες απ'τα σπλαχνα μου...
Κ να που η λυκαυγη της νεας μου "ζωης" προβαλεται μπροστα μου σε ολο της το μεγαλειο!
Αποκοσμο παιχνιδι ομως κ αυτο...
...
Ζωη...
Θανατος...
Ποτε ο θανατος γινεται ζωη κ ποτε η ζωη γινεται θανατος;
Ποσο μοιαζουν αυτα τα δυο μεταξυ τους τελικα!
Αραγε ζουμε ή ειμαστε νεκροι;
Τι ειναι αληθεια κ τι ψεμα;
Ειναι αυτο η ζωη ή ειναι ο θανατος;
...
Ποιος ξερει...

Πολεμικες ιαχες,
Μαρμαρωμενες στο πεδιο της μαχης...
Λαβαρα τσακισμενα κ σαρκες σκορπισμενες παντου...
Ποταμι το αιμα...
Μαυρο!
Πηχτο!
Τριγυρω μου ορνια κ αγριμια,
καπηλευτες μιας ψυχης που δεν λεει ακομα να κοπασει μεσα της την οργη!
...
Οργη...
Πονος...
Θυμος...
Τα τυμπανα του πολεμου ακομα ηχουν μεσα στ'αυτια μου,
κ οι σαλπιγγες του μισους προσταζουν νεους αγωνες!
Το σπαθι μου,
αν κ σκουριασε πια μες στο θηκαρι του,
μπορει κ μετραει ακομα κομενα κεφαλια στην λεπιδα του!