Βουλιαζω κ βυθιζομαι!

Μυαλο θολο κ σκορπιες σκεψεις στον αερα...

Τουτο το μονοπατι,

μου βγηκε λαθος τελικα.

Διχως πυξιδα,

διχως χαρτη,

χωρις καν καποιο προορισμο!

Ξημερωνει,

βραδιαζει,

κ εγω ακομα εδω...

Να μετρω χαμενα βηματα,

μερες κ ωρες νεκρες...

Στιγμες στασιμες σαν βδελλες σε ελος διχως ζωη...

Μοναχα βδελλες!

Βδελλες που ρουφουν αιμα κ ψηγματα ψυχης...

Της δικης μου ψυχης!

...ΕΓΩ...

Καταρες σπαρμενες στον οριζοντα...

Βαθειες πληγες πισω απ'τις κογχες των ματιων μου!

Φρικτες ευχες που κυλησαν στον βουρκο των ονειρων,

γυρευοντας εκεινη την τρομακτικη σου αγαπη...

Τα νηματα κινω μηπως κ αλλαξει η πορεια του τροχου που μενει στασιμος χρονια τωρα.

βουλιαξαμε στο χωμα που'γινε σταχτη,

αιμα,

σπερμα κ θυμο!

Τα χερια αναδυονται μες απο μνημες θολες,
σαν σπασμενα καλαδια γεματα απ'ακανθινους ανθους...

Ανθους ευωδιαστους που τ'αρωμα τους λυτρωνει ακομα κ την ληθη!

Δεν θελω να θυμαμε,

δεν θελω να κρατησω τιποτ'απ'ολα κεινα τα παλια...

Θελω μια νεα πνοη...

Μια πνοη που θα σμιξει με την τεφρα μου,

κ θα αναγενησει τον ισκιο μου σαν αλλο φοινικα,

μες απο φλογες πεινασμενες κ ακορεστες!

Περιμενω...

Υπομενω καρτερικα...

Ειμαι ακομα εδω...

...ΖΩΝΤΑΝΟΣ...

Σαρκες κομμενες κ ραμενες σε μετρα ανισα...

Ραφες κ μπαλωματα,

δεμενα απ'τις ινες μιας ακαθοριστης στιγμης.

Κουβαρι οι σκεψεις μου,

πλεγμενο στων δακτυλων σου τις ακρες...

Ιδρωμενες παλαμες που γλιστρουν στο θολο σου τοπιο,

ψαχνοντας μες στο σκοτεινο μου φως το ανεκπληρωτο τιποτα!

Τιποτα...

λεξη οριακη,

κ τοσο μα τοσο ακραια αιρετικη!

Ποσα μπορει να θαψει μεσα της ετουτη εδω η λεξη;

Κ εγω σου απαντω:

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΠΟΡΕΙ!

Μνημες που δεν ελιωσαν ποτε!

Κοκκοι αμμου στου χρονου την κλεψυδρα,

που κομπιασαν μες στο ραγισμενο της γυαλι...

Τιποτα λοιπον!

Τελος κ αρχη,

αρχη κ τελος...

Απ'οπου κ αν διαβεις ετουτο τον υπογειο λαβυρινθο,

το τελος κ αρχη,

θα'ναι παντα το ιδιο!

"Επίλογος" - Τάσος Λειβαδίτης

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης

Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.

Χειμώνας, κρύωνε.

Τι περιμένεις; του λέω.

Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

"Που να πάω"

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,

αλλά... αλλά ποιος σήμερα ν' αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν"

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.

Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.

Όχι, μου λένε.

Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

"Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι"

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...

Τι έχετε, μου λένε.

Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν,

μ' αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.

Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.

Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,

αλλά εκείνη αρνείται.

"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,

να παραμερίσω όλη τη λησμονιά

και στη θέση της ν' ακουμπήσω,

μια μικρή ανεμώνη."

Κύριε, μάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ

"μια μικρή ανεμώνη." έτσι ξέχασα να ζήσω.

Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί,

ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.

Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ' όνειρα στα παιδιά

και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους.

Ήτανε πάντοτε αλλού.

Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο

κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

"Sos, Sos, Sos, Sos

Φυσάει απόψε φυσάει,

τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,

κάτω από τις γέφυρες φυσάει,

μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει,

μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ' μου το χέρι σου φυσάει,

δώσ' μου το χέρι σου."

----------------------------------------

Αφηγείται ο Τάσος Λειβαδίτης

Ποταμια τα ονειρα κυλανε στο κορμι μου...

Απειρα τα στιγματα απ'των χειλιων σου τα φιλια...

οι ακρες των δακτυλων σου,

ριγουν στην αισθηση μου...

κατω απ'το δερμα το αιμα φλεγεται,

καρβουνο πυρωμενο...

Τα ματια μου,

κλειστα κ σφαλιστα,

παραδωμενα στο παθος της ψυχης σου...

Ο θανατος κ οχρονος σβηστηκαν κατω απ'τις μανιασμενες μας ορμες...

Το σπερμα του πειρασμου εχει πια καρπισει...

Κ ο καρπος αυτης της ξορκισμενης νυχτας...

...Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΜΟΥ ΣΕ ΟΤΙ Κ ΑΝ ΜΟΥ ΣΤΕΡΗΣΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ,
ΕΤΟΥΤΗ Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΜΟΥ ΦΥΣΗ...

Ποσες φορες τσακιστηκαν στα δυο

ετουτα τα φτερα;

Κ ομως!

Να'τα κ παλι στους ωμους ριζωμενα,

πιο γερα κ πιο δυνατα απο ποτε!

Αντε λοιπον,

τι περιμενεις;

Ξεχυσου στους πεντε ανεμους,

κ ασε το σκοταδι πισω σου,


να

πνιγεται στο φως σου!

Ειναι φορες που ετουτη η πενα,

σερνεται πανω στο χαρτι...

Κ το μελανι της δεν "πιανει" στις σελιδες.

Αυτες οι μερες ειν'νεκρες,

σαθρες στιγμες με διχως σκεψη...

Μερες νωθρες,

μετεωρες,

σ'εν'ακαθοριστο κενο,

που διεκδικει να καρπωθει φοβιες κ εμμονες,

βγαλμενες μεσ'απο εν'αλλοκοτο σεναριο μιας ακατανοητης υπαρξης!

Κλεινω τα ματια μου στο φως,

κ οι στοιχειωμενες λεξεις μου,

ερωτοτροπουν με την ψυχη που καταδιωκω χρονια τωρα...

Κ εκεινη η μικρη,

κρυφη μου προσευχη,

σαν ν'αντηχει ακομα μες στα σωθηκα μου...

ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ;

ΤΟΤΕ ΖΗΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Μια ρημαγμενη χαρα θελγει τωρα το κορμι μου...

Στα διχως αφη χερια μου εναποθετω ολες εκεινες τις ψυχες που καποτε καραδοκουσαν πισω απο κλεμενες ανασες,

για να τσακιστουν στο φως του ισκιου μου...

Λιμασμενες πορνες που σαλευουν νωχελικα μεσα στον βουρκο του μυαλου τους,

κ εχουν την εντυπωση πως ο θανατος κ ο χρονος δεν θα τους αγγιξει ποτε!

Πλασματα ετεροφωτα κ γλοιωδη,

μιασματα της φυσης,

ανυδρες αποβολες ενος στειρου τοκετου...

Κ ομως...

Η λιποσαρκη ζωη μου ειναι εκεινη που στο τελος θα σφραγισει τη διαθηκη μου!

Με βλεμμα αγνο προχωρω μπροστα,

διχως ονειρα κ αναμνησεις να πενθουν,

για τουτο εδω το αιμα,

που ποτε του δεν επαψε να κοχλαζει μεσα στις σπασμενες μου φλεβες...

Ο ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΛΥΚΟΣ ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΜΕΣΑ ΜΟΥ Κ ΠΑΛΙ...

ΜΑ ΔΕΝ Μ'ΑΦΗΣΕ Κ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΤΕΛΙΚΑ!

ΕΓΛΥΨΕ ΤΡΥΦΕΡΑ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΜΟΥ,

Κ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΟ...

Βραδιασε κ παλι...

θαρρω πως χαθηκα ξανα στη μοναξια μου.

Ποταμια οι λυπες μου,

βουνα θεορατα η οργη μου!

...

Κ στων ματιων τις κογχες,

ρωγμες που δακρυα ξερνουν!

Δακρυα κρυσταλλινα,

καθαρια κ σκληρα σαν του αδαμαντος την πετρα!

...fight fire with the fire...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Κ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΕΣ Κ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!

ΜΕ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΟΜΟΡΦΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΓΙΕΣ ΜΕΡΕΣ Κ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΕΙΤΕ!

Μι'αγαπη που εφυγε πριν καν να εχει ερθει,

κ ενα φιλι,

απ'του Ιουδα πιοτερο γλυκο ητανε θυμαμαι...

Στα χειλη μου,

τα στιγματα των δικων σου των χειλιων,

μαρτυρουν την προδοσια!

Κ το αντιτιμο εκεινου του φιλιου...

Τρια καρφια ολα κ ολα!

Ποσες φορες η σκεψη μου στοιχειωσε την ψυχη μου;

Ποσες φορες ετουτη η καρδια ικετεψε για λιγη ακομα αγαπη;

Κ εκεινο το αιωνιο "γιατι",
κρεμασμενο χρονια τωρα στην ακρη των χειλιων μου,

ποτε δεν επαψε να σταζει αιμα κ χολη!

Ξερω καλα πως ειμ'αλλοκοτος,

παραταιρος,

της φυσης ενα λαθος,
που μεχρι σημερα δεν επαψε ν'αναζητα προορισμους!

Δεν μεμψοιμιρω,

δεν ειμ'επετης του οικτου κανενος...

Ειμαι μοναχα μια μαζα απο φωτια,

ενας χειμαρρος απο εννοιες κ λεξεις που καθε μερα με πνιγουν στον γλυκο τους τον βυθο!

Αυτος ειμαι...

Αυτος που δεν γνωριζω ακομα,
κ που ισως δεν προκειται ποτε μου να γνωρισω!

Στης φωτιας τον ρυθμο χορευω...
Σερνω σπιθες φωτεινες στο διαβα μου που καινε οτι αγγιζουν!

Το παλιο μου κλειδι σκουριασε απ'τα δακρυα που'χουν πια στερεψει...

Η πορτα της καρδιας εκλεισε κ πισω της αφηνει το φως για να υποδεχτει το σκοταδι!

Η οργη σαλπαρε μ'ενα χαρτινο καραβι,

φτιαγμενο απο σελιδες παλιου βιβλιου,

κ εγω ναρκωμενος,

να κοιτω μεχρι εκει που χανεται το βλεμμα μου καθως μου μενει μια γλυκια πικρα στα χειλη της μοναξιας μου...

Ο ηλιος σαπιζει πισω απ'τα βουνα,

μια νεα σεληνη προβαλε κ παλι!

Οι πετρες ανθισαν κ εβγαλαν ανθη κοφτερα,

που σταζουν δακρυα κ μελι απ'την αλμυρα του χειμωνα...

Χαμενος παλι μεσ'το πουθενα,

στο δηθεν,

στο ποτε κ στο καθολου,

ο ανεμος να μου πυρωνει την καρδια,

κ η θλιψη το σκοταδι των ματιων μου!

Κατω απ'τα πελματα παγωσαν οι πληγες,

κ οι σταχτες της οδυνης μου ψελλιζουν αρχαιους ορκους...

...

Κ ομως!

Αρχιζω σιγα-σιγα να το αισθανομαι...

Στις φλεβες μου κυλαει ηδη...

...ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΑΙΜΑ...

Μενος...

Οργη κ θυμος που ζητουν το χερι της φυσης για να καταλαγιασουν!

Κ εκεινη να πονα κ να σφαδαζει πιοτερο κ απο μενα,

μιας κ ειν'αναγκασμενη να με μοιραζεται αναμεσα σε δυο στιγμες...

Στο τιποτα κ στο καθολου!

Κ οι κραυγες μου αντιλαλος σε μια κολαση που δεν εχει ελεος...

Κ ο χρονος να σαμποταρει τη ζωη μου στυγνα κ με τρομερη ταχυτητα!

Φθειρομαι κ αναγενιεμαι συναμα...

Καινουργια πανια σε παλιο σκαρι!

Γερο κ απροσιτο στους "φονιαδες καιρους"...

Η μονη μου σκεψη εσυ...

Η μονη φλογα που καιει το νου μου εισαι εσυ...

Παντου,

οπουδηποτε...

Εσυ!

Κ εγω εδω...

Μονος...

Περιμενω...

Ζω...

Ελπιζω...

Ονειρευομαι...

Καπου εδω,

να'σουν κ εσυ...

Μελαγχολια...

Αυταπατες κ κορεσμενα ειδωλα!

Φλογα θολη κ κρασι στιφο ποτιζει τον ισκιο μου...

Ερωτας!

Ενας αοκνος εφιαλτης,

ο σαδιστης της πετρωμενης μου ψυχης!

Ηδονη θαμμενη στο σκοτος μιας νιοτης που πνιγεται στον ληθαργο ενος αλγους που δεν λεει να κοπασει...

Πονος!

Υπερτατη οντοτητα η οργη...

Θρασυδειλο σθενος,

ωριμο πια να σταθει απεναντι σ'εκεινη τη μαχη που ποτε μου δεν ορισα!

Θυμηση,

σκεψεις,

μοναξια...

Διαβατης γοργος σε δρομο ερημο,

δυσβατο!

...

...ΘΛΙΨΗ...

Δεν ειμαι τιποτα αλλο απο εναν μετανιωμενο εκπτωτο αγγελο,που ο Θεος τον τιμωρησε να ζησει την υπολοιπη του ζωη μεσα σε ενα ανθρωπινο σωμα,επειδη στασιασε εναντιον του αυτος κ το υπολοιπο "του" συναφι... Ετσι ο Θεος δεν δεχεται να με λυτρωσει κ γι’αυτο ειμαι καταδικασμενος να ζω κ να βιωνω ολα τα ανθρωπινα παθη (αγαπη,ερωτας,μισος,πονος...) χωρις να μπορω να τα ελεγχω... Αυτο συμβαινει με μενα... Δεν μπορω να χαρω τιποτα γιατι ειμαι ενα τιποτα... Δεν ειμαι καν ανθρωπος,ειμαι ενας καταραμενος αγγελος,γι'αυτο κ δεν προσδιοριζω αλλα ουτε κ προσδιοριζομαι σε κανενα απο τα δυο ανθρωπινα "σας" φυλα... Δεν ειμαι ουτε αντρας αλλα ουτε κ γυναικα... Ειμαι τοσο αντρας οσο κ γυναικα ΜΑΖΙ... ΜΙΑ ΑΤΕΛΗΣ ΕΞΙΣΩΣΗ...

...Εγω Δεν Ειμαι Ποιητης,Ειμαι Ο Λυγμος Του...

...Το Νεκταρ Των Ανωτερων Σκιων...

Με κρατας...

Με λεξεις μικρες κ ομως τοσο δυνατες...

Με κρυβεις μες στις πιο κρυφες σου ανασες,

με λυτρωνεις μεσα απ'τις πληγωμενες σου αγαπες κ με πνιγεις,

καθως η δικη σου η αγαπη τινει να μ'εκτιναξει σε θαλασσες ερωτα κ ποθου ποταμια,

που δεν ξερω καν αν θελω να τ'αφησω να με πνιξουν στο υγρο τους στοιχειο!

Απλα...

Εσυ με κρατας καπου εκει,

μεσα σου,

κ εγω,

καπου εδω,

σε κρατω θαμπο ακομα...

Αισθηση υγρη...

ΑΓΑΠΗ θαρρω πως λεγεται αυτο;

...Καταραμενων Ποιητων Εγκωμιον...

Εγω δεν ειμαι ποιητης!

Ενας ελεεινος κ τρισαθλιος καταραμενος στιχος ειμαι κ τιποτ'αλλο...

Βγαλμενος μεσ'απο'κεινα τ'αποκρυφα βιβλια των ξορκισμενων ονειρευτων!

Διπλωματα εγω δεν εχω παρει,

μητε βιβλια διαβασα πολλα...

Στις ακρες των δακτυλων μου,

μια πενα καταληγει.

Παλια κ σκουριασμενη...

Θαρρω πως ξερναει ακομα εκεινο το πηχτο κ μαυρο της κατραμι!

Σ'ενα χαρτι,

Φαιο χαρτι,

γραμματα ζωγραφιζω.

Λεξεις σας φτιαχνω νοητες,

πλασμενες με το νου μου...

Αλλες τους ειν'χρωματιστες,

αλλες τους παλι μαυρες,

αλλες λευκες,

αλλες κενες κ αλλες διχως αρχη κ τελος!

Αυτες ειναι οι λεξεις μου...

Ειν'οι δικες μου οι λεξεις!

Κομματια απο τα σπλαχνα μου,

μεριδια της ψυχης μου...

Βιτρινες δεν στολισα μ'αυτες,

ουτε γιαλιστερες σελιδες!

Σ'αυτες τους πρεπουν μοναχα,

χαρτια αφορισμενα!

Χαρτια βαμμενα βρωμιικα,

ωχρα,

αλικα ή γκριζα...

Εκει μοναχα ζουν οι λεξεις μου!

Εκει...

Αλλιως αλλου πεθαινουν!

Οτι κ αν ηξερα για ορθο,
τιποτα πια δεν στεκει...

Ασπρα κορακια πια κελαϊδουν μες στα χρυσα κλουβια τους,

κ μαυροι κυκνοι ερπονται μαδοντας τα φτερα τους...

Γυρω μου οι ανθρωποι νωθροι σαλευουν σε καβουκια,

γραμμες χαραζουν νοητες,

σε χαρτινα ακρογιαλια!

Βουβες φωνες,

λευκες κραυγες,

που κρυβουν μοναξια...

Τα ματια μου μαρμαρωσαν,

το ειδωλο που βλεπω στον καθρεφτη δεν ειναι πια δικο μου,

κ οι μαυροι καπνοι απ'τα σπλαχνα της φωτιας σμιγουν με την ψυχη μου!

Ολα γυρνουν αναποδα,

οι μερες,

οι μηνες,

τα ρολογια...

Κ εγω,

καπου εκει αναμεσα,

να παλευω ακομα με τις προπατορικες μου ενοχες!

Ποια καταρα με σερνει κατα δω;

Ποιος ολεθρος ζυγωνει την ζωη μου;

Το σωμα μου δεν νιωθω αλλο πια,

Φευγω!

Καινουργια φτερα εβγαλα στις πλατες...

...ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΘΑΡΑ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΧΑΟΣ...

Ευλογία του Βιβλίου των Σκιών...

Πρόσεξε τα λόγια των Μαγισσών,

Καλούν το Όλο, μια άβυσσο για να διαβούμε,

Γεφυρώνουν τις απέραντες πραγματικότητες.

Όσο δε βλάπτεις κάποιον, κάνε όπως σε ευχαριστεί.

Στοιχεία, προστατέψτε και φυλάξτε αυτό το βιβλίο,

από περιπλανώμενα μάτια και περιέργειας κοίταγμα

Και γεμίστε το με τη δική σας αρχαία δύναμη,

Αυτήν την σωστή και πρόθυμη ώρα.

Δυνάμεις του Βορά, της Γης από κάτω,

Βοηθήστε με να ζω, να μαθαίνω, να αναπτύσσομαι.

Δώστε την δύναμη και την σταθερότητά σας,

Να εξασκώ την Τέχνη και να είμαι ελεύθερος με αγάπη.

Δυνάμεις της Ανατολής, ο Άνεμος, ο Ουρανός,

Προσέχετε αυτές τις σελίδες με τα δικά σας μάτια.

Τη σοφία και τη γνώση σας, γι' αυτές ζητάω.

Ώστε αυτό το βιβλίο να είναι άξιο για την Τέχνη και το έργο της.

Δυνάμεις του Νότου, Φωτιά και η Εστία,

Βοηθήστε αυτές τις Σκιές να αποδείξουν την αξία τους.

Εμποτίστε τες με τη Θεραπεία και το Πάθος σας,

Ώστε μόνο καλό να έρχεται από την εργασία που πλάθεται.

Δυνάμεις της Δύσης, το Νερό και η Θάλασσα,

Αλλαγή και ανάπτυξη χαρίζετε εσείς.

Ευλογείστε αυτές τις σελίδες με όλα όσα ξέρετε,

που οι κατάλληλοι αναγνώστες μπορούν να μάθουν και να αναπτυχθούν.

Το απαίδευτο μάτι ας δει,

Λόγια σύγχυσης και σοφιστείες.

Καθοδηγήστε τους μακριά από αυτές τις ιερές σελίδες,

Και ευλογείστε το πέρασμά τους στους αιώνες.

Με ελεύθερη θέληση για όλους, και βλάβη σε κανέναν,

Όπως έχω θελήσει, τώρα γίνεται.

Έτσι ας γίνει!

...ΚΑΙ Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ,

Η ΣΟΦΙΑ...

...του βιου μου εξιστορησις μερος δευτερον...

Ο πονος ειναι μια βαναυση αποληξη της ανθρωπινης μας φυσης.

Ενας παντοτινος συντροφος για καθε λογοτεχνη.

Σ'αγκαλιαζει τοσο προστατευτικα που,

δεν ξερεις αν αυτη του η αγαπη ειναι εκεινη που σε στελνει στο φως,
ή εκεινη που σε στελνει στο απολυτο σκοταδι.

Εκει που ολα ειναι τοσο καθαρα κ διαφανα,
εκει που η αβυσσος σου επιστρεφει την ματια που με τοση προθυμια της ειχες καποτε προσφερει...

Καπου εκει αναμεσα βρισκεσαι κ εσυ.

Μετεωρος...

Διχαζεσαι...

Αναρωτιεσαι...

Παλευεις κ δεν ξερεις αν εχεις να αντιμετωπισεις καποιον εχθρο ή ισως καποιον φιλο.

Κ ομως...
Στεκεις ακομα εκει!

Ετσι κ αλλιως ποτε σου δεν δειλιασες για τιποτα!

Ακομα κ τοτε...

Τοτε που επρεπε να παρεις εκεινες τις μεγαλες σου αποφασεις.

Εκεινες που θα γινοντουσαν πυξιδα μεσα σου για την μετεπειτα πορεια της ζωης σου.

Γιατι λοιπον να δειλιασεις κ τωρα;

Ανεκαθεν ησουν ενας απο τους πιο αιρετικους χαρακτηρες.

Ο πιο ατιθασος κ ο πιο ανυποτακτος.

Ποτε κ τιποτα δεν καταφερε να σε βαλει σε καλουπια.

Παντα βαδιζες με μονο γνωμονα την διαισθηση σου...

Τωρα θα τα παρατησεις;

Τωρα που εισαι πιο ετοιμος απο καθε αλλη φορα;

Ε,και;

Αυτο θυμησου μονο κ προχωρα μπροστα,

μονο μπροστα!

Ποτε ξανα πισω!

Ε,ΚΑΙ;

Βγηκα κ αποψε στο δασος της σιωπης...

Αναθεμα κ αν ξερω τι ωρα ειναι!

Σταθηκα κ παλι σ'εκεινο το σταυρωτο το μονοπατι.

Το φεγγαρι φωτιζε τα παντα γυρω μου κ οι σκιες αρχισαν κ ολας να παιχνιδιζουν με την φαντασια μου...

Λιγο πιο κατω,

η πηγη κελαρυζε γλυκα κ οι μελωδιες τις μεθουσαν αυτην την ευλογημενη νυχτια.

Κατι τετοιες στιγμες,

νιωθω την ψυχη μου να σκιζεται σε απειρα κομματια!

Καθε μου κομματι,

μετουσιωνεται στο καθε τι που με περιβαλλει,

με τοση τρυφεροτητα κ με θερμη περισση...

Θελω τα ματια μου να σπασουν σε λυγμους!

Ενας κλαυσιγελος εχει ζωσει τα σωθηκα μου...

Καθε μου μοριο,

καθε μου κυτταρο,

ολο μου το ειναι,

με προσταζει να ενωθω,

μ'αυτο που το αιμα μου,οριζει σαν το πραγματικο μου γενος!

Εδω ειναι η Μανα μου!

Τ'αδερφια μου!

Εδω γεννηθηκα κ εδω θε να πεθανω!

Τα παντα γυρω μου φωναζουν τ'ονομα μου...

Οι αισθησεις μου συμπτηχθηκαν σε μια μοναχα!

Κλεινω τα ματια κ αφουγραζομαι...

...

Ω...!

Αιωνιο σκοταδι,

που κρυβεις τοσες ομορφιες,

ευλογησε κ εμενα ετουτη τη βραδια!

Στα ματια μου ανοιξαν ρωγμες που ξερνανε κιβδηλες ελπιδες!

Η οργη ξεχειλισε κατω απ'τα σαπισμενα μου τα νυχια...

Το αιμα μου ξεραθηκε κ εγινε θρηνος,

αορατος λυγμος,

εγινε σαβανο φτηνο κ φτωχο!

Ηρθε λοιπον η ωρα...

Η ωρα του Μεγαλου Θυμου!

Κρυφτειτε εκτρωματα της Νεας Εποχης...

Σκαψτε εναν λακκο βαθυ κ στενο,

κ ριξτε τ'αχρηστα κορμια σας μεσα σ'αυτον!

Κ αφου φτυσω το Αγιο μου το σαλιο,

στο χωμα που θα σας σκεπασει,

που πανω του δεν θ'ανθισει ποτε ουτε μια πετρα,

Θα χαθω...

Θα χαθω μεχρι εκει που...

Μητε Θεος μα μητε Διαβολος θα μπορεσει ποτε να με βρει!

Φευγουν οι μνημες,

φευγουνε...

Χανονται!

Σαν ονειρα που σβησανε στου ηλιου το πρωτο χαδι...

Με τ'αβατα λειβαδια εσμιξαν,

εκεινα τ'απροσιτα...

Τα ξεχασμενα!

Φευγουν οι μνημες,

φευγουνε...

Κοκκινη κραυγη δεμενη στον λαιμο σου,
κ ενα παλιο κλειδι θαμμενο βαθεια μεσα στην χουφτα σου...
Ποθοι αρχαιγονοι διχαζουν την σιωπη σου,
σ'αχρειους κλιβανους αποστειρωμενων σαρκων!
Το σωμα σου δεν σε ποναει αλλο πια,
δεν διαμαρτυρεται διολου...
Στα ματια σου εβησε η φωτια,
κ η αβυσσος εγινε πια η οδηγος σου!
Στο στομα σου δεν σου'μεινε λαλια,
ουσια καμμια δεν νιωθεις...
Να δεις πως το'πε εκεινος ο τρελος ετουτο το ταξιδι;
Ληθη θαρρω,
Ναι!
Ληθη...